Alfred Šnitke

Alfred Garijevič Šnitke (24. novembar 1934 — 3. avgust 1998) bio je sovjetski i nemački kompozitor. Autor četiri opere, tri baleta, deset simfonija, petnaest instrumentalnih koncerata, brojnih kamernih kompozicija, vokalne, horske i instrumentalne muzike, muzike za filmove, karikature i pozorišne.

Alfred Šnitke
Alfred Šnitke
Lični podaci
Puno ime	Alfred Garijevič Šnitke
Datum rođenja	(1934-11-24)24. novembar 1934.
Mesto rođenja	Engeljs,, Sovjetski Savez
Datum smrti	3. avgust 1998.(1998-08-03) (63 god.)
Mesto smrti	Hamburg,, Nemačka
Kompozitorski rad
Period	Moderna muzika

Život i karijera

Alfred Šnitke je rođen u Engeljsu u Volgo-Nemačkoj Republici Ruskog SFSR. Počeo je muzičko obrazovanje 1946. godine u Beču. Bilo je to u Beču, piše Bioter Šnitke Aleksandar Ivaškin, gde se "zaljubio u muziku koja je deo života, deo istorije i kulture, deo prošlosti koja je i dalje živa. "Osetio sam svaki trenutak, napisao je kompozitor, "da je veza istorijskog lanca: sve je bilo multidimenzionalno, prošlost je predstavljala svet uvek prisutnih duhova, a ja nisam bio varvar bez ikakvih veza, već svesni nosilac zadatka u svom životu. Šnitkeovo iskustvo u Beču" dalo mu je određeno duhovno iskustvo i disciplinu za svoje buduće profesionalne aktivnosti. To su Volfgang Amadeus Mocart i Franc Šubert, a ne Petar Čajkovski i Sergej Rahmanjinov, koji je imao na umu kao referentnu tačku u smislu ukusa, načina i stila. Ta referentna tačka je u suštini bila klasična ... ali nikada previše očajna.

Portret Alfreda Šnitkea

Muzika

Šnitkeova rana muzika pokazuje jak uticaj Dmitrija Šostakoviča, ali nakon posete italijanskog kompozitora Luiđija Nona za SSSR, on je preuzeo serijsku tehniku u radovima kao što su Muzika za klavir i kamerni orkestar (1964). Međutim, Šnitke je ubrzo postao nezadovoljan onim što je nazvao "obilaskom puberteta serijskog samopovezivanja". Stvorio je novi stil koji se naziva "polistilizam", gde je poredio i kombinovao muziku različitih stilova prošlih i sadašnjih. Jednom je napisao: "Cilj mog života je da unifiram ozbiljnu muziku i laganu muziku, čak i ako sam tako slomio vrat." Njegov prvi koncert u radu na polistilističkoj tehniku bio je Druga violinska Sonata, Quasi una sonata (1967-1968). On je eksperimentisao sa tehnikama u svom filmskom delu, kao što je pokazala većina sonata koja se prvo pojavljuje u njegovom rezultatu za kratku animaciju "The Glass Harmonica". Nastavio je da razvija polistilističku tehniku u radovima kao što su epska Prva simfonija (1969—1972) i Prvi koncert Grosso (1977). Ostali radovi bili su više stilski objedinjeni, kao što je njegov klavirski kvintet (1972—1976), napisan u sećanju na svoju nedavno preminu majku.

Crtež Alfreda

Dela

Simfonije

• Symphony No. 0 (1957)
• Symphony No. 1 (1969–74)
• Symphony No. 2 "St. Florian" (1979)
• Symphony No. 3 (1981)
• Symphony No. 4 (1983)
• Symphony No. 5 Concerto Grosso No. 4 (1988)
• Symphony No. 6 (1992)
• Symphony No. 7 (1993)
• Symphony No. 8 (1994)
• Symphony No. 9 (1996–97; rekonstruisana od strane Aleksandra Raskatova)

Violina i orkestar

• Concerto No. 1 for Violin and Orchestra (1957)
• Concerto No. 2 for Violin and Chamber Orchestra (1966)
• Concerto No. 3 for Violin and Chamber Orchestra (1978)
• Concerto No. 4 for Violin and Orchestra (1984)

Klavir i orkestar

• Poème for Piano and Orchestra (1953)
• Concerto for Piano and Orchestra (1960) (1. Allegro; 2. Andante; 3. Allegro)
• Music for Piano and Chamber Orchestra (1964) (1. Variazioni; 2. Cantus firmus; 3. Cadenza; 4. Basso ostinato)
• Concerto for Piano and String Orchestra (1979)
• Concerto for Piano four hands and Chamber Orchestra (1988) "to Viktoria Postnikova and Irina Schnittke"

Čelo i orkestar

• Concerto No. 1 for cello and Orchestra (1985/1986) (1. Pesante: Moderato; 2. Largo; 3. Allegro vivace; 4. Largo)
• Concerto No. 2 for cello and Orchestra (1990) "to M.Rostropovich" (1. Moderato – 2. Allegro – 3. Lento – 4. Allegretto vivo – 5. Grave)

Viola i orkestar

• Concerto for viola and orchestra (1985)
• Monologue for viola and strings (1989)
• Concerto for viola and small orchestra (1997)

Horska muzika

• Nagasaki – oratorio (1958)
• Voices of Nature (1972)
• Requiem (1974–75)
• Minnesang, for 52 voices (1981)
• Seid Nüchtern und Wachet... [Faust Cantata] (1983)
• Three Sacred Hymns (1983–84)
• Concerto for Mixed Chorus (1984–85)

Kamerna muzika

• String Quartet No. 1 (1966)
• Serenade for violin, clarinet, double-bass, piano and percussion (1968)
• Sonata No. 2 for violin and piano "Quasi una Sonata" (1968; orchestrated, 1987)
• Canon in Memoriam Igor Stravinsky, for string quartet (1971)
• Suite in the Old Style, for violin and piano or harpsichord (1972)
• Gratulationsrondo, for violin and piano (1973)
• Hymn I for cello, harp and timpani (1974)
• Hymn II for cello and double-bass (1974)
• Hymn III for cello, bassoon, harpsichord and bells or timpani (1974)
• Hymn IV for cello, bassoon, double-bass, harpsichord, harp, timpani and bells (1974–1979)
• Prelude in Memoriam Dmitri Shostakovich, for 2 violins (1975)
• "Cantus Perpetuus" for keyboard instrument and percussion (1975)
• Quintet for piano and strings (1972–76)
• "Stille Nacht", arr. for violin and piano (1978)
• Sonata No. 1 for violoncello and piano (1978)
• Stille Musik, for violin and violoncello (1979)
• Hommage to Stravinsky, Prokofiev and Shostakovich, for piano six hands (1979)
• String Quartet No. 2 (1981)
• Septet for flute, two clarinets, violin, viola, cello and harpsichord or organ (1981–1982) (1. Introduction. Moderato; 2. Perpetuum mobile. Allegretto; 3. Choral. Moderato)