Википедија

Ljubomir Stojanović

српски филолог, академик и политичар

Ljubomir Stojanović (ponekad pominjan kao Ljuba Stojanović; Užice, 6/18. avgust 1860 — Prag, 16. jun 1930) bio je srpski filolog, akademik i političar. Stojanović je bio redovni član Srpske kraljevske akademije, osnivač Republikanske stranke i prvi predsednik njenog Glavnog odbora.

Ljubomir Stojanović
Lični podaci
Datum rođenja(1860-08-18)18. avgust 1860.
Mesto rođenjaUžice, Kneževina Srbija
Datum smrti16. jun 1930.(1930-06-16) (69 god.)
Mesto smrtiPrag, Čehoslovačka
NarodnostSrbin
UniverzitetVelika škola
Profesijafilolog
Politička karijera
Politička
stranka		Narodna radikalna stranka
Samostalna radikalna stranka
Republikanska stranka
Potpis
Ljubomir Stojanović.

Biografija

uredi

Filolog i istoričar po obrazovanju, Ljubomir Stojanović je završio Filozofski fakultet Velike škole u Beogradu, a usavršavao se u Beču, Petrogradu i Lajpcigu. Stojanović je najpre bio gimnazijski profesor, a potom profesor na Velikoj školi u Beogradu od 1891. do 1899. godine. U politiku je ušao 1897, kao član Narodne radikalne stranke. Kao osnivač i predsednik Samostalne radikalne stranke, proizašle iz izdvajanja mlađih radikala iz Narodne radikalne stranke, posle 1901. godine (stranka zvanično od 1905) bio je više puta ministar prosvete i crkvenih dela (1903, 1904, 1906, 1909).U dva navrata bio je i predsednik samostalske vlade (1905-1906). Izbori koje je sprovela samostalska vlada Ljubomira Stojanovića (23. jula 1905), ostali su zapamćeni kao najslobodniji u nizu parlamentarnih izbora sprovedenih po Ustavu od 1903. godine. Državni savetnik bio je od 1910. do 1912, tokom Prvog svetskog rata

Posle Prvog svetskog rata Stojanović je bio jedan je od osnivača Republikanske stranke i prvi predsednik njenog Glavnog odbora. Od 1913 do 1923. godine bio je sekretar Srpske kraljevske akademije nauka, buduće Srpske akademije nauka i umetnosti; vrlo aktivan na naučnom polju. Stojanović je objavio izdanja velikog broja starih rukopisa, dokumenata, zapisa, natpisa, rodoslova i pisama: Miroslavljevo jevanđelje, Stari srpski natpisi i zapisi (6 knj.), Stari srpski rodoslovi i letopisi, kataloge rukopisa Srpske kraljevske akademije, Narodne biblioteke u Beogradu i drugo. Stojanović je objavljivao i kritički priređena dela Vukova, ukupno 17 tomova, od kojih je najznačajnija Vukova prepiska. Pisao je i priređivao udžbenike gramatike za srednje škole, studije o starim srpskim štamparijama, srpskim crkvama od 15. do 16. veka, o arhiepiskopu Danilu, a kao najznačajnije delo izdvaja se biografija Život i rad Vuka Stefanovića Karadžića. Prvi je u naučnim krugovima pisao o Blagajskoj ploči.

Opisivan je kao moralista u politici: „Drugi jedan cenzor javnih naravi, Ljuba Stojanović, više se bunio na ljude što su onakvi kakvi su, nego što je ispitivao zašto su takvi. S njegovim, u neku ruku, totalitarnim shvatanjem demokratije, na lenjir izvedene, savršene u poretku i ljudima, on je u potcenjivanju svega današnjeg polazio od onoga što bi u dalekoj budućnosti jednog dana trebalo biti, zato je svoj sud o svemu sekao kao na panju. Prilaziti „neobrađenim masama“ sa težnjom da ih razume i strpljivo ih preobražava, on nije umeo. S tim i takvim nepotkupljivim stavovima, Ljuba Stojanović ni na koji način nije želeo udovoljavati volji birača, i zato je prilikom postavljanja njegove kandidacione liste u okrugu, objašnjavanja sa narodom, umesto njega, to morao činiti neko drugi. Nesavitljiv u svom moralnom asketizmu, nezavisan od svega i svakoga i gotov na svako lično samopregorevanje, Ljuba Stojanović nije mogao da pojmi da svako drugi nije u stanju da postupa kao on, u kakvim god prilikama bio - ličnim, porodičnim, s kakvom god glavom i opterećenjem u glavi...“

Objavio je monumentalno delo o srednjovekovnim srpskim izvorima „Stari srpski zapisi i natpisi“ u 6. tomova: 1. knjiga 1902. na 480 strana; 2. 1903. godine na 482 strane; 3. 1905. godine na 487 strana; 4. 1923. godine na 227 strana; 5. 1925. godine na 334 strane; 6. 1926. godine na 347 strana.

Lazar Tomanović je o njemu zapisao da je umro u jednom Sanatorijumu u Pragu, sa željom da mu pri sahrani ne dolaze ljudi, da nema venaca ni govora. Pošto je voleo nezavisnost, povukao se iz politike u Akademiju, kao njen sekretar, da se bavi srpskom istorijom. Odbio je državnu penziju. Svoje veliko imanje je ostavio Srpskom seminaru beogradskog Univerziteta. Na Cetinju su se njih dvojica (Tomanović i Stojanović) sreli kao dva antipoda, jer je Stojanović bio republikanac, ali su imali mirni akademski razgovor. Tomanović je smatrao da je Stojanović u protivurečju, jer je bio za republiku, a izučavao je srpsku istoriju.[1] U Užicu je postojala njegova rodna kuća, ali je srušena aprila 2016. godine.[2][3][4]

Po njemu je nazvana nagrada koju Matica srpska dodeljuje za najbolje master radove iz oblasti srpskog jezika.[5]

Važnija dela

uredi

Vidi još

uredi

Reference

uredi
  1. ^ Tomanović 2018, str. 523.
  2. ^ Neizvesna sudbina kuće Ljubomira Stojanovića (RTS, 4. mart 2015)
  3. ^ Srušili rodnu kuću oca srbistike da bi gradili stanove („Politika“, 14. april 2016)
  4. ^ Otisak palca u Užicu („Politika“, 16. april 2016)
  5. ^ Matica srpska ustanovila nagradu („Večernje novosti”, 1. novembar 2021)

Literatura

uredi

Spoljašnje veze

uredi
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Љубомир_Стојановић&oldid=28496971”