Dragutin Tadijanović
Dragutin Tadijanović (Rastušje, kod Slavonskog Broda, 4. novembar 1905 — Zagreb, 27. jun 2007) bio je hrvatski pesnik.
| Dragutin Tadijanović | |
|---|---|
 Dragutin Tadijanović u svojoj 100. godini na zagrebačkom sajmu knjiga Interliberu 2005. | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 4. novembar 1905. |
| Mesto rođenja | Rastušje, Austrougarska |
| Datum smrti | 27. jun 2007. (101 god.) |
| Mesto smrti | Zagreb, Hrvatska |
Detinjstvo, mladost i obrazovanje
urediDragutin Tadijanović rođen je 4. juna 1905. godine u Rastušju, kod Slavonskog Broda, kao najstariji sin zemljoradnika Mirka Tadijanovića i Mande rođ. Kegljen. Već kao gimnazijalac piše uspele pesme. Tada je započeo i dopisivanje sa, takođe budućim velikim pesnikom, Nikolom Šopom, učenikom petog razreda banjalučke gimnazije. Godine 1922, u srednjoškolskom zagrebačkom listu „Omladina“, objavljeno mu je delo „Tužna jesen“, na stihove Branka Radičevića, a pod pseudonimom Margan Tadeon. Završio je na Filozofskom fakultetu u Zagrebu jugoslavistiku i filozofiju.
Karijera
urediPrpoutovao je mnoge zemlje sveta kao horski pevač sa horom „Mladost-Balkan“. To mu pomaže da upozna mnoga pesnička kretanja u Evropi i svetu. Prevodio je Nezvala („Akrobat“), Getea, Helderlina, Novalisa, Hajnea i dr., a uredio je velik broj izdanja izabranih dela hrvatskih pisaca. Radio je kao korektor službenog lista „Narodne novine“ (1935—1940), honorarni nastavnik na Akademiji likovnih umjetnosti u Zagrebu (1939—1945), urednik u biblioteci „Djela hrvatskih pisaca“, u Izdavačkom preduzeću „Zora“, i „Hrvatski pjesnici“, u „Matici Hrvatskoj“, bio je direktor Instituta za književnost JAZU-a (do 1973), kao prosvetni viši savetnik u Banovini Hrvatskoj, u „Društvu književnika Hrvatske“ kojeg je i bio predsednik (1964—1965).
Najznačajnija dela
urediPrvu zbirku pesama - „Lirika“, objavio je u Zagrebu 1931. Njegova druga zbirka pesama, „Sunce nad oranicama“ iz 1933, bila je zabranjena. Dopisivao se sa Ivanom Goranom Kovačićem, čija je dela preuređivao u Nakladnom zavodu Hrvatske. Ostala značajna dela su: „Pepeo srca“ (1936), „Dani djetinjstva“ (1937), „Tuga zemlje“ (1942), „Pjesme“ (1951), „Blagdan žetve“ (1956), „Gost u Vučedolu“ (1957), „Srebrne svirale“ (1960), „Prsten“ (1963), „Večer nad gradom“ (1966), „Poezija“ (1973), „Vezan za zemlju“ (1974), „Sabrane pjesme“ (1975), „Sam“ (1976), „Prijateljstvo riječi“ (1981), „Svjetiljka ljubavi“ (1984), „Moje djetinjstvo“ (1985), „Kruh svagdanji“ (1987), „More u meni“ (1987) i još mnoga druga.
Do poslednjeg dana života neumorno je stvarao, a i bio je neobično aktivan za svoje godine. Nesebično se odazivao pozivima škola i kulturno-umetničkih društava gde je rado recitovao i čitao svoje pesme.
Poezija
urediPoezija Dragutina Tadijanovića nosi u sebi ispovedni karakter. Reč se ne odriče smisla. Sam se nazvao „pjesnikom srca“. Ali on nije sentimentalan. Tadijanović je pesnik neposredan i potpun. Najpoznatija zbirka pesama su „Srebrne svirale“.
Nagrade i priznanja
urediDobitnik je brojnih nagrada kao što su: Orden rada sa zlatnim vencem, Zmajeva nagrada Matice srpske u Novom Sadu za knjigu „Prsten“ (1964), Povelja Pododbora Matice hrvatske kao znak priznanja za toplu ljubav prema zavičaju (1965) u Slavonskom Brodu, bronzana medalja vajara Željka Janeša (1966), Nagrada Vladimira Nazora za životno delo (1968), plaketa „Marko Marulić“ (1972) u Žminju, Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom (1976) u Parizu, Plaketa grada Zagreba i dr. Mnoge su mu pesme prevedene na dvadesetak jezika.
