Katarina Konstantinović
Katarina Konstantinović (1848–1910) bila je, po majci, pripadnica porodice Obrenović, unuka Jevrema, rođenog brata kneza Miloša. Majka Anka pokušala je da uda za kneza Mihaila Obrenovića i pored protivljenja brojnih uglednih ličnosti iz političkog života Kneževine Srbije. Posle atentata na kneza, u kome je život izgubila i Anka Konstantinović, Katarina se udala za generala Milivoja Petrovića Blaznavca, koji je bio jedan od namesnika (1868—1872) maloletnom knezu Milanu, Katarininom bratu od strica. Posle Blaznavčeve iznenadne smrti, Katarine se udala po drugi put, ovoga puta za bliskog rođaka sa majčine strane Mihajla Bogićevića Ociku. Sa Blaznavcem je imala dvoje dece, dok je sa Bogićevićem usvojila Delfu Ivanić.
| Katarina Konstantinović | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1848. |
| Mesto rođenja | Šabac, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 1910. (61/62 god.) |
| Mesto smrti | Niš, Kraljevina Srbija |
| Grob | Beograd |
| Porodica | |
| Supružnik | Milivoje Petrović Blaznavac, Mihailo Bogićević |
| Roditelji | Aleksandar Konstantinović Anka Obrenović |
Porodica uredi
Katarina je rođena 1848. kao ćerka Aleksandra O. Konstantinovića (1806—1853) [1] i Anke J. Obrenović (1821—1868), bratanice Miloša T. Obrenovića, srpskog kneza i rodonačelnika dinastije Obrenovića. Imala je jednog brata, pukovnika Aleksandra A. Konstantinovića (preminuo 1914) i polusestru, Simonu - Simku (preminula 1915), iz vanbračne veze njene majke i majčinog zeta za sestrom, udovca Jovana Germana.
Knez Mihailo uredi
Ponekad, nakon očeve smrti, 1853. godine,[2] Katarina i njena majka Anka pozivane su od strane kneza Mihaila da žive na vladarskom dvoru.[3] Septembra 1860. godine, on je preuzeo vlast po drugi put, pošto je svrgnut 1842. nakon tri godine vladavine. Bio je nesrećno oženjen mađarskom groficom, Julijom Hunjadi de Ketelj, koja nije bila u stanju da rađa decu, razveo se od žene 1860, posle sedam godina braka, posebno zbog toga što je Julija imala ljubavnika u to vreme, grofa Karla fon Arenberga. Srbi nisu krili svoje nepoverenje prema Juliji, zbog njene katoličke vere i mađarskog porekla, ali kada su se, 1867. godine, proširile vesti o Mihailovoj želji da oženi svoju rođaku (ćerka sestre od strica), Katarinu, obični ljudi kao i političari i sveštenici bili su jednako ogorčeni.[4] Jedan od najvatrenijih protivnika razvoda bio je istaknuti srpski državnik Ilija Garašanin, koji je smenjen sa položaja predsednika vlade 1867. godine, između ostalog, zbog svoje primedbe na Mihailov razvod od Julije i brak sa Katarinom. Njegova smena dovela je do protesta Rusije.
Ankina nada da će Katarina postati kneginja nikada se nije obistinila. Knez Mihailo je 10. juna 1868. bio u šetnji Košutnjakom zajedno sa Katarinom, njenom majkom Ankom i babom Tomanijom. Knez Mihailo je odmah ubijen, Katarina je bila samo ranjena, ali je njena majka, nakon što se hrabro borila sa svojim naoružanih napadačem, takođe ubijena. Baba Tomanija je prošla neozleđeno.
Brakovi i kasniji život uredi
Te iste godine, 1868, dvadesetogodišnja Katarina, udala se za generala Milivoja Petrovića Blaznavca (1824—1873), koji je bio Mihailov vojni ministar i koji je odigrao važnu ulogu u proglašenju četrnaestogodišnjeg Milana, Katarininog brata od ujaka, za novog kneza. General, koji je delovao kao jedan od Milanovih namesnika, bio je 24 godine stariji od Katarine i zajedno su imali sina, Vojislava (1869–1935 [5]) i ćerku, Milicu, koja je preminula kao dete. Ako su glasine, da je Milivoj Blaznavac bio vanbračni sin kneza Miloša, bile tačne, udala se za majčinog brata od strica.
Kasnijih godina, kada je knez Milan već bio kralj Srbije, ona je bila prva dama suda, zbog njegovog razvoda od svoje supruge Natalije.
General Blaznavac je umro u aprilu 1873. godine, a ona se preudala za svog rođaka (majčin brat od ujaka), Mihaila Bogićevića Ociku (1843–1899). Napustili su Srbiju i živeli su nomadski način života, živeći u različitim mestima u Austrougarskoj. Međutim, kasnije su se vratili u Beograd, gde je on službovao kao major od 4. aprila 1886. godine do 4. februara 1887. godine.
Zaljubila se u prijatelja svog sina Vojislava, koji je bio osamnaest godina mlađi od nje. Zatim je ostavila svog muža zbog svog mladog ljubavnika, a finansijsku pomoć je primala od svog sina, kao i od svoje bogate polusestre, Simke, koja je bila supruga rumunskog političara Aleksandra Lahovarija (1841–1897). U to vreme Simka Lahovari je službovala kao dvorska dama kraljice Elizabete Rumunske.
Katarina je preminula 1910. godine u Nišu, gde je njen sin Vojislav bio stacioniran kao vojno lice, sahranjena je u Beogradu. Njen sin Vojislav je preminuo 1935. godine u Beogradu, gde je i sahranjen.
Reference uredi
- ^ „Srbski dnevnik“, Novi Sad, 1853. godina.
- ^ Srbski dnevnik, Novi Sad 1853. godine
- ^ Hawkesworth 2000, str. 101.
- ^ Cox 2002, str. 47.
- ^ "Politika", 20. maj 1935
Literatura uredi
- Cox, John K. (2002). The History of Serbia. Greenwood Publishing Group. str. 232—. ISBN 978-0-313-31290-8.
- Hawkesworth, Celia (2000). Voices in the Shadows: Women and Verbal Art in Serbia and Bosnia. Central European University Press. ISBN 978-963-9116-62-7.