Slavka Petrović Sredović
Slavka Petrović Sredović (Ruma, 22. mart 1907 — Ruma, 8. jul 1978) bila je srpska vajarka i medaljerka. Jedne od njenih najvažnijih dela su plakete sa likom Vuka Karadžića i Isidore Sekulić. Na njenu karijeru značajno su uticali Uroš Predić i Đorđe Jovanović, koji su joj bili učitelji.
Slavka Petrović Sredović | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 22. mart 1907. |
| Mesto rođenja | Ruma, Austrougarska |
| Datum smrti | 8. jul 1978. (71 god.) |
| Mesto smrti | Ruma, Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija |
| Zanimanje | Vajarka i medaljerka |
| Supružnik | Simeon Sredović |
| Roditelji | Đorđe i Ekatarina Petrović |
Biografija uredi
Slavka je rođena 1907. godine u Rumi u građanskoj porodici, od oca Đorđa i majke Ekatarine Petrović. Imala je tri sestre i brata Vojislava Petrovića. U to vreme, Žarko Miladinović, srpski političar, doktor pravnih nauka i član Srpske narodne radikalne stranke, podržao je nameru Slavkinog oca Đorđa Petrovića, da otvori štampariju, prvu srpsku u Rumi, pored nemačke štamparije, koja je držala sav monopol u tom gradu. Osnivanjem štamparije počelo je objavljivanje materijala na ćirilici, a deca u porodici Popović, između ostalog i Savka, imali su priliku da se obrazuju i od malih nogu susreću na intelektualcima tog vremena. Pored Slavke, njena sestra Jelka takođe je bila umetnica. Amaterski je slikala i prikupljala etnioške elemente Srema, koje poklonila Zavičajnom muzeju u Rumi[1].
Slavkin suprug je bio Simeon Sredović, a kumovi na njihovom venčanju umetnici Mira i Sava Sandić. Iz braka sa Sredovićem ima ćerku Mirnu[1].
Obrazovanje uredi
Nakon što je završila osnovnu i prva dva razdreda Gimnazije u rodnoj Rumi, Slavka se uputila u Novi Sad, na dalja usavršavanja.
Još odmalena se zainteresovala za umetnost, a čak iako se u to vreme umetnici smatrani čudnim, pogotovu žene, Slavka je imala punu podršku svoje porodice.
U Novom Sadu učila je od izuzetnoj iskusnih i poznatih, Uroša Predića koji ju je obučavao tehnike slikarstva i Đorđa Jovanovića, koji ju je učio tehnikama vajarstva. Nakon toga, 1928. godine Slavka odlazi u Pariz, gde je o vajarstvu podučava Eduard Kvortok, a u Dižonu uči o ogranku vajarstva, medaljarstvu, oblast koju je najviše zavolela.
Tokom svog usavršavanja u Francuskoj, učila je i od Aristid Majola i Pola Gaska. Nakon Francuske, boravila je i u Grčkoj i Italiji, gde se takođe usavršavala[2].
Rad uredi
Nakon usavršavanja širom Evrope Slavka se pripremala za svoje prvo izlaganje u Beogradu 1933. godine. Ipak, igrom slučaja, u Beograd je stigla tek pred početak Drugog svetskog rata iznajmivši stan u centru grada. Tokom bombardovanja Beograd 1941. godine, od bombi krila se u naselju Bele Vode, zajedno sa njenim prijateljicom Isidorom Sekulić. Za vreme evakuacije iz grada, Slavka je sa sobom ponela i spasila uništenja skulpturu Seljančica, koja je 1955. godine izložena u Rumi[1].
Nakon završetka Drugog svetskog rata, održala je svoju prvu izložbu u rodnoj Rumi u Gradskoj biblioteci, 1955. godine, kada je Narodni odbor otkupio njenu skulpturu Tri deteta za 550.000 dinara. Nakon izložbe u rodnom gradu, izlagala je svoja dela u Splitu (1955), Parizu (1956), Somboru (1957), Beogradu (957, 1959, 1962 i 1967), u Sremskoj Mitrovici (1957), Podgorici, i u Supetaru (1974)[2]. Radila je portrete, biste, medalje i i plakete, predstavljala svoja i grupna dela koja je radila sa svojim kolegama[1].
Tokom svoje umetničke karijere nikad nije odustala od izrade skulptura, iako je umetničku afirmaciju ostvarila u medaljarstvu. Postavljena je 1967. godine za doživotnog predsednika SFRJ , Svetske organizacije medaljara FIDEM, čije je sedište u Parizu. Kao njihov član Slavka je svoje radove izlagala širom Evrope.
Slavka je u to vreme bila članica gotovo svih umetničkih društava na prostoru SFRJ, između ostalog i član Udruženja likovnih umetnika Srbije, Numizmatičkog društva u Zagrebu, Društva nemačkih ljubitelja medalja i mnogih drugih. U rodnoj Rumi je u Borkovačkoj koloniji od njenog osnivanja okupljala umetnike i ljubitelje umetnosti i izlagala svoja dela. Jedni od njenih najpoznatijih radova su plaketa sa likom Vuka Karadžića, reljef plakete Isidore Sekulić, Spomenik Slobodi i Spomenik Deca sa knjigom u Malom parku u Rumi[3].
Svoje radove gotovo nikada nije potpisivala imenom, već inicijalima SPS i godinom, a pored inicijala ponekad samo po mestu nastanka[3].
Smrt uredi
Posle teške i duge bolesti, Slavka Petrović Sredović preminula je u 71. godini 8. jula 1978. godine u Rumi. Sahranjena je na Gradskom groblju u Rumi, a iza sebe ostavila je veliki broj dela koja su poklonjena Galeriji Matice Srpske[1].
Reference uredi
- ^ a b v g d „Slavka Petrović Sredović: "Medaljarki" iz Rume divila se Evropa”. Večernje novosti. Pristupljeno 10. 6. 2016.
- ^ a b „Petrović Sredović Slavka”. skulpture-srbija.com. Arhivirano iz originala 15. 11. 2017. g.
- ^ a b „Spomenik u Malom parku Deca s knjigom Ruma”. mojaavantura.com. Arhivirano iz originala 15. 11. 2017. g.
Literatura uredi
- Medalje i plakete: Živojin Lukić, fran Menegelo Dinčić, Periša Milić, Slavka Petrović Sredović : Galerija Kulturnog centra Beograda, 1965.
- Miško Šuvaković, Jerko Denegri, Ana Bešlić, Topy, Direkcija za IBID, Vojnoizdavački zavod, Beograd, 2008.
