Stefan Uroš I
Stefan Uroš I Nemanjić (oko 1223. — 1. maj 1277), poznatiji kao Uroš Veliki, bio je srpski kralj od 1241/1242. do 1276. godine.[1]
| Stefan Uroš I | |
|---|---|
 Kralj Uroš sa sinom Dragutinom, freska iz manastirske crkve u Sopoćanima, oko 1273. godine | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Stefan Uroš I Nemanjić |
| Datum rođenja | oko 1223. |
| Mesto rođenja | Kraljevina Srbija u srednjem veku |
| Datum smrti | 1. maj 1277. (53/54 god.) |
| Mesto smrti | Hum/manastir Sopoćani, Kraljevina Srbija u srednjem veku |
| Grob | manastir Sopoćani |
| Religija | pravoslavlje |
| Porodica | |
| Supružnik | Jelena Anžujska |
| Potomstvo | Stefan Dragutin, Stefan Milutin, Brnča, Stefan |
| Roditelji | Stefan Nemanjić Ana Dandolo |
| Dinastija | Nemanjići |
| Kralj Srbije | |
| Period | 1243—1276. |
| Prethodnik | Stefan Vladislav |
| Naslednik | Stefan Dragutin |
Stefan Uroš I je sin Stefana Prvovenčanog i Ane Dandolo, unuke mletačkog dužda Enrika Dandola. Smatra se za jednog od najvažnijih srpskih vladara 13. veka. Hroničari su zabeležili da je Uroš I imao promukao i hrapav glas.[2]
Uroš I je prvi srpski vladar koji je usvojio pun ornat vizantijskih careva. Na freskama i pečatima nosi carski sakos i stemu vizantijskih careva (sa središnjim lukom, orfanosom i perpendulijama), kao i oreol koji svedoči o bogolikosti suverena.
U vreme kralja Uroša I postavljeni su temelji ekspanzije srpske srednjovekovne države koja će sredinom XIV veka postati carstvo.
Mladost uredi
Princ Uroš je rođen najverovatnije oko 1223. godine, dok se u nekim izvorima napominje i 1220. godina. Bio je najmlađi sin kralja Stefana Nemanje II Prvovenčanog Nemanjića,[a][3] i njegove druge (po nekim izvorima i treće) supruge kraljice Ane Dandolo. Uroš je nasledio mnoge osobine od svoje majke i od svog dede Stefana Nemanje, što ga je podiglo na viši nivo u odnosu na njegovu stariju braću Stefana Radoslava i Stefan Vladislava.
Dolazak na vlast uredi
Poznato je da je Uroš, na čelu sa vlastelom, pobunio protiv brata Vladislava. Uroš je od Vladislava zatražio presto, ali mu ga Vladislav nije dao. Vlastela je podstakla Uroša na rat. Građanski rat između braće je vođen najverovatnije oko 1241. do 1242. godine, ili od 1242. do 1243. godine. Rat se završio u korist Uroša, Vladislav je bio primoran da napusti presto. Navodi se da je Uroš ubrzo zarobio Vladislava i neko vreme ga je držao u tamnici. Međutim, neprijateljstvo nije trajalo dugo, i braća su se ubrzo pomirila. Uroš je u međuvremenu oslobodio Vladislava iz tamnice i bio je veoma ljubazan prema njemu, dao mu je na upravu Zetsku oblast, gde je obično boravio i naslednik njegovog prestola, najstariji sin Dragutin. Čak je dozvolio Vladislavu da koristi titulu kralja, ali da mu uvek bude potčinjen.
Nijedan onovremeni pisani izvor ne govori o prevratu koji je doveo do zbacivanja kralja Stefana Vladislava I i preuzimanju vlasti od strane polubrata, Stefana Uroša I. Prema Danilovom zborniku, Stefan Vladislav I kraljevao je u svome otačastvu 7 godina. Presto je preuzeo posle septembra 1233. ili najkasnije početkom 1234. i već sredinom 1241. vladao je punih sedam godina. Tada je mogao biti zbačen sa prestola. Zato je zamislivo da je sama vest o smrti cara Ivana Asena II bila dovoljna da nezadovoljna vlastela zbaci bugarskog zeta i štićenika sa prestola u Srbiji. Tako je Stefan Vladislav I mogao biti smenjen već od juna do oktobra 1241. godine, a najkasnije do toga je došlo neposredno posle prolaska Mongola, to jest u aprilu 1242. Srpska vlastela je na presto dovela trećeg brata Stefana Uroša I.
Naseljavanje Sasa uredi
Dolazak Tatara u Podunavlje 1241/42. godine nije samo doveo do političkih potresa, nego tada počinje zanimljivo razdoblje srpske istorije koje je vezano za dolazak nemačkih rudara, poznatih pod imenom Sasi. A. Uzelac ukazuje da su Tatari mnoge stanovnike Ugarske ubili, a druge odveli kao robove i da su zato neki Sasi bežeći pred napadom Mongola 1241/1242. prešli iz Transilvanije u Srbiju.[4] Oni su početkom četvrte decenije trinaestog stoleća sa sobom doneli nove tehnike pronalaženja i prerade ruda plemenitih metala, pre svega srebra, bakra i olova. Njihovo znanje i sposobnost oživele su proizvodnju metala i širom otvorili vrata mediteranskog tržišta srpskoj privredi. Sasi se u Srbiji prvi put izričito spominju u pisanom izvoru iz druge polovine 13. veka, to jest u jednoj povelji kralja Uroša rudarskom naselju Brskovu na Tari, ali se Brskovo kao trg spominje već 1243. [4] Sasi su posle Brskova razvili i druge rudnike u Trepči, Rudniku, Rogozni, Novom Brdu i u drugim rudarskim mestima. Razvoj rudarstva u Srbiji pokrenuo je razvoj trgovačkih veza sa primorjem i južnom Italijom, ali i razvoj gradskih naselja i celokupne privredi u Srbiji. Razvoj rudarstva i trgovine ubrzao je celokupni privredni razvoj Srbije. Stefan Uroš I je kovao srebrni novac, a veći prihodi omogućili su kralju da se postepeno osamostali od vlastele, jer je mogao da drži značajnu plaćenu vojsku.
Odnosi sa Dubrovnikom i Bugarskim carstvom uredi
Sredinom XIII veka Bugarima se ukazala prilika da ponovo pokušaju da se umešaju u pitanja Srbije. Krajem pete decenije XIII veka došlo je do sukoba dubrovačkog nadbiskupa sa Baranima. Dubrovnik je pokušao da potčini svojoj verskoj vlasti Bar. Kada je papa podržao zahteve iz Dubrovnika, Barani (katolici) su zaštitu tražili od svog svetovnog vladara kralja Stefana Uroša I. Zato su se pogoršali odnosi Stefana Uroša I i Dubrovnika i došlo je do rata. Dubrovčani su našli saveznika u bugarskom caru Mihailu II Asenu. Bugarska vojska je upala u Srbiju 1254. godine i prodrla do Bijelog Polja, ali rat je ubrzo prekinut. Zbog napada Bugara i Kumana srpska arhiepiskopija je premeštena iz Žiče u sigurniju Peć.[5] Pretpostavlja se da je na to uticalo stavljanje Ugarske na stranu kralja Stefana Uroša I, koji je tada možda postao i vazal ugarskog kralja. Zato se i Dubrovnik morao izmiriti sa Stefanom Urošem I u avgustu 1254. godine. Na bugarski presto je došao 1257. godine, posle mešanja Ugara i unutrašnjih previranja, Konstantin Tih Asen. Konstantin Tih Asen se u svim poveljama naziva unukom Stefana Nemanje. Nejasno je njegovo poreklo. Najverovatnije je bio sin plemića Tihomira iz okoline Skoplja, koji je bio oženjen kćerkom Stefana Nemanje. Za bugarskog cara Pahimer kaže da je bio upola Srbin. Svakako, jasno je da Uroš I ne samo da je zaustavio bugarsku invaziju, već je i imao i udela u dolasku potomka dinastije Nemanjića na bugarski tron u Velikom Trnovu.
Uprkos miru sa Dubrovnikom, napetosti između dve strane su opstale, pa se između 1265. i 1268. vodio novi rat. Dubrovačke hronike navode da su povodi za novi rat bile Uroševe optužbe da Dubrovčani otimaju srpske primorske zemlje, da pruža utočište Uroševim neprijateljima i da održava veze sa Venecijom.[6] Uprkos muževoj politici, Jelena Anžujska je održavala dobre veze sa Dubrovčanima.[6] Mir između Uroša i Dubrovnika je sklopljen 1268, po kome su Dubrovčani bili u obavezi da ispate 2000 perpera kao danak, a zauzvrat su Dubrovčani dobili povlasticu da ne plaćaju carinu Urošu.[6] Mir je još jednom narušen 1275. godine, kada je Stefan Uroš I bezuspešno napao Dubrovnik.
Sukob sa Nikejskim carstvom uredi
Sveti Sava je ubedio Vaseljenskog patrijarha i Nikejskog cara da odobre autokefalnost (samostalnost) srpske crkve sa statusom arhiepiskopije. Vaseljenski patrijarh Manojlo I Carigradski u Nikeji je imenovao Savu za prvog arhiepiskopa Srbije. Sava je ostao arhiepiskop sve do 1233. godine, da bi ga tada zamenio njegov učenik Arsenije I Sremac.
Stefan Uroš I je bio u savezu sa Epirskom despotovinom, Latinskom carevinom, Ahajskom kneževinom i Sicilijom u njihovom sukobu sa Nikejskim carstvom. On je poslao epirskom vladaru Mihailu II Anđelu 1.000 vojnika 1257. godine koji su zauzeli sever Makedonije sa Skopljem. U Nikejskom carstvu posle uklanjanja cara Teodora II Laskarisa na vlast je 1258. godine došao Mihajlo VIII Paleolog. Vojska Nikejskog carstva je porazila Epirce i preuzela Makedoniju 1259. godine, a srpski vojnici su napustili Makedoniju.[7]
Odnos sa Vizantijom uredi
Mihajlo VIII Paleolog je u julu 1261. zauzeo Konstantinopolj i tako obnovio Vizantijsko carstvo. Stefan Uroš I je nastojao da uspostavi bliže prijateljske odnose i rodbinski se poveže sa Mihajlom VIII Paleologom. Pregovaralo se o sklapanju braka između mlađeg kraljevog sina Milutina i Ane, kćerke vizantijskog cara. Kada su se Vizantinci uverili da Milutin neće naslediti presto, izgovarajući se da ugarska princeza udata za Dragutina živi kao sluga odustali su od sklapanja braka uz tvrdnju da princeza Ana ne bi postala „kraljica nego robinja” na srpskom dvoru. Pregovori su izgleda vođeni oko 1271.[8] Posle toga Stefan Uroš I se okrenuo vizantijskim protivnicima i kralju Sicilije Karlu Anžujskom, rođaku svoje supruge kraljice Jelene Anžujske.
Odnos sa Ugarskom uredi
U vreme obnove Vizantije, Stefan Uroš I bio je vazal kralja Ugarske i 1260. poslao mu je pomoćni odred u ratu protiv češkog kralja,[9] ali dobri odnosi Stefana Uroša I i Ugara su bili narušeni krajem 1267. ili početkom 1268. Tada je kralj Stefan Uroš I Mačvansku banovinu u Ugarskoj, ali vojska Bele IV porazila je i zarobila Stefana Uroša I i deo njegove vlastele 1268.[10][11] Uroš I je morao platiti otkup i priznati vazalne obaveze prema ugarskom kralju. Posle sukoba, a kao deo izmirenja, sklopljen je brak Uroševog starijeg sina Stefana Dragutina i Kataline, kćerke ugarskog kralja Stefana V.[12] Stefan Dragutin je tada postao „mladi kralj”, tj. prestolonaslednik.
Stefan Uroš I nastojao je da ojača jedinstvo države. Zato je iz vladarske titule izbacio „Zahumlje, Travuniju i Dioklitiju”. U sačuvanim poveljama Dubrovniku on se u ćiriličnom tekstu nazivao: „Stefan Uroš, pomoću Božijom kralj sve Srpske Zemlje i Pomorske”. Istu titulu „samodržac svih Srpskih i Pomorskih Zemalja” koristili su i njegovi naslednici. Sredinom XIII veka iz pojedinih oblasti svoje države uklanjao je sporedne ogranke vladarske dinastije Nemanjića. Tako je uklonio potomke kneza Miroslava iz Zahumlja i potomke kralja Vukana iz Zete. Ukinuo je vladarske titule velikog kneza Duklje i kneza Huma a zaveo centralističku vlast.
Pad sa vlasti uredi
Kao protivnik jake središnje vlasti pojavio se kraljev sin „mladi kralj” Stefan Dragutin. Zbog Uroševog upornog odbijanja da Stefanu Dragutinu izdvoji posebnu oblast na upravu, došlo je do rata između njih. Dragutinu je pomogla ugarska vojska koju je poslao kralj Ladislav IV, a rat je završio pobedom „u zemlji zvanoj Gacko”. Tako je od Dragutina i ugarskih odreda kralj Stefan Uroš I bio poražen na Gatačkom polju 1276. Izgleda da je došlo do nekakvog sporazuma Stefana Dragutina sa roditeljima. Po odobrenju novog kralja Stefana Dragutina Zetom i Trebinjem upravljala je njegova majka Jelena, a njegov otac Uroš I je boravio u Zahumlju. Zamonašio se kao Simon i umro oko 1280.
Sva tri potomka Stefana Nemanje II Prvovenčanog smenila su se na srpskom tronu. I dok su vladavine prve dvojice bile srazmerno kratke, Stefan Uroš I je na vlasti ostao oko trideset pet (1241/42—1276).[1]
Ako bi se to dugo vreme Uroševe vladavine sagledalo jednim pogledom, ma kako to bilo i složeno i opasno, onda bi se moglo zaključiti da je Uroševo doba bilo doba napretka srpske države i postavljanja temelja za još brži razvoj.
Stefan Uroš I je imao tu sreću da su mu spoljašnje okolnosti išle na ruku. Veze sa ugarskim kraljem i zbližavanje sa sicilijanskim kraljem Karlom Anžujskim uputile su ga protiv Vizantije. Uroševa žena Jelena, je tobože bila iz roda Anžujskog i rođaka Karlova. Od tih velikih planova koalicije i akcije uperene protiv Carigrada nije se mnogo ostvarilo, mada je Uroš dobar deo svoga vremena i pažnje upravio ka tom cilju. Čitavu deceniju Uroš je pripremao napad na Vizantiju, ali se do kraja svoje vladavine nije usudio da napravi odlučujući korak.
Porodica uredi
Supruga uredi
Jelena Anžujska je bila ugarsko-vizantijska princeza po ocu a francusko-levantskog (krtaškog) porekla po majci. Prema legendi, kada se udavala i kada je trebalo da dođe u Srbiju, Uroš je u Srbiju doneo cvet jorgovana, inače do tada nepoznat u Srbiji, i posadio ga duž doline kojom je ona trebalo da prođe. Od tada jorgovan i ovde raste.
Muška deca uredi
- Stefan Dragutin (1251—1316)
- Stefan Milutin (1253—1321)
- Stefan (?—?)
Ženska deca uredi
- Brnča (?—1346), monahinja
Porodično stablo uredi
| 8. Zavida | ||||||||||||||||
| 4. Stefan Nemanja | ||||||||||||||||
| 2. Stefan Nemanjić | ||||||||||||||||
| 5. Anastasija Nemanjić | ||||||||||||||||
| 1. Stefan Uroš I | ||||||||||||||||
| 12. Enriko Dandolo | ||||||||||||||||
| 6. Rajnero Dandolo | ||||||||||||||||
| 3. Ana Dandolo | ||||||||||||||||
Napomene uredi
- ^ Kao lično ime za Prvovenčanog (Nemanju II) često se piše „Stefan Nemanjić“. Ipak, „Stefan Nemanjić“ je i kralj Dragutin (Stefan Dragutin Nemanjić), i kralj Dečanski (Stefan Uroš III Nemanjić) i svi ostali vladari iz te porodice. Izgleda da nije u skladu sa pravopisom za jednog od vladara iz porodice Nemanjića kao lično ime upotrebiti samo „Stefan“, ili samo „Stefan Nemanjić“. „Stefan“ se može ispravno koristi samo zajedno sa ličnim imenom, u ovom slučaju „Stefan Nemanja II“, ili sa nadimkom „Stefan Prvovenčani“. Nemanjići (i njihovi pisari) su koristili oblike kao „Simeon Nemanja I“ i „Uroš III“, ali nikada nisu koristili oblike kao „Stefan II“ i slično. Iz toga se vidi da su za Nemanjiće (i njihove pisare) lična imena vladara iz te porodice Nemanja i Uroš, ali ne i „Stefan“. „Stefan“ je upotrebljavano u značenju funkcije u državi, to jest samo kao „Ovenčani“ (Krunisani). Zbog toga, „Stefan Nemanjić“ je samo uopšteno „Ovenčani Nemanjić“, a lično ime moralo je biti: Nemanja (II), Radoslav i slično.
Reference uredi
- ^ a b Uzelac 2015, str. 55. sa napomenom 100.
- ^ Edicija Novosti, Svetigora, Manastiri Nemanjića, Visoki Dečani, Beograd−Cetinje 2011, str.12
- ^ Marjanović-Dušanić 1997, str. 46-47. Sam Sava pripoveda u žitiju svog oca kako je Nemanja izabrao za naslednika „plemenitog i dragog sina Stefana Nemanju“ … Sava naziva brata „Stefanom Nemanjom“. U životopisu Sv. Simeona od Domentijana, Nemanja je nazvan Nemanjom Prvim, što implicitno potvrđuje zaključak, izveden iz Savinih reči, da je budući Stefan Prvovenčani na rođenju dobio ime Nemanja. Sva je prilika da je Nemanja (II)....
- ^ a b Uzelac 2015, str. 53-55.
- ^ General-pukovnik Vojo Todorović,Vojna enciklopedija 9, Slup-Teleskop, Beograd 1967, str.113
- ^ a b v Fine 1994, str. 202.
- ^ VIINJ, VI 1986, str. 579-580. napomena 12.
- ^ Istorija srpskog naroda, I, Beograd (1994). str. 353, 354.
- ^ VIINJ, VI 1986, str. 162. napomena 18.
- ^ Fejér, Tomi IV, Vol. 3 1829, str. 490-491.
- ^ Fejér, Tomi V, Vol. 1 1829, str. 239.
- ^ Fejér, Tomi V, Vol. 1 1829, str. 126.
Literatura uredi
- Marjanović-Dušanić, Smilja (1997). Vladarska ideologija Nemanjića: diplomatička studija. Beograd.
- Blagojević, Miloš (1989). Srbija u doba Nemanjića: Od kneževine do carstva 1168-1371. Beograd: Vajat.
- Blagojević, Miloš; Medaković, Dejan (2000). Istorija srpske državnosti. 1. Novi Sad: Ogranak SANU.
- Božić, Ivan (1950). „O položaju Zete u državi Nemanjića”. Istoriski glasnik. 3 (1-2): 97—122.
- VIINJ, VI (1986). Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije, VI. Beograd.
- Ćorović, Vladimir (1997). Istorija srpskog naroda.
- Uzelac, Aleksandar (2015). Pod senkom psa : Tatari i južnoslovenske zemlje u drugoj polovini XIII veka. Beograd.
- Kovačević, Jovan (1955). „Tradicija o Dukljanskom kraljevstvu kod Nemanjića”. Istoriski časopis. 5: 291—294.
- McDaniel, Gordon L. (1984). „On Hungarian-Serbian Relations in the Thirteenth Century: John Angelos and Queen Jelena” (PDF). Ungarn-Jahrbuch. 12 (1982—1983): München, 1984: 43—50.
- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Tarnanidis, Joanis (2005). „Autokefalija srpske u bugarske crkve u planovima cara Mihajla VIII Paleologa i unionistički sabor u Lionu”. 950 godina od Velikog raskola (1054) i 800 godina od pada Carigrada u ruke krstaša (1204): Međunarodni naučni simposion. Beograd: Pravoslavni bogoslovski fakultet. str. 101—111.
- Ćirković, Sima (1970). „Zeta u državi Nemanjića”. Istorija Crne Gore (PDF). knj. 2, sv. 1. Titograd: Redakcija za istoriju Crne Gore. str. 3—93.
- Ćirković, Sima (1995). Srbi u srednjem veku. Beograd: Idea.
- Ćirković, Sima (2004). Srbi među evropskim narodima. Beograd: Equilibrium.
- Fejér, Georgius (1829). Codex diplomaticus Hungariae ecclesiasticus ac civilis, Tomi IV, Vol. 3. Budae.
- Fejér, Georgius (1829). Codex diplomaticus Hungariae ecclesiasticus ac civilis, Tomi V, Vol. 1. Budae.
- Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. University of Michigan Press. ISBN 978-0-472-08260-5.
Spoljašnje veze uredi
- Putevi srednjeg veka: „Nemanjini potomci”, RTS Kulturno - umetnički program - Zvanični kanal
