Marija Trandafil
Marija Trandafil (Novi Sad, 25. decembar 1816 — Novi Sad, 14. oktobar 1883) bila je srpska dobrotvorka i novosadska veleposednica[1] koja se ponekad naziva „najvećom srpskom dobrotvorkom”[2]. Odlikovana je ordenom Crvenog krsta.[3] Između ostalog, podigla je zgradu za sirotište u kojoj se danas nalazi sedište Matice srpske (od 1927).[2]
Marija Trandafil | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 25. decembar 1816. |
| Mesto rođenja | Novi Sad Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 14. oktobar 1883. (66 god.) |
| Mesto smrti | Novi Sad Austrougarska |
Biografija uredi
Marija Popović je rođena u Novom Sadu, 1816. godine, u uglednoj ćurčijskoj porodici Popović, koja je bila grčkog porekla. Ne zna se mnogo o njenom školovanju, a postoje podaci da je bila pismena i da je čitala nemačku literaturu. Udala se za Jovana Trandafila, grčkog trgovca krznom iz Erdelja (Transilvanija), koji ovom ženidbom dobija pravo za naseljavanje u Novi Sad i status slobodnog građanina varoši. Tada kupuje kuću u Glavnoj ulici («Svojina») u koju se useljava sa suprugom. Veoma brzo je uspešnom trgovinom udvostručio svoj kapital.
Pošto su im deca rano umrla, kao i Marijina braća, otac i majka, čitavu imovinu porodice Popović ostavljaju zaveštanjem svojoj kćerci. Nakon smrti muža Jovana Trandafila, Marija se vraća u svoju rodnu kuću «Kod ikone» gde i umire 1883. godine "licem na Sv. Paraskevu". Luka Jocić je tada bio nastojatelj njenih dobara. Nakon balzamovanja, njeno telo je preneto u novosadski saborni hram gde je opojana. Posmrtni ostaci pokojnice su pohranjeni u porodičnoj kripti (njihove zadužbine)[1] Nikolajevske crkve u Novom Sadu. Nikolajevsku crkvu je inače njen suprug Jovan Trandafil još za života (posle 1849) "sam Bogu na slavu podigao i ukrasio" a i tu počiva od oktobra 1862. godine.[4]
Po drugom testamentu iz 1878. godine udova Marija je osnovala naročiti "Zaveštaj Marije Trandafil hramu sv. Nikolaja u Novom Sadu". Tu fondaciju je snabdela prihodom od svoje kuće zvane "Sa ikonom" u Ćurčinskoj ulici, i oraće zemlje u Mrtvaljošu (8 jutara) i Kamendinu (73 jutra). Pored izdržavanja tog hrama, izdržavao bi se od tog prihoda i njegov sveštenik, "pevac" i zvonar, a i udova popadija.
Supružnici Trandafili su u međusobnom dogovoru načinili dva testamenta, 1862. i 1878. godine. Svu svoju imovinu - kapital vredan 700.000 f. zaveštali su Srpskoj pravoslavnoj crkvi i Matici srpskoj.[1] Glavni "generalni" izvršitelj njihove volje bio je Marijin Bratić, ugledni novosadski trgovac Kiril M. Popović.
Dobrotvorni rad uredi
Zarađeni novac Marija i Jovan Trandafil ulagali su, pre svega, u kupovinu kuća i u dobrotvorne svrhe.
Pred smrt Jovanovu 8. oktobra 1862. godine, sačinili su supružnici u dogovoru prvi testament. Dokument se sastojao iz pet tačaka. Kao prva, namenjeno je 140.000 f. kao prihod od 489 lanaca novosadske zemlje za 12 gimnazijskih stipendija. Dobri učenici bi primali po 500 f. godišnje, na mesečne rate. Druga tačka se odnosi na manju kuću na novosadskoj čaršiji, čiji je čist godišnji prihod 1200 f. On je namenjen novosadskoj pravoslavnoj crkvi. Treća tačka pominje jednu veću kuću u novosadskoj čaršiji, sa čistim prihodom od 4000 f. Tu bi ostao da živi njen brat Marko Popović. u četvrtoj tački, radilo se o dvema kućama u Lebarskom sokaku i jednoj velikoj kući u Osijeku sa prihodom od 2500 f. Trebalo je generalni izvršitelj njihove volje da to svake godine razdeli sirotinji i bolnicama u Osijeku, Somboru i Novom Sadu. Poslednja, peta tačka rešava pitanje pokojnikove (Jovanove) rodbine u Erdelju. Njima je dato 50.000 f. u gotovini.[4]
Kuću na pijaci pored one u kojoj je živela i umrla, poklonili su sabornom hramu. Od kuće u Lebarskom sokaku odredili su da od prihoda godišnje po dve sirote pravoslavne devojke udaju. Drugu kuću u toj ulici zvanu "kod Sremca" su namenili od prihoda da se izdržavaju sirote udovice i nemoćni trgovci i majstori. Kuću u Osijeku - od prihoda da se podjednako pomogne bolnicama u Novom Sadu, Somboru (plus i prihod od osam jutara zemlje) i Osijeku. Obnovili su i Nikolajevsku crkvu u Novom Sadu, ikonostas Uspenske crkve, kao i jermensko-katoličku crkvu. Mermerni krst, koji se danas nalazi u Sabornoj crkvi u Novom sadu, napravljen je po nalogu Marije Trandafil.
Marija je izmenila testament 1878. godine, i unela neke izmene prvobitne volje. Tada je osnovala neke zadužbine pod svojim imenom i precizirala raspodelu ostatka imovine dvadeset godina nakon muževe smrti.
Sabornoj crkvi je ostavila pride i 100 f. godišnjeg izdržavanja. Slepom Novosađaninu Nikoli Lučiću ostavila je dobrotvorka mesečno izdržavanje "legat" po 30 f. Posebne "legate" namenila je prijateljima i licima koja su bila uz nju do njenog upokojenja.
Godine 1874. Marija je kao "zanatlijska kći" platila izradu skupocene zastave novosadske "Zadruge Srba zanatlija".[5] Za vreme Prvog srpsko-turskog rata (1876) je bila predsednica odbora za prikupljanje pomoći ranjenicima.
Nakon smrti Marije Trandafil, u lokalu kuće «Kod ikone» otvorena je čuvena apoteka «Kod spasitelja», a od 1913. godine tu je radila Popovićeva apoteka, koja je nacionalizovana polovinom 20. veka.
Zadužbine uredi
Posle njene smrti je osnovan fond iz koga su se školovali mnogi đaci[6] Srpske velike gimnazije. Deca su morala biti pravoslavne veroispovesti, ali bez razlike u narodnosti,[7] a trećina je bila namenjena deci iz Erdelja (Transilvanije).[8] Po prvom testamentu, prihodom od 476 jutara zemlje obrazovali su zadužbinu za školovanje siromašne, darovite dece. Kada je osnovala 1878. godine "Zadužbinu Marije Trandafil za novosadske gimnazijske đake" unela je izmene. Pomenutu zemlju od 476 jutara, sada je podelila na dva dela. Od jedne polovine novosadske zemlje (238) odredila je da se osnuje stipendijska zaklada za izdržavanje 30 novosadskih gimnazijalaca. Tom zemljom je imao da rukovodi Patronat gimnazijski.
Njena najveća zadužbina je bio Zavod za izdržavanje sirote i siromašne dece u Novom Sadu,[9] "Zavedenije Marije Trandafil za srpsku pravoslavnu siročad", o kome je trebalo da se stara Matica srpska, a u slučaju njenog preseljenja ili ukidanja, pravoslavna opština u Novom Sadu.[10] Gradnja zadužbine je trebalo da za počne onog trenutka kad je kapital dostigao sumu od 300.000 forinti, od čega je 100.000 trebalo da služi za gradnju zgrade u kojem će biti smeštena muška siročad, a od ostatka, po frtalj sume da ide za izdržavanje Zavoda.[8] U tom zdanju su pod upravom Matice srpske boravila pravoslavna sirota deca između 6-12 godina uzrasta. Stasali dečaci bi zatim bili slati na zanate, a po osposobljavanju dobijali bi po 500 f. da krenu samostalni posao. Tek 1908. godine je izabran projekat Momčila Tapavice,[11] Zgrada je završena 1912. godine, kada je u ovo zdanje osim dece bez roditelja, do Prvog svetskog rata bila smeštena i gradska čitaonica.[12]. Ta fondacija je objedinila "svu ostalu pokretnu i nepokretnu imovinu". Testament je dugo bio osporavan i postao je pravosnažan 1904.[12] Reprezentativan izgled ovog zdanja je odudarao od svrhe kojoj je ona bila namenjena. Posle Prvog svetskog rata, u sirotištu je bilo malo pitomaca, a zgrada se koristila za smeštaj vojnika različitih vojski. Godine 1928. Matica srpska je odlučila da se u zgradu smesti Trandafilkin zavod. Tada je unutrašnjost zgrade znatno izmenjen, a drugo sirotište je podignuto na zadužbinskom placu na Sajlovu 1930.[6] Tamo je izgrađen novi kompleks zgrada koji su činili: kuća za smeštaj dece, ekonomska zgrada i stan upravitelja. Svakom pitomcu je nakon završene škole sledovalo po 500 forinti, za otpočinjanje posla.[7]
Dom je za vreme Drugog svetskog rata, tokom mađarske uprave pretvoren u Dom za prevaspitavanje devojaka i kao takav je radio sve do oslobođenja 1944.[13] Imovina Marije Trandafil je posle rata, agrarnom reformom eksproprisana, čime je narušen testament. Sirotište je posle rata nastavilo sa radom, ali je bio predviđeno za proširivanje i rekonstrukciju u Dom za prevaspitanje mladeži, koji je nekoliko godina kasnije zatvoren[14] i od tada se u zgradi na Sajlovu nalazi Veterinarski institut.[15]
Prema zaveštanju je osnovan i fond za pomoć Nikolajevskoj i Uspenskoj crkvi. Trećinu čistog prihoda od kuće u Osjeku dobio je tadašnji Uboški dom, koji se nalazio u Nikolajevskoj porti, a za potrebe same Nikolajevske crkve poklonjena je „Kuća kod ikone”. Iz ovog fonda Nikolajevske crkve izdržavani su sveštenik, crkvenjak i jedan pojac, dok je za popadiju, u slučaju da ostane udovica, predviđeno doživotno izdržavanje od 200 forinti godišnje.[7]
Jermenska crkva je srušena oktobra 1863. godine. Tada je ostao samo jedan zid, koji je zatim 80-tih godina 20. veka iskopan.[16]
U vlasništvu Marije Trandafil su bile kuće u Zmaj Jovinoj, Pašićevoj, Dunavskoj i Miletićevoj ulici i kasnije su zaveštane Matici srpskoj i novosadskoj crkvenoj pravoslavnoj opštini. Inicijativom rukovodstva Naučnog instituta za veterinarstvo " Novi Sad", 2017. godine na ulazu u zgradu Naučnog instituta za veterinarstvo "Novi Sad", postavljena je spomen ploča u čast srpske dobrotvorke Marije Trandafil. Na ostalim zgradama se ne nalazi nikakvo obeležje o njenoj zadužbini.[17]
Vidi još uredi
Izvori uredi
- ^ a b v "Zastava", Novi Sad 1883. godine
- ^ a b Matica srpska Arhivirano na sajtu Wayback Machine (17. maj 2007), Pristupljeno 12. 4. 2013.
- ^ www.novisad.rs Arhivirano na sajtu Wayback Machine (7. septembar 2009), Pristupljeno 12. 4. 2013.
- ^ a b "Srbski dnevnik", Novi Sad 1862. godine
- ^ "Glas naroda", Novi Sad 1874. godine
- ^ a b Ljiljana Milenković 2009.
- ^ a b v Tatjana Marković 2010.
- ^ a b D. Popović 1929, str. 845.
- ^ Gordana Stojaković 2001, str. 76.
- ^ Tadija Eraković 2005, str. 33.
- ^ Gordana Stojaković, Svetlana Kresoja 2014, str. 14.
- ^ a b Tadija Eraković 2005, str. 38.
- ^ Tadija Eraković 2005, str. 72.
- ^ Tadija Eraković 2005, str. 74.
- ^ Tadija Eraković 2005, str. 43.
- ^ Ljiljana Lazić 2014.
- ^ Gordana Stojaković 2001, str. 77.
Literatura uredi
Spoljašnje veze uredi
