Branko Čubrilović
Branko Čubrilović (Bosanska Gradiška, 1894 — Beograd, 30. oktobar 1962) bio je srpski i jugoslovenski lekar i političar.
| Branko Čubrilović | |
|---|---|
 dr. Branko Čubrilović, ministar poljoprivrede | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1894. |
| Mesto rođenja | Bosanska Gradiška, Austrougarska |
| Datum smrti | 30. oktobar 1962. (67/68 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, NR Srbija, FNR Jugoslavija |
Biografija
urediGimanziju je završio u Tuzli, a Medicinski fakultet u Pragu.[1]
Zajedno sa braćom — starijim Veljkom i mlađim Vasom Čubrilovićem učestvovao je u omladinskom revolucionarom pokretu i organizaciji Mlada Bosna. Bio je jedan od učesnik organizovanja atentata na Franca Ferdinanda juna 1914. u Sarajevu, zbog čega je na Veleizdajničkom porocesu održanom 1916. u Banja Luci osuđen na 14 godina zatvora.[1][2]
U međuratnom periodu aktivno se uključio u politiki život Kraljevine Jugoslavije i bio jedan od organizatora Zemljoradničke stranke na području Bosne. Za narodnog poslanika Narodne skupštine Kraljevine SHS biran je na izborima 1927. na listi Saveza zemljoradnika, a za narodnog poslanika Narodne skupštine Kraljevine Jugoslavije na izborima 1935. i 1938. na isti Udružene opozicije. Kao protivnik režima, bojkotovao je rad parlamenta u periodu 1935—1938. godina.[1][2]
Avgusta 1939. postao je ministar poljoprivrede u Vladi Cvetković—Maček. Na položaju ministra ostao je do marta 1941, kada je Vlada donela odluku o pristupanju Kraljevine Jugoslavije Trojnom paktu kada je sa još nekoliko ministara podeno ostavku. Nakon vojnog puča 27. marta 1941. postavljen je za ministra poljoprivrede u Vladi Dušana Simovića. Zajedno sa drugim članovima Vlade, u toku aprila 1941. napustio je Jugoslaviju nakon čega se nalazio u izbeglištvu najpre na Bliskom istoku, a potom u Londonu.[1][2]
Od avgusta 1941. bio je ministar poljoprivrede i ministar snabdevanja i ishrane, a ovu dužnost obavljao je u prvoj Vladi Slobodana Jovanovića, od januara 1942. do januara 1943. godine. Početkom 1945. vratio se u Jugoslaviju i marta iste godine pristupio Jedinstvenom narodnooslobodilačkom frontu Jugoslavije (JNOF). Avgusta 1945. učestvovao je na Trećem zasedanju AVNOJ-a u Beogradu, a novembra 1945. na isti Narodnog fronta Jugoslavije (NOF) biran je za narodnog poslanika Ustavotvorne skupštine DFJ. Od 1947. do 1949. bio je sekretar Veća naroda Narodne skupštine FNRJ.[1][2]
Na izborima oktobra 1946. i decembra 1950. biran je za narodnog poslanika Narodne skupštine NR Bosne i Hercegovine. Septembra 1950. izabran je za potpredsednika Prezidijuma Narodne skupštine NR Bosne i Hercegovine. Na ovoj dužnosti ostao je do ukidanja Prezidijuma januara 1953, kada je penzionisan. Potom je radio kao šef lekara u Banji Vrućici, kod Teslića.[1][2]
Preminuo je iznenada 30. oktobra 1962. u Beogradu, a sahranjen je na beogradskom Novom groblju.[2]
Objavio je više publikacija i naučnih radova iz oblasti medicine, književnosti i diplomatije.[1]
