Википедија

Makedonci

јужнословенски народ
Za druge upotrebe pogledajte stranicu Makedonci (višeznačna odrednica).

Makedonci su južnoslovenski narod koji pretežno živi u Severnoj Makedoniji, gde čini oko 64,2% stanovništva, dok su u okolnim državama najbrojniji u Srbiji, gde ih ima oko 23.000. U Grčkoj je njihova nacionalna lojalnost podeljena između grčke („Slavofoni Grci“) i makedonske.[traži se izvor]

Makedonci
Makedonska narodna zastava
Ukupna populacija
oko 2 miliona[1]
Regioni sa značajnom populacijom
 Severna Makedonija1.073.299[2]
 Albanija5.512[3]
 Austrija20.135[4][5]
 Australija83.978—200.000[4][6]
 Srbija22.755[7]
 Bugarska1.654[8]
 Kanada37.055—200.000[9][10]
 Hrvatska4.138[11]
 Francuska2.300—15.000[12]
 Nemačka62.295—85.000[4][13]
 Grčka747 (popis 2001)
10.000—30.000 (procena 1999)[14][15]
 Italija92.847[16]
 Republika Srpska341[17]
 Slovenija3.972[18]
  Švajcarska61.304—63.000[4][19]
 SAD57.200—200.000[4][20]
Jezici
makedonski jezik
Religija
dominira pravoslavna, ali ima muslimana i ateista
Srodne etničke grupe
ostali Južni Sloveni

Kao posebna nacionalna zajednica prvi put u istoriji priznati su na AVNOJ-u 1943. godine, zvanično u socijalističkoj Jugoslaviji od 1945. godine, kao jedan od pet ravnopravnih naroda.

Etnički Makedonci su uglavnom pravoslavne veroispovesti, ali ima manji broj muslimana i ateista. Makedonci muslimanske veroispovesti su poznatiji pod imenom Torbeši.

Broj Makedonaca procenjuje se na oko 2—2,2 miliona, od toga u Severnoj Makedoniji oko 1.300.000.

Makedonski jezik pripada južnoslovenskoj grupi indoevropske porodice jezika.

Istorija uredi

 
Geografski raspored etničkih grupa na Balkanu (1897, Pallas Nagy Lexikona):
  Srbi
  Srbi i Makedonci
  Bugari
  Albanci
  Grci
  Turci
  Rumuni i Cincari
  Albanci i Srbi
  Grci i Albanci
  Grci i Turci
  Bugari i Turci

Od sredine 6. veka pa nadalje dolazi do prodora slovenskih plemena prema Vizantiji, što će izazvati brojne ratne sukobe s Vizantijom koju je u to vreme vodio car Justinijan. Slovenska plemena kreću u prvi veći pohod 550. godine, i to kako bi osvojila Solun. Sloveni poduzimaju novi pohod 578. godine, probijajući se preko Trakije do Grčke. Jovan Efeski u funkciji arhiepiskopa svedoči o brojnom pokretu slovenskih plemena s ciljem osvajanja Soluna, a u periodu od 581. do 584. registrovao je kontinuirane napade. Sloveni se u svojim pohodima na Vizantiju često ujedinjuju s avarskim plemenima, o čemu ponovno svedoči arhiepiskop Jovan u svojoj zbirci Čuda Svetog Dimitrija, opisujući brojnu slovensko-avarsku vojsku koja opseda Solun. Anonimni autor u drugoj zbirci Čudesa Svetog Dimitrija 515./516. zapisao je nazive slovenskih plemena, tako da po prvi put doznajemo da se radi o združenim plemenima: Dragoviti, Sagudati, Velegeziti, Brsjaci i Berziti, koji su se već počeli i naseljavati u okolini Soluna. Objedinjavanje plemena u plemenski savez s tendencijom stvaranja državnog ustroja imao je na umu knez Hacon, koji, nažalost, nije uspeo u svojoj ideji i skončao je prilikom opsade Soluna. Usledio je proces zbližavanja Slovena i Solunjana, jer se brojne slovenske porodice polako infiltriraju među grčko stanovništvo, uspostavljajući određen vid suživota ili se naseljavaju u okolini Soluna. Zahvaljujući kralju Prebondu, Sloveni se bolje organizuju, uspostavljaju novi vojni savez i nadalje ustraju u osvajanju Soluna. Pritom treba shvatiti da se radilo o višegodišnjem procesu, u kojem su se između ratnih događanja događale brojne migracije, uz proces naseljavanja slovenskog stanovništva u okruženje Soluna.[21]

Činjenica je i istorijska realnost da se makedonska plemena organizuju u sklavinije, političke, ekonomske i vojne saveze, što će dovesti do koegzistencije i interakcije s antičkim Makedoncima. Samim tim usloviti tezu, danas vrlo prisutnu u Makedoniji, da su današnji Makedonci sledbenici i nastavljači roda antičkih Makedonaca mešani sa ogromnom migracijom Slovena.

Sloveni naseljavaju uglavnom područje južne geografske Makedonije u 6. i 7. veku. Na prostoru Makedonije zatekli su romanizovane i helenizovane starosedeoce, potomci Dardana, Ilira, Tračana, Pajonaca, antičkih Makedonaca. Među tim Slovenima nalazio se i jedan talas Srba, što je evidentno iz imena grada Servije u Grčkoj Makedoniji i srednjovekovne kolonije Gordoservon, nastale od kolonizovanih Slovena iz Povardarja. Poznato je da među tim Slovenima nalazio se i jedan talas Prabugara, posebno Kubera.[22]

Od 9. veka pa sve do 1282. godine Makedonija pada sporadično pod bugarsku i vizantijsku vlast, da bi do 1392. godine bila pod vlašću Srba.

Prema zvaničnoj doktrini (koja je važila u bivšoj Jugoslaviji i koja i danas važi u Severnoj Makedoniji kao i delom na fakultetima, posebno pravnim, u Srbiji, Hrvatskoj, Sloveniji i u nekim drugim državama kao i od nekih uglednih svetskih profesora kao na pr. prof. dr Viktor Fridman iz SAD) Makedonska država uspostavljena je u vreme cara Samuila u 10. veku, ali su je uništili Vizantijci 1018, mada ni ujednoj drugoj državi ovo gledište nije dominantno.

Teza da je Samuilovo carstvo bugarska država je podržana od strane gotovo svih svetskih istoričara i savremenih srpskih istoričara kao Srđan Pirivatrić, koji tvrdi: "Nesumnjiv je bugarski karakter države. Očigledan je u vladarskoj instituciji, preuzetoj od carstva srušenog 971. godine, isto tako i u crkvenoj, koja je u ponovnom uspostavljanju bugarskog carstva odigrala neophodnu ulogu. Pomenute su i dve prabugarske institucije, kavhan i ičirgu boila, koje pokazuju bugarsku tradiciju i na nižim instancama od vrhovnih, crkvenih i vladarskih. Najzad, i Bitoljski natpis pokazuje da je car Jovan Vladislav sebe smatrao za Bugarina, a svoje podanike za Bugare."[23]

SR Makedonija je formirana 2. avgusta 1944. godine na zasedanju ASNOM-a u manastiru Sv. Prohor Pčinjski koji se nalazi u Srbiji, a nezavisnost je kao Republika Makedonija proglasila 8. septembra 1991. godine.

Etničko poreklo uredi

Antropološki, Makedonci poseduju genetske loze koje pretpostavljaju da predstavljaju balkanske praistorijske i istorijske demografske procese.[24] Takve loze se obično sreću i u drugim Južnim Slovenima, posebno Bugarima, Srbima, Bošnjacima, Crnogorcima, ali i Grcima i Rumunima.[25][26][27][28][29][30] Organizovana je studija koja je uporedila sve slovenske nacije i kombinovala sve linije dokaza, autosomalnu, mtDNK i i-DNK, uključujući više od 6000 ljudi. Ukupni podaci smještaju jugoistočnu grupu (Bugare i Makedonce) u klaster zajedno sa Rumunima, i oni su u sličnoj blizini Gagauzima, Crnogorcima i Srbima. Ova studija sama je izračunala genetičku udaljenost pomoću SNP podataka o višestrukim autozomima i rangirana je najviše proksimalno za Makedonce istom grupom, tj. Bugarima, Srbima, Crnogorcima, Rumunima, Gagauzima, zatim makedonskim Grcima, itd.[31]

Osim nekih pojedinaca poput Đorđija Pulevski, Teodosije Gologanov, Krste Petkov Misirkov, Dimitrija Čupovski i td., Makedonci dugo vremena nisu imali jasno izgrađenu nacionalnu svest, imajući pritom na umu da su preci današnjih Makedonaca u etničkom smislu vekovima sebe određivali kao pripadnici lokalnih plemena, takođe i kao Bugari, a bili su smatrani kao takvi od strane suseda, putopisaca i hroničara.[32] Za "Makedonske Slovene" (kako ih smatra) geograf balkanolog Jovan Cvijić pred Balkanske oslobodilačke ratove kaže sledeću konstataciju. Oni su "flotantna masa" koja nema nacionalne svesti.[33] Prema Enciklopedija Britanika, početkom 20. veka makedonski Bugari činili su većinu stanovništva u celom regionu Makedonije, keo i delom Otomanske imperije.[34] Tokom ilindenskog ustanka i VMORO, a i predsednika „Kruševske Republike“ — Nikola Karev je rekao da su on i njegovi saradnici — Bugari.[35][36][37][38][39][40] Pitanje kao da li je makedonska nacija zaista postojala uranim 1940-ih, kada je komunistička Jugoslavija odlučila da ja prizna, je teško odgovoriti. Neki posmatrači tvrde, da čak i u ovom trenutku je bilo sumnjivo, da li su Sloveni iz Makedonije smatrali sebe, da su nacionalnost odvojena od Bugara.[41][42][43][44][45] Nakon toga, kako bi zbrisali preostala pro-bugarska osećanja, nove komunističke vlasti su proganjali desničarske nacionaliste sa optužbama za "pro-bugarski šovinizam".[46] Dakle, čak su i levičarski političari bili zatvoreni i optuživani da su pro-bugarski orijentisani.[47]

Prema makedonskom istoričaru akademiku Ivanu Katardžievu makedonska svest počela je masovno da raste posle Prvog svetskog rata, uglavnom u Srbiji i Grčkoj, jer je tamo bila sprečena bugarska propaganda. Inače o posebnoj makedonskoj naciji se može govoriti u 1944. zahvaljujući postojanju državnog entiteta Narodne Republike Makedonije u okviru Jugoslavije.[48]

Nacionalna kultura uredi

Makedonce odlikuje bogat folklor, koloritne narodne nošnje, jak uticaj orijenta donet preko Otomanske Imperije kultura okrenuta Pravoslavlju sa slovenskim paganskim elementima i usmeno predanje, koje seže do najranijeg doba slovenskog života srednjovekovnog Balkana. Kod nekih Makedonaca postoji običaj krsne slave, dok većina stanovništva slavi imendane. Tribalitet je bio izražen sve do novijeg doba (plemena i regionalne potkulture: Brsjaci, Mijaci, Keckari, Polivani, Šopovi, itd.).

Nesuglasice oko imena uredi

Glavni članak: Makedonsko pitanje

Suština spora je pitanje da li jedna država može uzeti ime šire geografske oblasti (u ovom slučaju oblast Makedonija), ako njena teritorija obuhvata jedan njen manji deo (Vardarska Makedonija) i da li u tom slučaju ona iskazuje teritorijalne pretenzije ka susednim državama u kojima se nalaze preostali delovi ove oblasti (Periferije zapadna, središnja i istočna Makedonija u Grčkoj koje čine Egejsku Makedoniju i Blagoevgradska oblast u Bugarskoj koja čini Pirinsku Makedoniju). Narod koji danas naseljava prostor Severne Makedonije je slovenskog porekla, ali je njegova etnička pripadnost i dan danas predmet sporenja. Danas sami stanovnici se većinom nazivaju i smatraju Makedoncima, a svoj jezik makedonskim jezikom. Narodi koji danas naseljavaju prostore Egejske Makedonije i Pirinske ne smatraju sebe Makedoncima u etničkom smislu.

Kraj spora oko imena je objavljen 12. juna 2018. godine kada je makedonski premijer Zoran Zaev objavio da je dogovoreno rešenje u vidu preimenovanja države u Republika Severna Makedonija, dok bi se državljanstvo nazivalo makedonsko/državljanin Republike Severne Makedonije, a jezik makedonski. Nakon toga je održan referendum 30. septembra 2018. na kom je, i pored slabe izlaznosti sa 36,89% izašlih glasača, proglašeno da će se nastaviti sa procesom preimenovanja pošto 94,18% od izašlih glasača su podržali ideju za ulazak Makedonije u Evropskoj uniji i NATO sa prihvatanjem Prespanskog sporazuma. Makedonski parlament (Sobranje) 19. oktobra 2018. i zvanično je usvojio odluku o početku ustavnih promena koje su završili 11. januara 2019, a stupili su na snagu 12. februara, nakon što je grčki parlament ratifikovao Prespanskog ugovora i protokol o članstvu Severne Makedonije u NATO.[49]

Jezik uredi

Glavni članak: Makedonski jezik

Makedonski jezik spada u grupu južnoslovenskih jezika, a najsličniji je bugarskom i srpskom jeziku.

U periodu između dva svetska rata, kad je teritorija današnje Severne Makedonije bila deo Kraljevine Jugoslavije, jezik makedonskih Slovena je smatran južnim srpskim dijalektom. Bugari međutim smatraju njihov jezik dijalektom ili drugom varijantom bugarskog.

Bez obzira na ove tvrdnje, savremena lingvistička nauka liberalnog tipa stoji na stanovištu da je makedonski poseban jezik[traži se izvor], koji ima najviše sličnosti sa bugarskim, pa zatim srpskim, ali se u izvesnim osobinama[pojasniti] i razlikuje od oba jezika, tako da ispunjava uslove[pojasniti] da bude smatran posebnim jezikom. Postoje i lingvističke škole koje ga smatraju bugarskim dijalektom, dok je pojava srpskog prisvajanja makedonskog jezika ređa, mada se u ovom slučaju potencira sličnost nekih severnih dijalekata sa srpskim jezikom. Prema jednoj od teorija se razvio iz jezika koji se govorio u srednjovekovnoj Srbiji.

Dijaspora uredi

Izvan Severne Makedonije, etnički Makedonci u značajnijem broju žive prvenstveno u susednim državama, odnosno u državama bivše Jugoslavije. Najbrojnije zajednice etničkih Makedonaca u državama regiona su: zajednica etničkih Makedonaca u Srbiji i zajednica etničkih Makedonaca u Bosni i Hercegovini, kao i zajednica etničkih Makedonaca u Albaniji. Izvan regiona, makedonska etnička dijaspora je takođe prisutna u raznim državama zapadne Evrope i Severne Amerike.[50]

Vidi još uredi

Napomene uredi

  1. ^ Borza, Eugene N. (maj 2000). „Origins, Ethnicity, and Institutions”. Before Alexander: Constructing Early Macedonia. Claremont, CA: Regina Books. ISBN 0941690970. 
  2. ^ Početna strana sajta www.macedoniantruth.org navodi više izvora kojima se zagovara ovakva tvrdnja.

Reference uredi

  1. ^ Nasevski, Boško (1995). Makedonski Iselenički Almanah '95. Angelova, Dora. Gerovska, Dragica. Skopje: Matica na Iselenicite na Makedonija. str. 52& 53. 
  2. ^ „Popis na naselenieto, domaќinstvata i stanovite vo Republika Severna Makedonija, 2021 - prv set na podatoci” (PDF). .stat.gov.mk. 
  3. ^ „Census 2011 Data: Resident population by ethnic and cultural affiliation”. The Institute of Statistics of Republic of Albania. Arhivirano iz originala 13. 11. 2013. g. Pristupljeno 3. 8. 2013. 
  4. ^ a b v g d „Population Estimate from the MFA”. Arhivirano iz originala 26. 6. 2008. g. Pristupljeno 4. 9. 2010. 
  5. ^ [1] – Tabelle 13: Ausländer nach Staatsangehörigkeit (ausgewählte Staaten), Altersgruppen und Geschlecht — pp. 74.
  6. ^ 2006 Census Arhivirano na sajtu Wayback Machine (15. avgust 2013).
  7. ^ „Popis u Srbiji 2011.”. Arhivirano iz originala 09. 05. 2020. g. Pristupljeno 18. 3. 2015. 
  8. ^ 1.Bulgarian census data.
  9. ^ „My Info Agent”. Arhivirano iz originala 18. 1. 2012. g. Pristupljeno 18. 3. 2015. 
  10. ^ 2006 census Arhivirano na sajtu Wayback Machine (25. decembar 2018).
  11. ^ Popis stanovništva 2011.
  12. ^ 2003 census Arhivirano na sajtu Wayback Machine (6. oktobar 2014),Population Estimate from the MFA Arhivirano na sajtu Wayback Machine (26. jun 2008)
  13. ^ 2006 figures Arhivirano na sajtu Wayback Machine (19. maj 2011).
  14. ^ „Πίνακας 7: Αλλοδαποί κατά υπηκοότητα, φύλο και επίπεδο εκπαίδευσης – Σύνολο Ελλάδας και Νομοί” (PDF). Greek National Statistics Agency. Arhivirano iz originala (PDF) 28. 4. 2011. g. Pristupljeno 20. 4. 2011. 
  15. ^ „Greece – Report about Compliance with the Principles of the Framework Convention for the Protection of National Minorities (along guidelines for state reports according to Article 25.1 of the Convention)”. Greek Helsinki Monitor (GHM) & Minority Rights Group – Greece (MRG-G). 18. 9. 1999. Arhivirano iz originala 23. 5. 2003. g. Pristupljeno 12. 1. 2009. 
  16. ^ Foreign Citizens in Italy, 2009 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (17. januar 2011).
  17. ^ „Rezultati Popisa 2013, Etnička/nacionalna pripadnost, vjeroispovijest, maternji jezik”. Republički zavod za statistiku. Pristupljeno 22. 3. 2017. 
  18. ^ 2002 census.
  19. ^ 2005 Figures Arhivirano na sajtu Wayback Machine (3. mart 2016)
  20. ^ 2009 Community Survey Arhivirano na sajtu Wayback Machine (5. januar 2012).
  21. ^ http://izdavastvo.ffri.hr/wp-content/uploads/2017/05/Goran-Kalogjera-Makedonska-kultura-i-civilizacija.pdf
  22. ^ В. Поповић, Куврат, Кувер и Аспарух, Старинар, XXXVII, Београд, 1986.
  23. ^ Срђан Пириватрић, "Самуилова држава. Обим и карактер", Византолошки Институт Српске Академије Наука и Уметности, Посебна Издања, Књига 21, Београд, 1997, 182-183.
  24. ^ Marijana Peričić et al., High-Resolution Phylogenetic Analysis of Southeastern Europe Traces Major Episodes of Paternal Gene Flow Among Slavic Populations, Molecular Biology and Evolution, vol. 22, no. 10 (October 2005), pp. 1964–1975.
  25. ^ Jakovski, Zlatko; Nikolova, Ksenija; Jankova-Ajanovska, Renata; Marjanovic, Damir; Pojskic, Naris; Janeska, Biljana (2011). „Genetic data for 17 Y-chromosomal STR loci in Macedonians in the Republic of Macedonia”. Forensic Science International: Genetics. 5 (4): e108—e111. PMID 21549657. doi:10.1016/j.fsigen.2011.04.005. Приступљено 18. 3. 2015. 
  26. ^ Petlichkovski A, Efinska-Mladenovska O, Trajkov D, Arsov T, Strezova A, Spiroski M (2004). „High-resolution typing of HLA-DRB1 locus in the Macedonian population”. Tissue Antigens. 64 (4): 486—91. PMID 15361127. doi:10.1111/j.1399-0039.2004.00273.x. 
  27. ^ Barać, Lovorka; Peričić, Marijana; Klarić, Irena Martinović; Rootsi, Siiri; Janićijević, Branka; Kivisild, Toomas; Parik, Jüri; Rudan, Igor; Villems, Richard; Rudan, Pavao (2003). „European Journal of Human Genetics – Y chromosomal heritage of Croatian population and its island isolates.”. European Journal of Human Genetics. 11 (7): 535—542. PMID 12825075. S2CID 15822710. doi:10.1038/sj.ejhg.5200992. 
  28. ^ Semino, Ornella; Passarino, G; Oefner, PJ; Lin, AA; Arbuzova, S; Beckman, LE; De Benedictis, G; Francalacci, P; et al. (2000). „The Genetic Legacy of Paleolithic Homo sapiens sapiens in Extant Europeans: A Y Chromosome Perspective” (PDF). Science. 290 (5494): 1155—59. Bibcode:2000Sci...290.1155S. PMID 11073453. doi:10.1126/science.290.5494.1155. Arhivirano iz originala (PDF) 25. 11. 2003. g. 
  29. ^ „HLA-DRB and -DQB1 polymorphism in the Macedonian population”. januar 2000. Pristupljeno 18. 3. 2015. 
  30. ^ Rebala K et al. (2007), Y-STR variation among Slavs: evidence for the Slavic homeland in the middle Dnieper basin, Journal of Human Genetics, 52:406-14 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (23. septembar 2009).
  31. ^ Kushniarevich, Alena; et al. (2015). „Genetic Heritage of the Balto-Slavic Speaking Populations: A Synthesis of Autosomal, Mitochondrial and Y-Chromosomal Data”. PLOS ONE. 10 (9): e0135820. Bibcode:2015PLoSO..1035820K. PMC 4558026  . PMID 26332464. doi:10.1371/journal.pone.0135820  . 
  32. ^ Nationality in the Balkans: The Case of the Macedonians by F. A. K. Yasamee. (Balkans: A Mirror of the New World Order, Istanbul: EREN, 1995; pp. 121-132)
  33. ^ "Delo", Beograd 1. januar 1912.
  34. ^ 1911 Encyclopædia Britannica, article Macedonia: Macedonian Slavs are described in the encyclopaedia as "Slavs, the bulk of which is regarded by almost all independent sources as Bulgarians": 1,150,000, whereof, 1,000,000 Orthodox and 150,000 Muslims (the so-called Pomaks); Turks: c. 500,000 (Muslims); Greeks: c. 250,000, whereof c. 240,000 Orthodox and 14,000 Muslims; Albanians: c. 120,000, whereof 10,000 Orthodox and 110,000 Muslims; Vlachs: c. 90,000 Orthodox and 3,000 Muslims; Jews: c. 75,000; Roma: c. 50,000, whereof 35,000 Orthodox and 15,000 Muslims; In total 1,300,000 Christians (almost exclusively Orthodox), 800,000 Muslims, 75,000 Jews, a total population of c. 2,200,000 for the whole of Macedonia.
  35. ^ ""Misirkov je bio potpuno u pravu u svom suštinskom kritikama Ilindenskog ustanka i njenih šefova. Npr., u oslobođenom Kruševom, gradskih kancelarija je bila sastavljena od Bugarima, Vlasima i Grkomana, a koji se nalaze u pisanim aktima ne shvatim tačno Makedonce. "Blaže Ristovski, Stoletija na makedonskata svest", Skopje, Kultura, 2001, "
  36. ^ In fact Macedonian historians as Blaze Ristovski have recognized, that the "government" of the "republic", nowadays a symbol of Macedonian statehood, was actually composed of people who identified themselves as "Greeks", "Vlachs" and "Bulgarians". "We, the People: Politics of National Peculiarity in Southeastern Europe" Diana Mishkova. . Central European University Press. 2009. pp. 124. ISBN 978-963-9776-28-9. 
  37. ^ "The IMARO activists saw the future autonomous Macedonia as a multinational polity, and did not pursue the self-determination of Macedonian Slavs as a separate ethnicity. Therefore, Macedonian was an umbrella term covering Bulgarians, Turks, Greeks, Vlachs, Albanians, Serbs, Jews, and so on." Historical Dictionary of Macedonia, Historical Dictionaries of Europe, Dimitar Bechev. . Scarecrow Press. 2009. pp. 458.. ISBN 978-0-8108-6295-1. , Introduction.
  38. ^ The political and military leaders of the Slavs of Macedonia at the turn of the 20th century seem not to have heard the call for a separate Macedonian national identity; they continued to identify themselves in a national sense as Bulgarians rather than Macedonians.[...](They) never seem to have doubted “the predominantly Bulgarian character of the population of Macedonia. "The Macedonian conflict: ethnic nationalism in a transnational world", Princeton University Press, Danforth, Loring M. 1997. ISBN 978-0-691-04356-2. str. 64.
  39. ^ There was even an attempt to form a kind of revolutionary government led by the socialist Nikola Karev. The Krushevo manifesto was declared, assuring the population that the uprising was against the Sultan and not against Muslims in general, and that all peoples would be included. As the population of Krushevo was two thirds hellenised Vlachs and Patriarchist Slavs, this was a wise move. Despite these promises the insurgent flew Bulgarian flags everywhere and in many places the uprising did entail attacks on Muslim Turks and Albanians who themselves organised for self defence.” Who are the Macedonians? Hugh Poulton, C. Hurst & Co. Publishers. 1995. ISBN 978-1-85065-238-0. str. 57.
  40. ^ Two Krusevo natives were centrally involved in the action (the insurrection organized by the IMARO in Krushevo). Nikola Karev, from the community known as Bulgarians, was the local representative to the central committee of the organization and was the military commander of the insurgent forces... Fieldwork Dilemmas: Anthropologists in Postsocialist States, Hermine G. De Soto, Nora Dudwick. . University of Wisconsin Press. 2000. pp. 37. ISBN 978-0-299-16374-7. 
  41. ^ "At the end of the WWI there were very few historians or ethnographers, who claimed that a separate Macedonian nation existed.... Of those Slavs who had developed some sense of national identity, the majority probably considered themselves to be Bulgarians, although they were aware of differences between themselves and the inhabitants of Bulgaria.... The question as of whether a Macedonian nation actually existed in the 1940s when a Communist Yugoslavia decided to recognize one is difficult to answer. Some observers argue that even at this time it was doubtful whether the Slavs from Macedonia considered themselves to be a nationality separate from the Bulgarians.The Macedonian conflict: ethnic nationalism in a transnational world, Loring M. . Danforth: Princeton University Press. 1997. pp. 65–66. ISBN 978-0-691-04356-2. 
  42. ^ "Most of the Slavophone inhabitants in all parts of divided Macedonia, perhaps a million and a half in all – had a Bulgarian national consciousness at the beginning of the Occupation; and most Bulgarians, whether they supported the Communists, VMRO, or the collaborating government, assumed that all Macedonia would fall to Bulgaria after the WWII. Tito was determined that this should not happen. The first Congress of AVNOJ in November 1942 had paranteed equal rights to all the 'peoples of Yugoslavia', and specified the Macedonians among them...The Communist Party of Macedonia, which had passed through a troubled time, first under a pro-Bulgarian leadership and then under pro-Yugoslav Macedonians, was taken in hand early in 1943 by Tempo, who formed a new Central Committee and informed it that it was now an integral part of the Yugoslav CP. "The struggle for Greece, 1941-1949, Christopher Montague Woodhouse, C. Hurst & Co. Publishers. 2002. ISBN 978-1-85065-492-6. str. 67.
  43. ^ "Despite the slight change of the younger generation in the 1930s, reflected in the slogan "Macedonia for the Macedonians", anti-Serbian and pro-Bulgarian sentiment still prevailed. Even "Macedonia for the Macedonians" signalled in many ways an acceptance of the state of Yugoslavia and an attempt to gain autonomy within it. The collapse of Yugoslavia changed all this. There is a little doubt that the initial reaction among large sections of the population of Vardar Macedonia who had suffered so much under the Serbian repression was to greet the Bulgarians as liberators." Who are the Macedonians? Hugh Poulton,Hurst & Co. Publishers. 1995. ISBN 978-1-85065-238-0. str. 101.
  44. ^ Kaufman, Stuart J. . Modern hatreds: the symbolic politics of ethnic war. . New York: Cornell University Press. pp. 193. . 2001. ISBN 978-0-8014-8736-1. The key fact about Macedonian nationalism is that it is new: in the early twentieth century, Macedonian villagers defined their identity religiously—they were either "Bulgarian," "Serbian," or "Greek" depending on the affiliation of the village priest. While Bulgarian was most common affiliation then, mistreatment by occupying Bulgarian troops during WWII cured most Macedonians from their pro-Bulgarian sympathies, leaving them embracing the new Macedonian identity promoted by the Tito regime after the war."
  45. ^ Zielonka, Jan; Pravda, Alex . Democratic consolidation in Eastern Europe. . Oxford: Oxford University Press. pp. 422. . 2001. ISBN 978-0-19-924409-6. Unlike the Slovene and Croatian identities, which existed independently for a long period before the emergence of SFRY, Macedonian identity and language were themselves a product federal Yugoslavia, and took shape only after 1944. Again unlike Slovenia and Croatia, the very existence of a separate Macedonian identity was questioned—albeit to a different degree—by both the governments and the public of all the neighboring nations (Greece being the most intransigent).
  46. ^ Essence of political manipulation: emotion, institutions, & Greek foreign policy, Nikolaos Zahariadis, Peter Lang. 2005. ISBN 978-0-8204-7903-3. str. 85.
  47. ^ Contested Ethnic Identity: The Case of Macedonian Immigrants in Toronto, 1900-1996, Chris Kostov, Peter Lang. 2010. ISBN 978-3-0343-0196-1. str. 84.
  48. ^ Govor održan na Međunarodna naučna konferencija "100 godina na makedonskih stvarima - Misirkov" MANU, 2003.
  49. ^ Republika Severna Makedonija od danas i zvanično ime države; Zastava NATO-a se vijori ispred vlade
  50. ^ Matica na iselenicite od Makedonija

Literatura uredi

Spoljašnje veze uredi

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Македонци&oldid=27698553”