El Mundir I ibn el Numan
El Mundir I ibn el Numan (arap. المنذر بن النعمان) je bio sedmi lahmidski kralj u periodu (418-461). Njegova majka se zvala Hind bint Zajd Manat ibn Zajd Alah el Gasani a otac mu je bio El Numan I.
Izdigerd I koji bio u dobrim odnosima sa njegovim ocem i lahmidski sizeren poslao je Mundhiru svog sina Bahrama Gura još dok je bio malo dete kao bi ga ovaj podigao i obrazovao na svom dvoru. Nakon Izdigerdove smrti, persijsko plemstvo je pokušalo da spreči Bahrama koji se nalazio na dvoru Mundhira da dođe na presto, pa je Mundhir poslao svog sina Numan sa trupama, zatim je on lično otpratio Bahrama drugim trupama od 20.000 vojnika do Ktesifona gde su nalazili plemići, nakon nekoliko pregovora, plemstvo je priznalo Bahrama za svog vladara.
Mundhir je igrao važnu ulogu u rimsko-sasanidskom ratu 421-422, čiji su povod, između ostalog, bili progoni kršćana u Sasanidskom carstvu, koje su zaratustrijanski Persijanci smatrali rimskom petom kolonom.Kasnije su Vizantinci uznemireni zbog progona hrišćana u Persijskim zemljama gde je Bahram pobio nebrojeno mnogo hrišćana a Mundhir se kako bi mu dokazao svoju vernost odrekao hrišćanstva i vratio na paganizam, odlučili za rat, i zbog toga su Vizantinci stavili pod opsadu Nisibis tako je Bahram zajedno sa Mundhirom morao da se vrati i skine opsadu . Kasnije su Bahram i Mundhir marširali prema vizantijskih zemalja i opustošili zemlju u okolini Antiohiju, sve dok tu nisu pretrpeli poraz od vizantijskog vojskovođe Vicijana.[1] Još jedan neuspešan vojni pohod Mundhir je predvodio godinu dana kasnije. Dok su njegovi vojnici prelazili Eufrat, mnogi od njih su se udavili. Sirijski izvori daju cifru da je onih koji su se udavili bilo 70.000, dok je Sokrat daje veću cifru od 100.000.[2] Rat između Persije i Vizantije završio se mirovnim sporazumom 422. godine.[3] Tokom 457. godine lakhmidske trupe su napale "Beth Hur" u blizini Harana u rimskom domenu, uzimajući stanovnike u ropstvo.
Mundkira je nasledio njegov sin El Asvad ibn el Mundir (vladao 462–490).