Patrijarh srpski Gavrilo II
Gavrilo II, Mihić ili Mihailović, u istoriji poznat kao Gavrilo II Sarajevac bio je arhiepiskop pećki i patrijarh srpski u kratkom vremenu tokom 1752. godine.[1]
| Patrijarh srpski Gavrilo II | |
|---|---|
| Arhiepiskop pećki i patrijarh srpski | |
| Godine | (1752) |
| Prethodnik | Atanasije II |
| Naslednik | Gavrilo III |
| Mitropolit dabrobosanski | |
| Redosled | Meletije (mitropolit dabrobosanski) |
| Godine | (1741–1752) |
| Prethodnik | Pajsije Lazarević |
Nakon smrti mitropolita mitropolita dabrobosanskog Melentija, 1741. godine, na njegovo mesto je došao Gavrilo. Rodom je bio iz Sarajeva. Po ocu Mihajlu prezivao se „Mihajlović“. Međutim dva zapisa ga nazivaju „Mikić“, a Radoslav M. Grujić i Vojislav Bogićević „Mihić“.
Već prve godine svoga arhipastirskog rada potpisao je prolog koji je jeromonah Atanasije Kecman poklonio manastiru Rmnju, za svoj večni pomen i njegovog sina prezvitera Save.
Ime mitropolita Gavrila, koji je osvećivao antiminse počevši od 1749. godine, nalazi se na antiminsima sve do 1754. godine kada već nije bio više živ. Zato je na dva mesta i izbrisano njegovo ime, jer su izdati posle njegove smrti, a potpisao ih je arhijerej koji ih je izdavao za bogoslužbenu upotrebu.
Po nalogu patrijarha pećkog Atanasija II Gavrilovića, mitropolit Gavrilo je hirotonisao arhimandrita Simeona Končarevića za episkopa dalmatinskog u manastiru Dužima i o tome mu izdao odgovarajuću gramatu 15. septembra 1751. godine.
Pre nego što je izabran za patrijarha pećkog, zbačen je sa mesta mitropolita dabrobosanskog u mesecu maju 1752. godine. Istog meseca i godine izveden je na sud u Sarajevu pred vezira Ahmet-pašu Ćuprilića.
Zbačeni mitropolit Gavrilo je iste godine postao pećki patrijarh posle Atanasija II, a berat o postavljenju mu je izdat 6. oktobra 1752. godine, ali je pre isteka pedeset dana od izdavanja fermana umro, a na njegovo mesto je postavljen Gavrilo Nikolić koji je bio mitropolit niški.
Patrijarh Gavrilo II Mihailović nije ni ustoličen, a patrijarški presto je predao pet dana pre svoje smrti.
Reference uredi
- ^ Vuković 1996, str. 102.
Literatura uredi
- Vuković, Sava (1996). Srpski jerarsi od devetog do 20. veka. Beograd: Evro.
- Kašić, Dušan Lj. (1960). „Stanje u Pećskoj patrijaršiji posle emigracije patrijarha Arsenija IV” (PDF). Bogoslovlje. 19 (1-2): 16—30.
- Mirković, Mirko (1965). Pravni položaj i karakter Srpske crkve pod turskom vlašću (1459-1766). Beograd: Zavod za izdavanje ucbenika.
- Puzović, Predrag (2004). Srpska pravoslavna eparhija dabro-bosanska: Šematizam. Srbinje: Duhovna akademija Sv. Vasilija Ostroškog.
- Samardžić, Radovan (1986). „Srpska crkva u Turskom carstvu 1690-1766”. Istorija srpskog naroda. 4 (1). Beograd: Srpska književna zadruga. str. 531—552.
- Skarić, Vladislav (1928). Srpski pravoslavni narod i crkva u Sarajevu u 17. i 18. vijeku. Sarajevo: Državna štamparija.
- Slijepčević, Đoko M. (1962). Istorija Srpske pravoslavne crkve. 1. Minhen: Iskra.
- Šuletić, Nebojša (2021). „Imenovanja pećkih patrijaraha (1691-1766)” (PDF). Zbornik Matice srpske za istoriju. 104: 51—71.
