Nikola Žutić
Nikola Žutić (Štikada, 1927 — ?) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i general-major avijacije-pilot JNA.
| nikola žutić | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Nikola Žutić, 1975. godine | ||||||||||
| Lični podaci | ||||||||||
| Datum rođenja | 1927. | |||||||||
| Mesto rođenja | Štikada, Kraljevina SHS | |||||||||
| Datum smrti | ? | |||||||||
| Profesija | vojno lice-pilot | |||||||||
| Delovanje | ||||||||||
| Član KPJ od | 1944. | |||||||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1942 — 1982. | |||||||||
| Čin | general-major | |||||||||
| Odlikovanja |
| |||||||||
Biografija uredi
Rođen je 1927. godine u selu Štikada, kod Gračaca, u Lici, gde je završio osnovnu školu. Pre Drugog svetskog rata bio je đak gimnazije, da bi nakon završetka šest razreda stupio u Narodnooslobodilačku borbu. Član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) je bio od 1942. godine, a Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1944. godine.[1]
Posle rata poslat u na dalje školovanje u Vazduhoplovnu akademiju u Sovjetski Savez, iz koje se vraća početkom pedesetih godina. Nakon povrataka sa školovanja, određen je na prve dužnosti u novoformirani Vazduhoplovno-transportni puk Jugoslovenskog ratnog vazduhoplovstva, 1956. godine. Prve tri godine bio je rezervni pilot u sastavu te jedinice. Nakon preobuke 1958. godine, zajedno sa švedskim pilotima instruktorima, određen je na pomoćne zadatke. Već 1959. godine, kao vazduhoplovni major, prvi put prevozio Vrhovnog komandanta Josipa Broza Tita. Tokom karijere prošao je sve dužnosti u dotičnoj jedinici. Bio je komandir eskadrile i pilot na avionu Daglas DC-6 u činu vazduhoplovnog potpukovnika. Kao komandant puka u činu vazduhoplovnog pukovnika, pilotirao je na avionima Iljušin Il-18 i Karavela SE-210. Kada je puk kojim je komandovao uzdignut u rang brigade, 1975. godine, unapređen je u čin vazduhoplovnog general-majora. Tada mu je dodeljen novi i poslednji avion Boing 727-200, kojim će prevoziti predsednika Tita do njegove smrti 1980. godine. Aktivna vojna služba mu se završila 1982. godine. Bio je jedni general u istoriji JNA, koji je prevozio predsednika Republike.[2]
Odlikovan je brojnim jugoslovenskim odlikovanjima, među kojima su — Orden narodne armije sa lovorovim vencem, Orden za vojne zasluge sa velikom zvezdom, Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima, Orden bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem, Orden narodne armije sa zlatnom zvezdom, Orden za hrabrost, Orden zasluga za narod sa srebrnom zvezdom, Orden narodne armije sa srebrnom zvezdom i Orden za vojne zasluge sa srebrnim mačevima.[3]
Reference uredi
- ^ Vojni Leksikon 1981, str. 1129.
- ^ Pejčić 1980, str. 22-86.
- ^ Pejčić 1980, str. 88.
Literatura uredi
- Pejčić, Predrag (1980). Titovi Letovi Mira. Beograd: Narodna armija.
- Vojni Leksikon. Beograd: Vojno izdavački zavod. 1981.
