Panta Draškić
Pantelija Draškić — Panta (Užice, 30. novembar 1881 — Beograd, 22. avgust 1957) bio je oficir srpske vojske, pešadijski brigadni general Vojske Kraljevine Jugoslavije, kancelar kraljevskih ordena i ministar rada u Vladi narodnog spasa Milana Nedića od 29. avgusta do 7. oktobra 1941.
| Panta Draškić | |
|---|---|
 Panta Draškić | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Pantelija Draškić |
| Nadimak | Panta |
| Datum rođenja | 30. novembar 1881. |
| Mesto rođenja | Užice, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 22. avgust 1957. (75 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, FNRJ |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1901 — 1936. 1943 — 1945. |
| Čin |   Pešadijski brigadni general |
| Učešće u ratovima | Prvi balkanski rat Drugi balkanski rat Prvi svetski rat Drugi svetski rat |
| Kasniji rad | Ministar rada u Vladi narodnog spasa |
| Odlikovanja | Orden Karađorđeve zvezde Orden belog orla Orden Jugoslovenske krune |
Biografija uredi
U periodu od 1913. do 1917. godine bio je ordonans regenta Aleksandra Karađorđevića. Tada je smenjen sa položaja, posle Solunskog procesa, zbog ranijeg pripadanja organizaciji „Crna ruka”.[1]
Aktivna služba u JV prestala mu je 1936. godine. Od 1937. do 1941. bio je Kancelar ordena. Posle obrazovanja Vlade narodnog spasa postavljen je za ministra rada.[2] Ražalovan je gubitkom čina 1941. godine zbog pristupanja Nedićevoj vladi. Draškić je septembra 1941. u Kolarčevom univerzitetu održao dva sastanka sa oficirima i podoficirima bivše jugoslovenske vojske pozivajući ih da stupe u Nedićeve formacije za borbu protiv partizana. Draškić je bio jedini član neke od kvislinških vlada u okupiranoj Srbiji, koji je u ličnim zauzimanjem učestvovao u spašavanju progonjenih Jevreja. Spasio je svog klasnog druga, pukovnika Avrama Berahu i njegovu suprugu, na osnovu uverenja overenog od strane okupacionih vlasti da se bračni par Beraha izuzima iz protivjevrejskih propisa. Nakon rekonstrucije Vlade narodnog spasa stavljen je na raspolaganje.[3] Priključio se Jugoslovenskoj vojsci u otadžbini i 1943. godine, vraćen mu je čin. Posle rata osuđen je na vremensku kaznu i time je jedini član neke od kvislinških vlada na teritoriji Jugoslavije koji je dospeo u domašaj posleratnih vlasti, a da mu je pošteđen život.
Njegov unuk je reditelj Ljubomir Draškić.[4] Napisao je knjigu „Moji memoari” koja je objavljena 1990. godine.
Reference uredi
- ^ Sećanja Pante Draškića, ordonansa kralja Aleksandra I („Nedeljnik”) Arhivirano na sajtu Wayback Machine (19. januar 2019), pristupljeno 19. januara 2019.
- ^ Borković 1979a, str. 105.
- ^ Borković 1979a, str. 146.
- ^ Panta Draškić – cena časti („RTS“, 2. novembar 2015), Pristupljeno 2. 11. 2015.
Literatura uredi
- Borković, Milan (1979a). Kvislinška uprava u Srbiji 1941—1944 (knjiga 1). Beograd.
Spoljašnje veze uredi
- Panta Draškić – cena časti na sajtu YouTube
