Višestranački sistem
Višepartijski ili višestranački sistem je izraz koji se u najširem smislu koristi za ona društveno-politička uređenja koja dozvoljavaju osnivanje i delovanje više od jedne političke partije, koje imaju kapacitet da dođu na vlast samostalno ili u koaliciji.
Ovaj sistem ohrabruje formiranje više različitih, zvanično priznatih grupa, koje se generalno zovu političke partije. Razlikuje se od bespartijskih sistema u kojem nije dozvoljeno delovanje nijedne političke partije ili jednopartijskih, gde je dozvoljeno delovanje samo jedne. Svaka partija se bori za glasove birača. Višepartijski sistem je od suštinskog značaja za predstavničku demokratiju, jer sprečava rukovodstvo jedne partije da manetne svoju politiku, bez izazova. Takođe se smatra i jednim od ključnih sastojaka liberalne demokratije, odnosno u manjoj ili većoj meri ga primenjuje većina država u savremenom svetu. Pri tome treba uzeti u obzir da samo legalno postojanje više stranaka ne mora sa sobom da povlači postojanje višestranačkog sistema. Države ustavima ili na drugi način mogu uspostaviti institucionalnu hegemoniju jedna vladajuće, na račun drugih stranaka. Takve primere predstavnja CAD ca dve partije ca pazlikama kozmetičke napavi, a nekad cu to bile Istočna Nemačka i Poljska za vreme cocijalizma. Sličan primer se može naći i u vaninstitucionalnim mehanizmima. Takav primer je Meksiko u doba vladavine Institucionalne revolucionarne partije (PRI). U oba slučaja reč je o de facto jednpopartijskim sistemima.
Ako se vlada bira na izborima za skupštinu partije mogu da dele vlast u skladu sa proporcionalnoj zastupljenosti ili prema sistemu relativne većine. U proporcionalnom sistemu svaka partija dobija broj mesta proporcionalno broju dobijenih glasova. U sistemu relativne većine biračko telo je podeljeno na veliki broj oblasti, od kojih svako bira jednu osobu da popuni jedno mesto putem većinskog izbornog sistema. Ovaj sistem ne doprinosi širenju partija i teži ka dvopartijskom sistemu, u kojem samo dve partije imaju realne šanse da se njihovi članovi izaberu u skupštinu. Ova težnja je poznata kao Diveržeov zakon. Kod proporcionalnog izbornog sistema nema ove tendencije i omogućava pojavu više velikih političkih partija.
Indija, Indonezija, Nemačka, Francuska, Kina, Danska, Novi Zeland, Irska i Izrael su primeri država koje su uspešno primenjivali višepartijski sistem u demokratiji (mada u većini slučajeva postoje dve partije koje su veće u odnosu na ostale). U ovim zemljama, obično nijedna partija nema parlamentarnu većinu sama po sebi. Umesto toga, većina partija formira koaliciju da bi mogle da dođu na vlast.