Sveti Nektarije Eginski
Sveti Nektarije Eginski (grč. Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης; Silivri, 1. oktobar 1846 — Atina, 8. novembar 1920), svetovno ime Anastasije Kefalas, (grč. Αναστάσιος Κεφαλάς) bio je episkop Aleksandrijske pravoslavne crkve, mitropolit Pentapoljski kao i pravoslavni teolog.[1] Proglašen je za svetitelja.
| Sveti Nektarije Eginski | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1. oktobar 1846. |
| Mesto rođenja | Silivri, Osmansko carstvo |
| Datum smrti | 8. novembar 1920. (74 god.) |
| Mesto smrti | Atina, Kraljevina Grčka |
| Mitropolit Penatopoljski Nektarije | |
Rođen je 1. oktobra 1846. u Trakiji u siromašnoj porodici.[2] Bio je peti od šestoro dece. Nakon osnovne škole, preselio se u Carigrad. Godine 1866. prešao je u grad Hios, gde je radio kao učitelj. Nakon deset godina službe se zamonašio i uzeo ime Lazar. Godine 1877. primio je monaški postrig pod imenom Nektarije, i jerođakonski čin. Nekoliko godina je živeo u Atini, gde je 1885. godine diplomirao na Bogoslovskom fakultetu Univerziteta u Atini.
Godine 1886. rukopoložen je u čin sveštenika. Iste godine, primio je i čin arhimandrita, i postao sekretar Aleksandrijske patrijaršije. Sava Kosanović ga je sretao kada je bio gost aleksandrijskog patrijarha Sofronija i spominje ga nekoliko puta u svom putopisu Put na Sinaj.[3] Godine 1889. izabran je za mitropolita Pentapoljskog. Godine 1892. Nektarije je primio službu propovednika u Grčkoj, a u periodu 1894−1908. vodio je teološku školu u Atini. Nakon odlaska u penziju, živeo je u Trojičkom manastiru u Egini, po kojoj se i naziva Eginski.
Umro je u Atini, 8. novembra 1920. godine, od raka prostate. Kanonizovan je 1961. godine od strane Carigradske patrijaršije.
Ispod kapele Svetog Jovana Šangajskog u San Francisku, u kojoj se posle njegove sahrane vrše bogosluženja, osnovana je američka misionarska parohija Sv. Nektarija Eginskog, koga je otac Jovan Maksimović veoma poštovao i voleo.
Nad njegovom moštima su se dešavala čuda isceljenja.[4] Film o njegovom životu iz 2021. Božiji čovek je imao veliki uspeh u bioskopima u Grčkoj.
Danas se čestice njegovih moštiju nalaze u tri crkve u Srbiji: u hramu Svetog Dimitrija u Kosovskoj Mitrovici, gde su premeštene iz manastira Tumane,[5] u hramu Svetog Nektarija u Valjevu[traži se izvor] i kapeli Svetog Jovana Bogoslova na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu.[traži se izvor]
Reference uredi
- ^ „Sveti Nektarije Eginski • Radio ~ Svetigora ~”. svetigora.com (na jeziku: srpski). 2023-11-22. Pristupljeno 2024-01-23.
- ^ „Žitije Svetog oca Nektarija Eginskog Čudotvorca – Eparhija valjevska” (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2024-01-23.
- ^ Kosanović 2019, str. 334, 341.
- ^ Isceljena devojčica od smrtonosnog ujeda zmije („Večernje novosti“, 11. april 2015)
- ^ „Mošti Svetog Nektarija Eginskog prenete u hram Svetog Dimitrija”. TV Most. Radio Kosovska Mitrovica. 27. 5. 2021. Arhivirano iz originala 30. 6. 2023. g.
Literatura uredi
- Žitie svяtogo Nektariя // Melinos M. Я govoril so svяtыm Nektariem. TSL., 1995. — S. 13-24.
- Kosanović, Sava (2019). Krstom i perom, sabrani spisi. Eparhija budimljansko nikšićka - Nikšić i Institut za teološka istraživanja - Beograd. ISBN 978-86-7405-217-4.
