Википедија

Nikola Orsini

Nikola Orsini (grč. Νικολαος Ορσινι) (umro 1323) je bio grof Kefalonije (1317—1323) i epirski despot (1318—1323). Sin grofa Jovana I Orsinija i epirske princeze, Marije Laskaris Anđel, nasledio je svog oca posle njegove smrti, a sledeće godine je ubio svog ujaka despota Tomu I Komnina Duku i uzurpirao njegovu vlast nad Epirom. Međutim, iako je mogao da obezbedi svoju kontrolu nad južnim Epirom, sever sa gradom Janjinom je preuzelo Vizantijsko carstvo. Nikolini pokušaji da se udruži sa Mletačkom Republikom i povrati Janjinu su propali, a njega je ubio njegov brat Jovan II Orsini 1323. godine.

Nikola Orsini
Pečat Nikole Orsinija
Lični podaci
Datum smrti1323.
Porodica
RoditeljiJovan I Orsini
Marija, ćerka Nićifora I Komnina Duke
DinastijaOrsini
Epirski despot
Period1318—1323
PrethodnikToma I Komnin Duka
NaslednikJovan II Orsini

Biografija uredi

Nikola je bio sin Jovana I Orsinija, grofa Kefalonije, i Marije, ćerke despota Nićifora I Komnina Duke, epirskog despota i princeze Marije Laskaris. Njegov otac vladao je Kefalonijom kao vazal kralja Karla II Napuljskog. Nikola je nasledio oca nakon smrti 1317. godine, ali je, za razliku od svojih prethodnika, bio zainteresovaniji za intervenciju u epirskim zemljama nego za upravu nad latinskim posedima u južnoj Grčkoj. Njegov otac je upravljao Kefalonijom kao vazal napuljskog kralja Karla II[1] i stekao je Leuku kao miraz svoje žene. Jovan je imao bliske odnose sa svojim tastom, a sa suprugom je živeo na epirskom dvoru u Arti do 1303. godine, kada je Jovan nasledio svog oca grofa Ričarda Orsinija.[2] Jovan se ipak pridružio napadima na Epir koje su naredili njegovi anžujski sizereni, napuljski kralj Karlo II i knez Filip I od Tarenta 1304. i 1306. godine. Izgleda da je grof Jovan I igrao ulogu u podsticanju ovih napada, očigledno sa ciljem da postane novi vladar Epira.[3][4] Godine 1318. iznenadio je i ubio svoga ujaka despota Tomu I Komnina Duku, Nićiforovog i Aninog sina i naslednika na epirskim teritorijama. Potčinio je epirsku državu, odnosno krajeve oko Arte. Da bi učvrstio svoju poziciju, među lokalnim stanovništvom, Nikola je prihvatio pravoslavlje, koristio se grčkim jezikom i oženio se udovicom svoga ujaka, despinom Anom Paleolog, ćerkom vizantijskog cara - savladara Mihaila IX Paleologa, odnosno unukom cara Andronika II Paleologa.[1][5] Poneo je titulu despota. Iako mu je despina Ana bila ujna, izgleda da je Crkva prećutno pristala na njihov brak.[6] Istoričar Donald Nikol sugeriše da je despina Ana možda bila umešana u Tomino ubistvo, jer ju je on maltretirao.[7]

Nikola je stupio u vazalni odnos prema anžujskom gospodaru Jovanu Gravini, sinu kralja Karla II i kraljice Marije Ugarske. Severni Epir, sa centrom u Janjini, odbio je da prizna Nikolinu vlast, nakon ubistva despota Tome I već je prihvatio vizantijsku upravu. Anžujci nisu u potpunosti pozdravili Nikolin postupak, jer su se sukobili sa sopstvenim pretenzijama na Epir.[1][5] Dok se Nikola 1318. godine zakleo na vernost novom knezu Ahaje, knezu Jovanu Gravinu, kao njegovom feudalnom gospodaru[6], naredne godine, kada je bio podstaknut da oda počast i kao vladar Epira, on je to odbio.[6][8] Nikola je čekao smrt svoje žene Ane i izbijanje građanskog rata u Vizantiji, između cara Andronika II i njegovog unuka, da napadne Vizantiju. On pokušava da zauzme Janjinu, ali bezuspešno. Stupio je u savez sa Mletačkom republikom. Kada je despot Nikola poslao poslanstvo kod cara Andronika II da traži priznanje svog novog statusa, car je pristao da mu dodeli titulu despota (1319/20. godine), u zamenu za Nikolino obećanje da će priznati gubitak Janjine.[9] U međuvremenu, despot Nikola je pokušao da sklopi savez sa Republikom Venecijom, koja je imala široke komercijalne i političke interese na tom području. U maju 1320. godine, poslao je ambasadore u Veneciju, nudeći da prizna mletačku vlast i preda ili unosna ribarska područja oko jezera Butrint, ili plantaže šećerne trske u Pargi. Ne želeći da izazovu sukob sa Vizantijom, Mlečani su to ljubazno odbili.[10][11] Ipak, već 1320. godine, despot Nikola je počeo da uznemirava vizantijske oblasti u Epiru, a njegove veze sa vizantijskim dvorom su prestale kada mu je iste godine umrla supruga despina Ana Paleolog.[12]

Nakon izbijanja vizantijskog građanskog rata ubrzo nakon toga, despot Nikola je video odličnu priliku da povrati severni Epir. Za kratko vreme opsedao je Janjinu. Pomogli su mu Mlečani, koji su pod komandom Đovanija Mikijela oportunistički napali luku Valona. Ipak, oba napada su odbili vizantijski garnizoni.[11][13] Naročito u Janjini, lokalni građani su željno učestvovali u odbrani kako svog grada, tako i širokih privilegija koje im je dodelio car Andronik II.[14]

Ubijen je od strane svog brata Jovana II Orsinija, 1323. godine.

Reference uredi

  1. ^ a b v Fine 1994, str. 247.
  2. ^ Nicol 1984, str. 43.
  3. ^ Nicol 1984, str. 57–59, 61.
  4. ^ Longnon 1969, str. 267–269.
  5. ^ a b Topping 1975, str. 121.
  6. ^ a b v Nicol 1984, str. 82.
  7. ^ Nicol 1984, str. 82–83.
  8. ^ Topping 1975, str. 121–122.
  9. ^ Nicol 1984, str. 89.
  10. ^ Nicol 1984, str. 89–90.
  11. ^ a b Miller 1908, str. 249–250.
  12. ^ Nicol 1984, str. 91.
  13. ^ Nicol 1984, str. 91–92.
  14. ^ Nicol 1984, str. 92.

Izvori uredi

Epirski despot
1318–1323
grof Kefalonije
1317–1323
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Никола_Орсини&oldid=27517520”