нова фигурација

nova figuracija (neofiguracija), širok pojam za opštu pojavu figurativnog slikarstva posle Drugog svetskog rata, u razdoblju apsolutne dominacije apstrakcije — posebno američkog apstraktnog ekspresionizma — u Evropi i Sjedinjenim Državama. Takođe se sreće pod imenom „ekspresionistička figuracija”. Istaknuta izložba dela umetnika koji su smatrani predstavnicima nove figuracije je održana u Muzeju moderne umetnosti u Njujorku 1959. godine pod imenom Nove slike čoveka (New Images of Man)[1]. Glavne teme tvoraca nove figuracije su lična iskustva i emocije, drama, egzistencija. Glavne karakteristike ove umetnosti su: simbolizam, subjektivnost, upotreba deformacije, strah i pesimizam. Kaže se da je pojam „nova figuracija” (Nouvelle Figuration) prvi put upotrebio francuski kritičar Mišel Ragon 1961. godine. U kontinentalnoj Evropi se koristio za označavanje pojave posleratne „ekspresionističke” figuracije u Španiji, Francuskoj, i Velikoj Britaniji, koja je uključivala i neke pojave informalizma, dok je u Sjedinjenim Državama dugo vremena bio sasvim nejasan pojam koji se povezuje sa posleratnom pojavom figuracije u Latinskoj Americi, posebno Argentini, Meksiku i Venecueli (Nueva Figuración i Otra Figuración).

Glavni predstavnici

uredi

Vidi još

uredi

Reference

uredi

Spoljašnje veze

uredi