Kadionica
Kadionica (grč. θυμιατηρια) je bilo koji tip posude koja služi za paljenje tamjana. Upotrebljava se u mnogim religijama taoizmu i budizmu (u Kini i Japanu), hinduizmu (u Indiji) i hrišćanstvu (češće kod pravoslavaca), a koristile su ih i druge drevne civilizacije kao Maje, na primer.
Kadionice u pravoslavlju uredi
To su ručni sasudi za prinošenje kada Bogu i služe za kađenje ikona i naroda. Prilikom bogosluženja u hramovima, kao i tokom molitve u domovima, koristi se kadionica, koja u hrišćanskoj simbolici predstavlja čovečanstvo kroz Isusa Hrista: žeravica božanstvo, dok je dim dobar miris Sv. duha. O kađenju kao propratnoj radnji svedoče crkveni oci, koji ističu da se ovim činom poštuju svete ikone. Kađenjem vernika primaju se njihove molitve i dele osvećenja koja dolaze nevidljivo kao i miris tamjana[1].
Kućne kadionice uredi
Kadionice u domu su obično ručne, napravljena od zemlje ili metala, i različitog su oblika u skladu sa hrišćanskim duhom. U kadionicu se stavlja žar od drveta (od uglja ima neprijatan miris) i na žar se stavlja tamjan koji širi prijatan i blagouhan miris. Pošto u gradovima često nema žara, koristi se specijalni briket u kolutićima koji zamenjuje žar.
Kadionica i žar u njoj, simbolizuju žarku ljubav prema veri i toplotu hrišćanske duše. Miris tamjana simbolizuje blagodat Svetoga duha. Kadionica se upotrebljava prilikom svake molitve. Domaćin kadi, držeći u desnoj ruci kadionicu i njome čini znak krsta. Kade se prvo stariji pa mlađi. Kadionica se drži na svečanom mestu u kući[2].
Galerija uredi
-
Otvorena kadionica pre stavljanja tamjana za kađenje. -
Proces stavljanje tamjana radi sagorevanja u svrhu kađenja. -
Kadionica iz manastira Ljubostinja (XIV vek).
Reference uredi
- ^ Cerović N. (2014) Govor krsta, Izložba u Narodni muzej u Beogradu
- ^ „Šta sve jedan pravoslavni dom treba da ima - Kadionica, žar i tamjan[[Kategorija:Botovski naslovi]]”. Arhivirano iz originala 5. 3. 2016. g. Pristupljeno 14. 7. 2015. Sukob URL—vikiveza (pomoć)
