Elektronski afinitet
Afinitet prema elektronu je energija koja se oslobađa (ili veže) pri vezivanju elektrona za atom u gasovitom stanju. Pri tome se dobija negativno naelektrisana čestica - anjon.[1][2]
Najveći afinitet prema elektronu imaju halogeni elementi, a najmanji alkalni metali.[3] Apsolutna vrednost afiniteta prema elektronu raste (ima negativniju vrednostu) u periodi (sleva udesno), a opada u grupi (odozgo nadole). Svi plemeniti gasovi imaju afinitet prema elektronu manji od nule, kao i berilijum, magnezijum i azot.
Proces vezivanja elektrona za atom može se prikazati jednačinom: X(g) + e -> X-(g)
Afinitet prema elektronu određuje se složenim procesima, baš zbog toga tačno su utvrđeni afiniteti prema elektronu samo malog broj elemenata.
Najveći afinitet prema elektronu imaju elementi VIIA grupe - halogeni elementi, čijim atomima nedostaje jedan elektron do stabilne konfiguracije plemenitog gasa. Oni oslobađaju najveću energiju pri vezivanju elektrona u najviši energetski nivo.
Izvori uredi
- ^ Peter Atkins; Julio de Paula (2001). Physical Chemistry (7th izd.). W. H. Freeman. ISBN 0716735393.
- ^ Donald A. McQuarrie; John D. Simon (1997). Physical Chemistry: A Molecular Approach (1st izd.). University Science Books. ISBN 0935702997.
- ^ Tatjana Nedeljković, Opšta hemija, Prvi razred srednje škole
