Tonski akcenat

Tonski akcenat je lingvistički pojam koji podrazumeva ograničene tonske sisteme koji pomoću varijacije visine glasa naglašavaju slog u okviru reči. Mesto ovog tona ili način na koji je izgovoren može dati različit smisao međusobno sličnim rečima.

Jezici

Ovaj izraz se koristi za opisivanje skandinavskih, srpskog, hrvatskog, starogrčkog, japanskog jezika, nekih dijalekata korejskog i šangajskog jezika. Tonski akcenat se često predstavlja kao posrednički između tona i naglaska, ali to nije koncept koji je potreban za opisivanje bilo kojeg jezika.

Misli se da praindoevropski jezik ima sastav tonskog akcenta koji je sačuvan u starogrčkom i vedik sanskritskom jeziku, gde se kasnije promenilo u naglašeni akcenat . U drugim indoevropskim jezicima, kao što su švedski, norveški, litvanski, srpski i hrvatski jezik, novi sastav tonskog akcenta se razvio u one koji su nepovezani sa indoevropskim prajezikom. Sastav litvanskog, srpskog i hrvatskog jezika može da proizlazi iz jedne inovacije u staroslovenskom jeziku.

Srpski jezik

Srpski jezik ima četiri vrste akcenta: kratkouzlazni, dugouzlazni, kratkosilazni i dugosilazni.