Orlovat

Orlovat je naselje grada Zrenjanina u Srednjobanatskom okrugu, u Srbiji. Nalazi se na desnoj obali reke Tamiš, na nižoj lesnoj terasi. Naselje je više puta tokom istorije menjalo lokaciju i ime. Današnji Orlovat je položen na mestu gde se spajaju tri kraka pruge tzv. trianglu. Prema popisu iz 2022. godine bilo je 1203 stanovnika.

Orlovat
Pravoslavna crkva u selu
Administrativni podaci
Država	Srbija
Autonomna pokrajina	Vojvodina
Upravni okrug	Srednjobanatski
Grad	Zrenjanin
Stanovništvo
— 2011.	1.516
— gustina	37,9/km2
Geografske karakteristike
Koordinate	45° 14′ 22″ S; 20° 34′ 36″ I
Vremenska zona	UTC+1 (CET), leti UTC+2 (CEST)
Aps. visina	80 m
Površina	40,0 km2
Orlovat Orlovat na karti Srbije
Ostali podaci
Poštanski broj	23263
Pozivni broj	023
Registarska oznaka	ZR

Unutrašnjost crkve u Orlovatu (ikonostas Uroš Predić)

Istorija

Orlovat se može ubrojati u grupu starih naselja u Banatu. Visoka desna obala Tamiša je oduvek bila gusto naseljena, o čemu svedoče brojni arheološki nalazi. Dominiraju u ataru sela tragovi neolitskog kulturnog sloja. Najpoznatiji nalaz je iz bronzanog doba, na lokalitetu Umka, koji predstavlja najvišu kotu u okolini, sa određenom kulturom Verbičoara.

U svojoj prošlosti zabeležen je kao varoš sa pravom održavanja vašara, pod imenom Borlod 1471. godine, i pripadao je kovinskoj županiji. Trg Borlod je bio raskrsnica puteva, koji su iz tri pravca vodili do njega; od Bečkereka (i Bečeja), Titela i Pančeva. Usled čestih turskih upada opada broj njegovih stanovnika i on je već 1506. godine postao obično selo zvano Barlat. Po almanahu "Torontaler compasu" (1880) Orlovat se kao pojam javlja od 1530. godine, i mada ima nekoliko istoimenih toponima u Banatu, onaj "pravi" je ovaj današnji na Tamišu. Na početku turske vladavine 1553. godine na mestu sadašnjeg sela ostala je pustara Orlohat, a Srbi stanovnici su se već premestili južnije, na rečnu gredu Stari Orlohat. Oba toponima su bila tada u sastavu Vakuf Mehmed - paše Sokolovića, sa sedištem u Bečkereku. Po prvom, turskom popisu Orlohat je 1567. godine imao 32 domaćina, od kojih su dva popa - Petar i Nikola. Selo koje predstavlja dorbadžijsko naselje na vodenom putu (Tamiš), i pominje se u Kruševskom pomeniku, koji datira sa početka 17. veka pod imenom Orlahta, a to je samo pogrešno zapisan Orlohat. U katastigu manastira Pećke patrijaršije iz 1660. godine se vidi da su svi stanovnici darodavci bili Srbi, i da je imao ukupno 16 domova. Austrijski putopisac Herman Otendorf će svratiti u selo 1663. godine i odrediti njegov značaj, kao bitno naselje na putu Beograd - Temišvar.

Od 1697-1698. godine Orlovat se ponovo nalazi na današnjoj lokaciji, a osnovali su ga pridošli Srbi iz Sentandreje i oni starosedeoci - preseljeni stanovnici obližnjeg starog Orlovata. Oslobođenje Banata od turske okupacije 1717. godine dočekalo je u mestu Horlebatu - 30 domaćina. Orlovaćani su do 1773. godine bili direktno podređeni administraciji bečke Dvorske komore. U velikoj epidemiji kuge 1738. godine, koja je zahvatila Banat, umrla je skoro četvrtina stanovnika Orlovata. Dve godine kasnije 1740. selo ima 25 domova, a među njima su neke porodice koje i danas žive u njemu. Samo tri-četiri godine kasnije naseljena je prva grupa graničara sa Potisko-pomoriške granice od oko 25 porodica, tako da je mesto naraslo na oko 50 domova. Posle dolaska druge grupe graničara 1751-1753. godine od dvadesetak porodica, i treće grupe 1768. godine, naraslo selo se užurbano spremalo za ulazak u Vojnu granicu, što se i dogodilo, 1773. godine. Te godine je po planu konačno je konstituisan Ilirsko graničarski puk, i Orlovat kao štacija (vod) ulazi u njegov sastav. Orlovat je 1764. godine pravoslavna parohija u Bečkerečkom protoprezviteratu. Par godina pre ulaska u Vojnu granicu i nekoliko godina kasnije su svakako najbitnije godine za ovo mesto. Tih godina bilo je 101 kuća, od kojih su 18 bile zemunice. Potomci tih porodica koje su prve zavojačene čine i danas većinu stanovnika Orlovata. Zadnja pojava turske vojske u ovim krajevima je bila 1788. godine, i Orlovat je stradao u više navrata a 15. septembra opljačkan je i delimično spaljen, zatim 2. oktobra bio je takođe okršaj, ali je stanovništvo već bilo evakuisano u Bačku. Tokom noći 17. i 18. oktobra odigrala se strašna bitka, kod Orlovata na potesu Ćuprija, gde je tomaševački kapetan Đorđe Radivojević poginuo zajedno sa svojih stotinak vojnika, od strane znatno brojnije turske vojske. Na istom ovom potesu odigrala se značajna bitka i decembra 1848. godine, u vreme mađarske revolucije između Srba i Mađara. Srpsku narodnu vojsku je predvodio pukovnik Kneževine Srbije Stevan Petrović Knićanin, koji je poslat sa srbijanskim dobrovoljcima da pomogne ugroženoj braći u Srpskom Vojvodstvu. Iako sa brojčano slabijom vojskom izvojevao je vrednu ratnu pobedu austro-srpske vojske nad Mađarima u tom ratu. Na slavnom mestu gde su se Srbi hrabro borili i ginuli u dva rata, postavljen je 1823. godine od strane porodice spomenik poginulom kapetanu Đorđu Radivojeviću, koji je tu sa svojim graničarima i sahranjen. Banatska vojna granica ukinuta je juna 1872. godine, i Orlovat je posle 99 godina militarskog i vojnog života potpao pod civilnu upravu tadašnje Torontalske županije, sa sedištem u Velikom Bečkereku.

Većina militarskih porodica je i pre naseljavanja u Orlovat bila u vojnoj službi ili granici, i to još od 1690. godine od Seobe pod Arsenijem Čarnojevićem i dolaskom u ove krajeve. Ime sela tokom njegovog trajanja je menjano, pa se osim pomenutih naziva, sreću varijante imena Orlovat: Horlebath, Orloat, Orlovath i druga u zavisnosti od toga ko je ovim prostorima vladao i vodio administraciju. Mađarske vlasti su prisilno vršeći mađarizaciju, selu 1911. godine promenili ime u Orlod, i ono se tako samo zvanično pisalo do 1921. Ime Orlovat je dobilo selo po staništu orlova koji su pravili gnezda u visokim krošnjama drevnih hrastova na obalskoj gredi, oko koje se Tamiš razlivao pa nastaje ostrvo, sprud, ili at. (mađ. at znači preko) što sasvim odgovara izgledu ovog terena. O takvom tumačenju svedoči svojim položajem nekadašnja lokacija, a danas potes Stari Orlovat u Kutinama, koji se nalazi na oko dva kilometra južno od današnjeg sela Orlovata.. Po Urošu Prediću, selo je ime dobilo po mestu porekla stanovnika koje se možda zvalo Orlovac. Od tog naziva je na papiru pisanjem izvedena današnja verzija: Orlovac - Orlovatz - Orlovat.

Poznate ličnosti

Među najznamenitijim starijim orlovatskim porodicama, pored starosedelaca Subića i Arsenovića, posebno mesto imaju doseljeni iz Srema, Predići i Milijevići. Potomci - sve sinovi orlovatskog sveštenika Petra Predića (paroh 1841-1880) bili su svi odreda obrazovani i uspešni ljudi: Svetozar (paroh u Orlovatu, umro 1881), Stefan (graničarski oficir, pa profesor u Beogradu, umro 1920), Radivoj (finansijski stručnjak u Beogradu, umro 1894), Josif (profesor u Beogradu, umro 1935) i najmlađi Uroš (akademski slikar i akademik, umro u Beogradu 1953). I deca trgovca Marka Milijevića su bili talentovana i obrazovana, ali kratkih života: Pavle (sveštenik u Izbištu), Petar (bogoslov pa graničarski oficir u Beloj Crkvi, umro mlad 1869), Velizar (perspektivni student prava, umro u Pešti mlad 1856), Julijana ( prva i najveća orlovatska pesnikinja, u Velikom Bečkereku), Ljubica (pesnikinja, umrla mlada 1868) Neshvaćeni književnik Stevan Bajkić, ostavio je iza sebe "brdo" književnih dela, koja su međutim ostala u rukopisu. Iz Orlovata potiče i nekoliko posleratnih univerzitetskih profesora - doktora nauka i akademika.

Sportisti Orlovata su takođe vredni pažnje: Petar Popović međunarodni velemajstor (živi u Švajcarskoj), pokojni prof. Zvonko Malenić rukometaš, državni reprezentativac (golman), Duško Tošić fudbaler, državni reprezentativac i internacionalac.

Najpoznatiji Orlovaćanin je rođen 1857. godine - Uroš Predić akademski slikar, koji se uz Paju Jovanovića smatrao najznačajnijim slikarom kod Srba. Dobar deo svog života slikar je proveo radeći i u Orlovatu i u mnogobrojnim njegovim delima ima dosta detalja iz života tadašnjeg Orlovata. Danas u Orlovatu nema sačuvane kuće Uroša Predića, ali uspomenu na njega čuva skromna „Spomen soba“ otvorena 2007. godine Ostao je dud u dvorištu njegove kuće, sada star već više od jednog i po veka, ikonostas u mesnoj crkvi, kopije skica i grafika u školi i spomenik ispred škole. Akademik Uroš Predić je umro 1953. godine i sahranjen u porodičnoj grobnici na Novom groblju u Orlovatu. Mesna osnovna škola i rukometni klub nose njegovo ime, a društvo vinogradara po njegovoj slici „Vesela braća“.

U Orlovatu je rođeno još nekoliko nadarenih slikara. To su slikari koji su živeli i radili pre Predića i uglavnom se vezuju za crkveno slikarstvo. Emanuil Antonović je rođen oko 1785. godine u Orlovatu, ikonopisac, pozlatar i slikar. Svoja dela je uglavnom ostvario u rumunskom delu Banata, okolina Čakova i Temišvara. Trgovac i arendator Evgenije Arsenović (1796-1850) gimnaziju i crtačka škola 1810. godine završio u Sremskim Karlovcima, čiji je jedan rad sačuvan u arhivi Karlovačke gimnazije. Petar Arsenović (1730-1798), orlovatski sveštenik, od kojeg se idvorskoj crkvi nalazi ikona - kopija Bogorodica Bezdinska, koju je naslikao 1770. godine. Jedini akademski slikar pored Uroša Predića, je Jelena Popadić (rođena 1964) koja živi i radi u Holandiji.

Vavedenjska crkva

Pravoslavna crkva sagrađena je 1770. godine na novoj lokaciji, novoustanovljenom seoskom trgu, a posvećena isto Vavedenju Presvete Bogorodice, kao što je bila i prethodna. Ikonopisac Dimitrije Popović je 1772. godine oslikao ikonostas crkve. Zna se da je 1744. godine podignuta prethodna, starija crkva u selu, na mestu današnjeg Crkvišta ili "Male crkve". Na tom mestu danas se nalazi spomen obeležje sa metalnim krstom, da opominje gde je bio oltar, i nadgrobni spomenici iz starog groblja, koje je bilo oko ove crkve. Današnji izgled "mala crkva" je dobila 1869. godine trudom meštanina Arsenija Milićevog. Kada je 1797. godine popisan pravoslavni klir Temišvarske eparhije tu su bila dva sveštenika. paroh pop Petar Arsenijević (rukop. 1752) i njegov sin, kapelan pop Arsenije Arsenijević (1790).

A 1778. godine zavedeno je parohijsko zvanje i matične knjige su počele da se vode 1779. Oduvek je selo imalo samo jednu parohiju, sa jednim parohom. Zanimljivo je spomenuti da su matrikule pronađene skrivene u zidovima stare crkve 1924. godine. kada je rušena i kao oštećene od vlage, dve godine bile evidentirane u arhivi crkvene opštine Orlovat, a posle toga im se gubi svaki trag. Gradnja nove crkve u srpsko-vizantijskom stilu otpočela je 1924. godine, rušenjem stare crkve, prve na tom mestu izgrađene. Gradnja je završena 1927. godine i predstavlja jedan od najlepših pravoslavnih hramova na ovom prostoru. Projektant crkve je bio poznati beogradski arhitekta Dragiša Brašovan. U njoj se nalazi ikonostas sa 20 ikona delo akademskog slikara Uroša Predića, kao poklon rodnom mestu. U crkvi se nalaze i tri ikone rad slikara i ikonopisca Dimitrija Popovića. Jedna je iz 1756. godine, ikona Bogorodice Bezdinske, a druge dve - na prenetim tronovima - Bogorodica sa Hristom i sv. Apostol Jakov. Novi ikonostas od mermera izradio je akademski mramorijer Hofer Leopold iz Beograda, a ukrasio ga vajar Jovan Vojla iz Vršca. Na spoljnom istočnom zidu crkve su uzidane dve nadgrobne ploče iz 1777. i 1782. godine, koje pripadaju nekad bogatim porodicama Subić i Nikolić, odnosno Arsenović - staroj svešteničkoj porodici iz Orlovata, čiji se grobovi nalaze u grobnoj kripti u crkvi. Pravoslavna crkva je osvećena 21. septembra 1927. godine na praznik Mala Gospojina, ali poslednje Predićeve ikone(3) postavljene su godinu dana kasnije, septembra 1928. Nova orlovatska Arhangelska vodica je ozidana od strane seoskih bogomoljaca 1936. godine u samom selu, na obali Tamiša. U Orlovatu se nalaze i nazarenska crkva ili skupština sagrađena 1893. godine na Tubićevom gruntu, kao i adventistička crkva sagrađena oko 1970. godine kod Stanića. Današnja, nova "subotarska bogomolja" podignuta krajem 20. veka, nalazi se na gruntu Antuljeskovih.

Orlovatska škola

Škola se u Orlovatu pominje prvi put 1768. godine. Bila je to privatna, nerodovna škola koju je vodio seoski paroh Stefan Stanković. Evidentirano je samo pet učenika koji su učili u popinoj kući te godine. U popisu državnih škola iz 1772. pominje se već prava veroispovedna narodna tzv. trivijalna škola sa jednim učiteljem. Prvi orlovatski učitelj ili magister bio je pismeni seoski graničar Ilija Ninkov, zabeležen 1776. godine. Po njemu su potomci dobili špicnamet "Mađistercovi" koji se do danas održao. Škola je radila u jednoj od strane seoske vlasti iznajmljenoj zgradi, a platu je učitelj primao od roditelja dece, u zavisnosti od pogodbe. Od 1830. godine postoje dva odeljenja, za sada razdvojenu mušku i žensku decu, sa kojima su radila od tad dva učitelja. Pored redovne postojala je i nedeljna ili praznična tzv. Poftorna škola, za one koji su završili školu a nisu bili punoletni. Najzaslužniji za razvoj i javni život sela bio je učitelj Branko Konjić (rodom iz Kikinde), koji je bio radio kao učitelj i upravitelj škole 1926-1946. godine. Nakon Drugog svetskog rata Između 1946-1950. godine postojala je u selu dvogodišnja Progimnazija, koju su pohađala i deca iz okoline. Najviše učenika tokom postojanja škole je bilo 1963. godine - 372, a u zabavištu 41 dete. Na početku školske godine 2016/2017. OŠ "Uroš Predić" u Orlovatu je pohađalo 108 učenika, od kojih 18 prvaka.

Mala industrija

Od industrije u Orlovatu treba spomenuti mlin na saugas, koji je izgradio nazaren Boža Tubić u "Velikom sokaku" 1905. godine. Nacionalizovan je posle drugog rata, ali već više od dve decenije nije u funkciji. Pre gradnje mlina u Orlovatu je radilo tri vetrenjače i preko dvadeset suvača (konjski mlinovi na suvom). Prve zabeležene suvače u Orlovatu su iz 1776. godine i bilo ih je tri. Ciglana u Orlovatu ima vrlo dugu tradiciju, negde oko dva veka. Prvu ciglanu i crepanu je pokrenuo Karlo Prohaska oko 1810. godine. Sada radi privatna ciglana kod željezničkog mosta na Tamišu, osnovana 1938. koju vode braća Pešići iz Crne Trave. Struju je prvo proizvodio Tubićev mlin, dok za vreme rata student tehnike Kamenko Panić nije pokrenuo svoju električnu centralu. Postojale su male manufakture poput: olajnica (Radovančeva), valjara sukna (Prohaske), sodara (Petrovačkog), vunovlačara (Radosavljeva), drndara i grebenara (Petrova, pa Ružićeva), brojne pecare rakije...Između dva svetska rata radilo je nekoliko manjih mlekara i sirara, među kojima najpoznatija Mite Jeftanovića (iz Beograda), u kojima su majstori Srbijanci pored ostalog najviše pravili od ovčijeg mleka tvrdi sir kačkavalj.

Orlovat je zbog odbijanja seoskih opštinara da finansijski učestvuju u gradnji pruge Veliki Bečkerek - Pančevo, izgubio 1894. godine željezničku stanicu (već projektovanu), koja je u znak odmazde preneta u susedni Tomaševac. Na ledinama poteza Čoke, koje su se nalazile bliže Orlovatu nego Tomaševcu, nikla je standardna stanica za kompletnom infrastrukturom za sav saobraćaj - putnički i teretni. Orlovat-stajalište kao mesto gde voz samo staje i prima putnike, počelo je da funkcioniše tek za vreme Prvog svetskog rata. Željeznička stanica Orlovat je podignuta 1926. godine na novoj pruzi Titel - Orlovat. Asfaltni put Ečka - Orlovat (Tomaševac) koji je gradila firma "Planum", svečano je otvoren oktobra 1967. godine.

Stari zanati

Pouzdani podaci o zanatlijama i ono što bi se danas zvalo "mala privreda", datiraju iz 1776. godine. Te godine po zvaničnom popisu Orlovat je imao šest zanatlija, tri mlina — suvače i šest kazana za pečenje rakije. Za vreme vojne granice delovali su esnafi, a na čelu orlovatskog združenog esnafa podređenog Pančevu, bio je do 1873. godine Đoka Todorov ćurčija. Zanatlije su još 1882. godine osnovale združenu zanatlijsku zadrugu Tomaševačko-Orlovatsko-Botošku, koju su činili majstori Srbi i Švabe iz ta tri mesta. Mnogi stari usko specijalizovani zanati koji su bili tradicionalno razvijeni u Orlovatu su izumrli uglavnom zbog gubitka potrebe za njima. Bilo je tu pored ostalih, vrsnih dunđerina (tesara), kolara, kovača, ćurčija (kožuhara), abadžija (suknara), kabandžija, opančara, čizmara, salera (užara), farbara, sarača (sedlara), lepara, bačvara (pintera) i mnogih drugih zanata.

Društveni život u 21. veku

U 21. veku Orlovat više nema sportskih klubova, od kojih je poslednji ugašen rukometni klub "Uroš Predić". Mladi su okupljeni u KUD "Uroš Predić", koji mada radi sa prekidima, ima dugu tradiciju. Najaktivniji u mestu su vinogradari-vinari, veoma brojni organizovani u čak dva konkurentska udruženja, i to istog naziva "Vesela braća", po čuvenoj slici Uroša Predića. Svoje smotre i druženja vinari organizuju redovno nekoliko puta: o crkvenoj slavi Vavedenju (4. decembra), na Badnje veče i Trifundan i drugim povodom. Razvijaju vinski turizam kroz zamišnjeni "Vinski put", forsiraju gajenje autohtonih sorti vinove loze, prave kvalitetno vino sa geografskim poreklom, koje nose na brojna takmičenja ili nude posetiocima u svojim porodičnim vinarijama. Orlovatski zavičajci - Orlovaćani koji više ne žive u svom selu, čine mobilno udruženje koje radi na negovanju uspomena na zemljaka Uroša Predića. Organizovali su otvaranje spomen-sobe umetnika na Trgu Uroša Predića, uredili su grobnicu Predića, organizuju Likovnu i Fotografsku koloniju u okviru višednevne medijski propraćene manifestacije "Predićevi dani", krenuli su sa izgradnjom temelja replike rodne kuće Predića u centru sela, gde bi trebalo da se koncentriše javni kulturni život sela itd. Zavičajci godinama izdaju svoj godišnjak, bilten "Novi orao", u kojem opisuju sve aktivnosti svog društva i savremenog trenutka sela. Od seoskih udruženja posebno su vredne žene u svom aktivu "Vredne ruke", zatim invalidi-penzioneri koji imaju uređene prostorije, pa lovci u okviru svog udruženja. Orlovat zbog Tamiša i živopisne okoline postaje sve više "vikend naselje", od kojih jedno već samostalno raste tzv. "Lutino selo", kod željezničkog mosta na Tamišu.

Orlovat se osim u drugim knjigama, pominje i u romanu savremenog britanskog pisca Filipa Singtona. Autor opisuje život odbačene Ajnštajnove kćerke, koja je data na usvajanje navodno u Orlovatu.

Demografija

U naselju Orlovat sada živi 1471 punoletni stanovnik, a prosečna starost stanovništva iznosi 41,9 godina (41,0 kod muškaraca i 42,8 kod žena). U naselju ima 583 domaćinstva, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,07.

Ovo naselje je velikim delom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.

Grafik promene broja stanovnika tokom 20. veka

Demografija Godina Stanovnika 1948. 2.245 1953. 2.318 1961. 2.335 1971. 2.298 1981. 2.159 1991. 1.933 1.909 2002. 1.789 1.810

Etnički sastav prema popisu iz 2002.‍
Srbi			1.709	95,52%
Jugosloveni			17	0,95%
Romi			15	0,83%
Mađari			12	0,67%
Slovaci			8	0,44%
Hrvati			4	0,22%
Makedonci			3	0,16%
Crnogorci			1	0,05%
Rumuni			1	0,05%
Nemci			1	0,05%
Muslimani			1	0,05%
Bugari			1	0,05%
Albanci			1	0,05%
nepoznato			3	0,16%

Stanovništvo prema polu i starosti

	m			ž
?	4			6
80+	16			19
75—79	33			48
70—74	51			62
65—69	55			69
60—64	50			69
55—59	48			37
50—54	62			63
45—49	71			59
40—44	75			73
35—39	59			47
30—34	64			46
25—29	64			49
20—24	57			70
15—19	57			54
10—14	42			50
5—9	41			45
0—4	40			34
Prosek :	41,0			42,8

Domaćinstva

Broj domaćinstava prema popisima iz perioda 1948—2002. Godina popisa 1948. 1953. 1961. 1971. 1981. 1991. 2002. Broj domaćinstava 555 590 621 635 616 611 583

Broj domaćinstava po broju članova prema popisu iz 2002. Broj članova 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 i više Prosek Broj domaćinstava 121 128 114 113 53 36 14 1 1 2 3,07

Stanovništvo staro 15 i više godina po bračnom stanju i polu

Pol	Ukupno	Neoženjen/Neudata	Oženjen/Udata	Udovac/Udovica	Razveden/Razvedena	Nepoznato
Muški	766	214	468	53	30	1
Ženski	771	121	469	150	27	4
UKUPNO	1.537	335	937	203	57	5

Stanovništvo po delatnostima koje obavlja

Pol	Ukupno	Poljoprivreda, lov i šumarstvo	Ribarstvo	Vađenje rude i kamena	Prerađivačka industrija
Muški	465	234	1	0	77
Ženski	245	163	0	0	22
UKUPNO	710	397	1	0	99
Pol	Proizvodnja i snabdevanje	Građevinarstvo	Trgovina	Hoteli i restorani	Saobraćaj, skladištenje i veze
Muški	2	23	22	2	71
Ženski	0	1	19	4	2
UKUPNO	2	24	41	6	73
Pol	Finansijsko posredovanje	Nekretnine	Državna uprava i odbrana	Obrazovanje	Zdravstveni i socijalni rad
Muški	0	2	7	4	2
Ženski	1	3	3	11	10
UKUPNO	1	5	10	15	12
Pol	Ostale uslužne aktivnosti	Privatna domaćinstva	Eksteritorijalne organizacije i tela	Nepoznato
Muški	8	0	0	10
Ženski	3	0	0	3
UKUPNO	11	0	0	13

Vidi još

• Spisak spomenika kulture u Srednjobanatskom okrugu
• Uroš Predić
• Dragiša Brašovan
• Srpska pravoslavna crkva Vavedenja Bogorodice u Orlovatu

Literatura

• "Orao" - prve orlovatske novine, Orlovat 1998-1999./COBISS.RS/
• Radoje Drašković: "Čika Uroš", Orlovat 2013./COBISS.RS/

Spoljašnje veze

• orlovat.org.rs
• Mape, aerodromi i vremenska situacija lokacija (Fallingrain)
• Satelitska mapa (Wikimapia)
• Gugl satelitska mapa (Maplandia)
• Plan naselja na mapi (Mapquest)
• intercomm.co.rs