Episkop temišvarski Antonije
Antonije (svetovno ime Aleksandar Nako, Komoran 28. septembar 1817. — Lozana, 7. februar 1900) je bio episkop Srpske pravoslavne crkve na prestolu temišvarskih vladika.
| Antonije Nako | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1817. |
| Mesto rođenja | Komoran, Habzburško carstvo |
| Datum smrti | 1900. |
| Mesto smrti | Lozana, Švajcarska |
Život uredi
Vladika Antonije je rođen kao Aleksandar 1817. godine u Komoranu[1] u poznatoj srpskoj porodici cincarskih korena. Školovao ga je bogati ujak Budai iz Komorana.[2] Gimnaziju je završio u svom rodnom mestu, a potom filozofiju i prava. Nakon položenog advokatskog ispita, upisao se u Karlovačku bogosloviju i po završetku bio njenim profesorom od 1845. do 1852. godine. Po nekrologu, to izgleda drugačije; predavao je u Karlovačkoj gimnaziji samo tokom 1842-1843. godine. A od septembra 1851. godine nakon smrti direktora gimnazije Jakova Gerčića, bio je izvesno vreme kao protosinđel, privremeni upravnik iste.[1]
Zamonašen je 14. decembra 1844. godine u manastiru Krušedolu. Rukopoložen je u čin jerođakona 25. decembra 1844. godine, a 29. juna 1849. godine u čin jeromonaha. Proizveden je za arhimandrita manastira Hodoša 1853. godine, u kojem se nije dugo zadržao.
Po Dimitriju Ruvarcu, Antonije je bio starešina manastira Hodoša od 28. juna do 28. jula 1853. godine, a po spisku objavljenom u monografiji ovoga manastira, od aprila do oktobra 1853. godine. Iste godine je Antonije (Nako) prešao za nastojatelja manastira Mesića. Kao arhimandrit i nastojatelj manastira Bezdina, izabran je 10. avgusta 1864. godine, i posvećen 1865. godine za episkopa temišvarskog. Za vreme svoje kratkotrajne uprave istakao se kao strog eparhijski arhijerej, i poradio na uvođenju reda u svojoj prostranoj eparhiji.
Već 1869. godine podneo je molbu Svetom arhijerejskom sinodu „da se oslobodi od upravljanja eparhijom zbog bolesti i da se stavi u stanje pokoja“. Radilo se u stvari o nečem drugom: Antonije se zaljubio u jednu ženu, zbog koje je napustio episkopski tron - "pošto nije bio kadar da pobedi svoju prirodu". Umirovljen je 1872. (ili 1871) godine, i kao takav se nastanio u Lozani, u Švajcarskoj. Tamo je sa svojom izabranicom stupio u građanski brak, uživao u mirovini sa penzijom iz srpskih narodnih fondova.[3] U Švajcarskom je bivši vladika i umro 1900. godine, u 83. godini života.[4] Sve crkve novosadske oglasile su njegovo upokojenje, a na Patrijaršijskom dvoru u Karlovcima postavljen je tada crni barjak.[3]
Posmrtni ostaci preneti su 1995. godine u Temišvar, i sahranjeni u Srpskoj sabornoj crkvi u Temišvaru.
Reference uredi
Literatura uredi
- Vuković, Sava (1996). Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka. Beograd: Evro.
- Kostić, Slobodan (1925). Šematizam Pravoslavne srpske eparhije temišvarske u Kraljevini Rumuniji za 1924. godinu. Temišvar: Eparhijska uprava.
Spoljašnje veze uredi
- Intimna tragedija penzionisanog vladike Aleksandra Antonija Nake („Politika”, 11. avg. 1936, str. 7)
