Википедија

Šikloš

град у мађарској жупанији Барања,

Šikloš (mađ. Siklós) je grad u mađarskoj županiji Baranja, blizu granice sa Hrvatskom.

Šikloš
mađ. Siklós
Tvrđava u Šiklošu
Zastava
Zastava
Grb
Grb
Administrativni podaci
Država Mađarska
RegionJužna prekodunavska regija
ŽupanijaBaranja
SrezŠikloš
Stanovništvo
Stanovništvo‍
 — 9.829
 — gustina193,03 st./km2
Geografske karakteristike
Koordinate45° 51′ 08″ S; 18° 17′ 56″ I / 45.85213° S; 18.29880° I / 45.85213; 18.29880
Vremenska zonaUTC+1 (CET), leti UTC+2 (CEST)
Površina50,92 km2
Šikloš na karti Mađarske
Šikloš
Šikloš
Šikloš na karti Mađarske
Poštanski broj7800
Pozivni broj72

Grad ima blizu 10 hiljada stanovnika.

U Šiklošu deluje srpska manjinska samouprava u Mađarskoj.

Geografija uredi

Grad Šikloš se nalazi u južnom delu Mađarske. Od prvog većeg grada, Pečuja, grad je udaljen oko 25 km južno. Grad se nalazi u središnjem delu Panonske nizije, u istorijskoj oblasti Baranja, na 10 km od granice Mađarske sa Hrvatskom.

Godine 1905. Šikloš ima PTT komunikacije i željezničku stanicu.

Područje oko naselja je bregovito, a nadmorska visina je oko 105 m. Šikloš se upravo i obrazovao oko jednog od bregova, na kome je danas tvrđava.

Istorija uredi

U Šiklošu je bila zemlja Nikole od Gara, zeta srpskog kneza Lazara. Srbi su tu naseljeni 1508. godine. Grad Šikloš je početkom 16. veka bio stolica srpskog despota Stefana Štiljanovića, koji je tu i umro 1515. godine. Od 1526. godine, posle pobede u Mohačkoj bici zauzeli su Turci Šikloš, i tu je bilo sedište turskog paše.

U leto 1566. godine ratovali su Hrvati i Turci oko Sigeta i Šikloša, koji su tada držali Turci. Oko 1500 hrvatskih vojnika je krenula na Šikloš, nameravajući da ga preotmu i spale. Predvodili su 1000 pešaka i 500 konjanika - Gašpar Alapić, Nikola Kovač, Petar Bačica i Vuk Papratović. Vodila se pred gradom žestoka bitka, u kojoj su Hrvati i Srbi žestinom napada razbili stroj turski. Mehmed-aga turski vojskovođa se udavio u bari, a tri njegova sina su postali sužnji.[1] Po drugom izvoru te 1566. godine između Šikloša i Sigeta ratovali su pre svega Srbi uz Hrvata, Nikolu Šubića Zrinjskog. Istakli su se u borbama 5-6. septembra 1566. godine njegov prijatelj, Vuk Paprotović sa svojim Srbima, zatim Julijan Oračevič sa konjanicima. Oberkapetan Jandov, Radovan i Jovan Novaković sa svojim Srbima su se borili "kao lavovi". Dana 7. septembra poginuo je tu na bojnom polju hrvatski plemić Nikola Zrinjski.[2] Srpski vojvoda Vuk Papratović je napadao 1566. godine Turke kod Šikloša sa svojom malom četom, isekao turskih trista konjanika i živog zarobio Mehmedova, inače rođaka sultana Sulejmana Veličanstvenog.[3] Šikloš su oslobodili Austrijanci tokom rata sa Turcima 1686. godine.[4]

U Šiklošu je rođen Gerasim Adamović, bio je arhimandrit bezdinski (1783-1789), zatim episkop erdeljski sa sedištem u Rašinari kod Sibinja, gde je umro 1796. godine. Erdelj je potpao pod jurisdikciju Karlovačke mitropolije 1783. godine dok je episkop bio Gedeon Nikitić. Na crkveno-narodnom saboru 1790. godine zalagao Adamović se da Rumuni dobiju ista prava (privilegije) kao i Srbi u Karlovačkoj mitropoliji. On je 1791. godine sastavio zajedno sa unijatskim episkopom Bobom peticiju upućenu bečkom dvoru, u kojoj je traženo nacionalno oslobađanje Rumuna u okviru monarhije.[5]

Godišnji vašar u Šiklošu održavao se 1827. godine dvaput: u nedelju Presvete Trojice (Duhovi) i 20. novembra.[6] Mavro Jokai mađarski književnik i novinar je 1861. godine izabran za zemaljskog poslanika u Šiklošu.[7] Mađarski veleposednik Kazimir Baćanji je 1862. godine "držao" posede Šomodor i Šikloš, sa prihodom 27.630 f. Imanje Baćanjijevo je međutim bilo dužno 950.000 f. i zbog toga je bilo konfiskovano.[8]

Stanovništvo uredi

Demografija

Poslednjih godina broj stanovnika Šikloša opada, pa je na popisu 2010. godine broj Šiklošana pao ispod 10 hiljada.

Stanovništvo Šikloša danas je pretežno mađarsko (91,4%), ali tu žive i pripadnici manjinskih naroda: Nemci (2,1%), Srbi (0,3%), Hrvati (3,0%), Romi (1,6%).

Nevelika srpska zajednica ima mesnu samoupravu, jednu od 20-ak aktivnih podružnica srpske manjinske samouprave u Mađarskoj.

Popis 1910. uredi

Šikloš[9]
Jezik Vera
<div style="border:solid transparent;position:absolute;width:100px;line-height:0;

ukupno: 6.521

  Mađarski 5.795 (88,86%)
  Nemački 465 (7,13%)
  Srpski 170 (2,60%)
  Hrvatski 56 (0,85%)
  Slovački 14 (0,21%)
  Rumunski 1 (0,01%)
  ostali 20 (0,30%)
  - (-%)

ukupno: 6.521

  Rimokatol. 4.034 (61,86%)
  Kalvinisti 1.566 (24,01%)
  Jevreji 603 (9,24%)
  Pravoslavci 207 (3,17%)
  Luterani 94 (1,44%)
  Grkokatolici 7 (0,10%)
  Unitaristi 1 (0,01%)
  ostali 9 (0,13%)

Napomena: Iskazano zajedno sa naseljem Đud, koje je ukinuto.

Srbi u Šiklošu uredi

Srbi mesto Šikloš više zovu sa Šikluš ili Šikleuš,[10] a drevna varijanta je Sokološ. Po smrti srpskog despota Jovana Brankovića 1503. godine pozove udovica njegova, Jovanovog rođaka po majci Stevana Štiljanovića iz Paštrovića. Ovaj je došao u Srem i primio vlast kao novi srpski despot. Stefan Štiljanović je bio poznat po svojoj pobožnosti i junaštvu. Podigao je za svoje vreme dve zadužbine, dva fruškogorska manastira Kuveždin i Šišatovac. Kako su Turci navaljivali na Srem, on se digao sa vojskom iz sedišta Morovića, i prešao u Baranju, gde je stolicu preneo u Sokološ (Šikloš). Tu je boravio od 1508. do svoje smrti 1515. godine. Sa njegovom smrću ugasilo se srpsko despotstvo, a Turci su krenuli da pokore Ugarsku.[11]

Kod grada Šikloša na brdu Đuntiru, je bio sahranjen srpski despot Stefan Štiljanović. Tu se nalazio veliki mermerni krst i isto takva monumentalna ograda. Svake godine dolazili su Srbi uoči 2. avgusta, da mu prisustvom i svenoćnim bdenijem odaju počast. Despot je umro u gradu "Sokološu" (po srpskom) tj. Šiklošu 5. oktobra 1515. godine. Sahranjen je van grada, u lepom predelu koji su Srbi zvali Đuntir (a Mađari - "Gyöngyter"). Kada su Turci zagospodarili Šiklošom posle Mohačke bitke, desio se jedan slučaj. Turski vojnici stražari su jedne noći u patroli prolazili blizu njegovog spomenika, i videli nekakvu svetlost da se tu isijava. Misleći da tu ima zakopanog blaga, raskopali su mu grobno mesto. Našli su Stefanovo telo celo ne istrulo kao tek da je sahranjeno i svu odeždu celu na njemu. Oni su to prijavili Amir-paši komandantu grada Šikloša. Ovaj je pozvao Mađare, i raspitao se ko je tu sahranjen. Mađari iz grada su mu odgovorili da to može samo biti Gospodar Stefan, nekadašnji vlastelin grada i predela, veliki Hrišćanin, rodom Rac (Srbin). Amir-paša je inače bio Srbin koga su Turci uhvatili i poturčili u njegovoj mladosti, čak šta više Štiljanovićev srodnik iz mesta odakle je i ovaj bio rodom. Zbog toga je paša pokazao naklonost, i sačuvao je telo svetitelja. To čudo o netruležnom telu čulo se nadaleko, pa dođoše iz manastira Šišatovca kaluđeri. Oni su izmolili telo Stefanovo da ga uzmu i odnesu na Frušku goru u njegovu crkvu zadužbinu, kao sveca. Kada su preuzeli mošti svetitelja 1547. godine, bogato su darovali Turke šikluške. Svetac despot srpski Stefan Štiljanović je položen u drveni ćivot u oltaru crkve šišatovačke. Stefanova supruga Elena koja je živela u Češkoj, stigla je u manastir Šišatovac i celivala muževe mošti. Ostala je tri godine kao monahinja Jelisaveta, do smrti u manastiru Petkovici.[12] Stevan Mihaldžić narodni poslanik u jugoslovenskom parlamentu je 1933. godine debatovao u prilika u Mađarskoj. Pomenuo je spomenik Štiljanovićev kod Šikloša, koji su početkom 20. veka srušili neki mađarski šovinista profesor sa svojim đacima, za vreme jedne ekskurzije. Spomenik su kaže on gradili jednom prilikom srpski vojnici.[13] Godine 1896. na brdu Đuntiru pola sata udaljenom od Šikloša, zalaganjem šikloškog paroha Stevana Gojkovića i prilozima naroda, napravljen je i osvećen 1. avgusta novi krsni spomenik - visok krst od tri metra i velika kamena spomen ploča sa uklesanim natpisom o svetom Štiljanoviću. Ali vrlo malo Srba se tu iskupilo.[14]

U podgrađu tvrđave podignuta je prvobitna srpska crkva u 17. veku.[15] Ikonostas šikloškog pravoslavnog hrama je oslikao 1740. godine slikar Hristifor Žefarović.[16] Pravoslavno parohijsko zvanje osnovano je 1777 godine, ali matrikule su starije. Matica krštenih vodi se od 1752. godine, matica venčanih 1753. i matica umrlih 1754. godine.

Nova crkva podignuta je 1783. godine, ali je stradala ubrzo u požaru 1806. godine. Početkom 19. veka obnovljena je sadašnja crkva posvećena Sv. Dimitriju, čiji je ikonostas slikan od strane ikonopisca Arsenija Vidaka polovinom tog veka. Sav crkveni mobilijar je lep primer klasicističkog stila duboreza.[17]

Kapetana Peru Segedinca teretio je 1736. godine podkupljeni Đorđe Mođoroš beležnik iz Šikluša, koji je dolazio kod ustanika i sa njima bio u kontaktu. Godine 1799. pisao je Dositej Obradović svom prijatelju Hristiforu Teodoroviću u Šikleuš. Odgovorio mu je u vezi sa nekim knjigama, koje je tražio Teodorović.[18]

Arhimandrit rakovački bio je i Genadije Dimović Dimić, rođen 1727. u Šiklošu. Od 1759. godine je kaluđer u manastiru Rakovcu, a upokojio se u Plaškom 1796. godine. U Šiklošu je 1731. godine 35 pravoslavnih domova. Šikloški paroh 1735. godine bio je pop Jovan koji je pred Uskrs pričestio 180 pravoslavnih vernika. Pričestili su se sledeći domaćini: Karastanković, Pečujlija, Kiš, Baić, Bugarin, Timić, Mali, Dmitrović, Adnađev, Deić, Obradov, Daskalov, Tisaja, Petkov, Miljurov, Avramović, Jović, Arnaut, Momčilov, Badovača, Čizmadžija i Buzadžija. U spisku pričešćenih su i zanimanja: grk (trgovac, triput), opančar, birov (dvaput) i zlatar. Umro je sredinom 18. veka pop Antonije Petrović, čiji je epitaf do sada sačuvan u crkvi. Popisano je 1796. godine u Šiklušu stanovništvo, i bilo je tada 338 Srba, a vek docnije, 1890. godine ostalo ih je 169 duša. Umanjio se broj Srba građana za čak 169 osoba, što je veliki gubitak za srpsku zajednicu u tom gradiću.[19]

Ljubavnu dramu između Turčina i Srpkinje, koju je sastavio Šimić senator somborski, kupio je pretplativši se 1807. godine Jakov Aleksić, kupec Veliko Šikluški.[20] Zanimljivu knjigu sa biografijama velikana je uzeo 1807. godine iz "Šikleuša Velikog" - Nikolaj Rakić kupac.[21] Pretplatu za bečke "Novine serbske" skupljali su 1815. godine u Šikleušu, Arnautović i Apostolović. Praktičnu knjigu o vinogradarstvu objavljenu 1816. godine uzeo je pop Vasilije Adamović, mesni paroh. [22]O obrazovanju i vaspitanju dece objavljena je praktična knjiga iste, 1816. godine. Njeni pretplatnici su bili Šikleušani: Jelisaveta Vojnović kći postmajstora, Jakov Ilić kupec, epitrop i mesni školski direktor, Vasilij Tešanović učitelj, Ilija Cvijović zvonar i mnogo kupeca: Adamović, Arnautović, Apostolović, Nikolići, Dimitrijević, Popović, tri "kupečeske kalfe" - Branković, Popović i Nikolić, te šnajder Dimitrije Jovanović.[23] Šikluš je 1824. godine imao za učitelja znamenitog književnika i filologa Adama Dragosavljevića.[24] Postojao je 1828. godine u mestu prenumerantski punkt zbog jedne francuske knjige. Okupio je pretplatnike tamošnje učitelj Arkadije Stanković. Svoj primerak prevoda francuskog romana uzeli su: Jakov i Jovan Aleksić "ot Felmineša" (Jovan je i školski nadziratelj), Jovan Apostolović trgovac, Simeon atanacković trgovac, Mihail Lukić trgovac, Sofronije Sofić kazandžija, Evtimije Aleksić abadžija.[25] Jednu srpsku knjigu kupio je veliki broj čitalaca iz Šikloša, zahvaljujući skupljaču pretplate učitelju Arkadiju Stankoviću (tu 1827-1830). Tu se nađoše na spisku: pored mnogo stranaca, Mojsej Vojnović postmajstor šikloški, Pavel Popović drugi učitelj i više trgovaca i zanatlija - ukupno 34 egzemplara.[26] Godine 1830. devet primeraka Nikolićeve knjige kupili su Šiklošani: Jakov i Jovan Aleksić od Felmineša, Toma Jovanović, trgovci Mihail Nukić, Dimitrije Persijanović, Pavel Teodorović i Ilija Nikolić, te Dimitrije Pejić - skupljač pretplate.[27] Pejčićevu korisnu knjigu o medicini doneli su 1834. godine u Šikloš pretplatnici: pop Obradović paroh, Mojsej Vojinović poštar, Marko Demetrović epitrop, Jovan Apostolović učitelj, trgovci Dimitrije Persijanović i Paja Teodorović, zanatlije - Dionizije Adamović abadžija, Nikola Glumac nemački ćurčija, Timotije Aronović užar i epitrop, te Arsenije Vidak živopisac - koji je možda tu poslom.[28] Drugo izdanje te knjige namenjene "seljanima", kupio je 1840. godine jedini u Šiklušu, pop Stefan Obradović. Knjigu istorijsku koju je napisao staro-bečejski učitelj 1857. godine kupili su građani Šikluša: Đorđe Vitomirović učitelj i skupitelj pretplate, Arsen Vidak? živopisac, Jovan Pandurović trgovac, Vasa Popović trgovac, Paja Sofić kazandžija, Sima Aronović užarski kalfa, Paja Radojčić ćurčijski kalfa, Stefan Stanković kolačarski kalfa i Nikola Đorđević ćurčijski kalfa (pomoćnik).[29]

Godine 1826-1830. paroh šikloški bio je pop Vasilije Adamović. Mesni paroh Stevan Obradović je 1845.(tu i 1833) godine bio pretplatnik "Letopisa Matice srpske" u Budimu.

Po državnom šematizmu pravoslavnog klira u Ugarskoj iz 1846. godine, u gradiću Šiklošu je pravoslavno parohijsko zvanje osnovano i crkvene matice se vode od 1777. godine. U mestu je pravoslavni hram posvećen Sv. velikomučeniku Dimitriju, ima 337 pravoslavaca, a paroh mesni je 1846. godine pop Stefan Obradović (tu i 1866). Parohijska filijala je obližnji Sent Marton. [30] Protojerej Stevan Gojković je 1893. godine dobio pravo nošenja crvenog pojasa i naslov protojereja,[31] a 1896. godine bio odlikovan od strane vladike Mađarevića, nadbedrenikom.

Zajedno Šikloš i Sen Marton imali su 1865. godine 199 pravoslavnih parohijana, u jednoj parohiji šeste klase. U samom Šiklošu je popisano 1867. godine 156 pravoslavnih duša.[4]

U Šiklušu je bio na snazi stari običaj da se sveka godine "o novom letu" (novoj godini) bira varoški birov. Smenjivali su se birovi svake dve godine. Kada je 1869. godine trebalo da Srbin bude birov, oduprli su se katolici. Ali zahvaljujući podršci kalvinika i Čivuta, ipak je izabran srpski kandidat birov (knez)Vasa Nikolić. Srbi pravoslavci i Srbi katolici nisu bili u slozi i ljubavi.[32] Četiri pretplatnika iz Šikloša je 1882. godine kupovalo Zmajev humoristički časopis "Starmali", iz Novog Sada. Dvojica od njih bili su Jovan Pandurović i Jovan Šešić (1884). Dao je oglas u srpskom listu 1883. godine Jovan Pandurović iz Šikloša. Za svoju špecerajsku radnju tražio je mlađeg pomoćnika i praktikanta.[33]

Opština ta je 1745. godine izdvojila 40 f. za izdržavanje srpske škole.[34] Učitelj Jovan Živanović rodom iz Šikloša, bio je 1798. godine u Srpskom Bečeju (Starom) kolega sa Joakimom Vujićem književnikom i pozorišnim stvaraocem. Šikloški učitelj Jovan Apostolović pretplatio se 1814. godine na knjigu sa antičkom tematikom u Šopronu.[35] Isti Apostolović je učitelj i prenumerant i 1834. godine, a Pavle Sentomaški je bio nekoliko godina šiklovački učitelj, pre 1845. godine. U naselju je 1846. godine radila veroispovedna škola, školski direktor je Jovan Aleksić, a 19 đaka učio Stefan Strelčević učitelj. Godine 1858. dat je šturi izveštaj o srpskim školama u šopronjskoj oblasti. Svuda su parosi bili školski direktori. Mohačka i šikloška škola imaju svoje male biblioteke.[36] Postavljen je 1866. godine Vasa Ursić za mesnog učitelja. Završio je šest razreda gimnazije i Preparandiju.[37] Crkveno-školska opština u Šiklošu je 1867. godine dala za "Školski fond" iz koga će se isplaćivati učiteljske penzije, veliki iznos od 411 f. Njen dug za pomenuti Fond je 1865. godine iznosio samo 8 f. Šikloš je tražio 1867. godine srpskog učitelja, sa osnovnom godišnjom platom 220 f. Plata učitelja 1869. godine ne zna se zašto spala je na 120 f. Učitelj u Šiklošu, Đorđe Derikradić je 1880. godine posle kraćeg rada, prešao u Šid, a na njegovo mesto je postavljen kao privremeni Milan Kostović. Raspisan je 1881. godine stečaj za upražnjeno mesto učitelja u Šiklošu baranjskom gradiću. Ponuđena plata je iznosila 400 f. godišnje uz druge prinadležnosti. Na raspisanom stečaju za učitelja iz 1883. godine ponuđena plata je iznosila 451 f. Jovan Aleksić je tada bio predsednik Školskog odbora. Izabran je 1883. godine učitelj Pavle Konjović iz Čuruga. Kada je školski referent posetio mesnu školu februara 1884. godine našao je da učitelj Jovan Knežević sa 22 učenika radi nastavne predmete "dobro". Ali tražio je u svom izveštaju da isti učitelj počne da predaje i druge obavezne predmete: geometrijsko oblikoslovlje, crtanje, gimnastiku i vrtlarstvo. A od Šikluške opštine je zahtevano da uredi školu: iskoreni vlagu iz zadnjeg školskog duvara (zida), postavi zelenu zavesu na staklena školska vrata, opravi i patoše zadnju učiteljevu sobu, pregradom napravi "jestičaru" u njoj (špajz), te opravi ogradu učiteljske bašte i skloni smetilište.[38] Umro je šikloški učitelj Jovan Knežević septembra 1888. godine. Novi učitelj u mesnoj školi je 1889. godine je Lavrentije Mihajlović. Šiklošani su 1892. i 1894. godine tražila učitelja za srpsku školu sa godišnjom platom od 400 f. Postavljen je za novog učitelja u Šiklošu, i dobio dekret o stalnosti, Ljubomir Bašić. Bašić je ubrzo podneo iste godine ostavku, pa je raspisan novi stečaj, sa ponuđenom platom 400 f. iz crkveno-opštinske blagajne i 21 f. iz varoške blagajne.[39] Saradnik "Školskog lista" iz Sombora, bio je 1899—1900. godine Jovan Udicki učitelj u Šiklošu. Velimir Nedeljković je paroh u Šiklošu 1902. godine. Srpska veroispovedna škola u mestu je 1905. godine radila u zdanju podignutom čak 1787. godine. Učitelj je bio Sava Konurić rodom iz Sombora, i nalazio se pet godina u mestu. Redovnu nastavu je pohađalo 15, a nedeljnu školu svega tri učenika. Sava Kanurić učitelj u Šiklošu je 1907. godine i po statutu perovođa crkvene opštine.

Skupilo je tridesetak Srba iz Šikluša 1878. godine prilog za postradale Crnogorce u iznosu od 115 f. Najveći priložnici bili su: Sofija Petrović rođ. Vojnović 10 f, Olga i Evelina Nikolić ć svaka po 5 f, Mileva Pandurović 5 f, Anđelija Jančić rođ. Pandurović 5 f, Jovan plemeniti Aleksić 5 f, Đorđe Savić 5 f, Eftimije Demetrović 5 f, Gligorije Demetrović 5 f, Nikola Peić 5 f. i braća Stanković 4 f.[40] Reklamirao je u srpskom listu 1883. godine svoju gvožđarsku radnju D. Plastić u Šiklošu.[33] Špecerajsku radnju je u isto vreme držao u mestu i Jovan Pandurović. Voskar šikloški Stevan Stanković je svoju radnju koja postoji 60 godina, oglasom u crkvenom listu, preporučivao mušterijama - sveštenicima i tutorima crkvenim.[41]

Po srpskom izvoru iz 1905. godine Šikluš je velika opština, u kojoj živi 4967 stanovnika u 782 kuće. Srba je malo; ima ih 123 a stanuju u 23 pravoslavna doma. Od srpskih javnih zdanja tu su pravoslavna crkva i škola. Crkvena opština postoji, skupština je redovna a predsednik je Paja Stanković. Parohiji najniže šeste klase pripada i parohijska filijala Dravasentmarton. Hram je tada u dobrom stanju, ima parohijski dom, postoji i srpsko pravoslavno groblje. Mesni paroh je pop Ilija Čupić od 1907. godine. Zemljišni posed je minimalan, manje od jednog kj, ali postoje tri male zaklade parohijana. Bile su to Zaklade Steva Obradovića, Sofije Vojnović i Marije Karamate - opredeljene za njihove parastose.[42]

Početkom 21. veka u Šikleušu je srpska pravoslavna crkva posvećena Sv. Dimitriju, u centru grada. Ima ograđenu portu i ulaznu kapiju na zapadnom delu. U porti je šest epitafa nadgrobnih od crvenog mermera iz 1738, 1754. i 1766. godine. Uglavnom su to obeležja grčim i srpskim trgovcima. Oko crkve je bilo možda prvo groblje. Srpsko pravoslavno groblje je u istočnom delu naselja. Oko njega su katoličko i jevrejsko groblje. Groblje je u dobrom stanju i tu se nalazi nekoliko spomenika poginulih vojnika Bugara i Rusa, kao nekih iz Prvog svetskog rata. Mnogi šikloški stanovnici su bili bogati jer su se bavili trgovinom; to se vidi i po njihovim raskošnim spomenicima. Samo četiri spomenika su sa kraja 18. veka, a ostali iz 19. veka - ukupno 92.[43]

Znamenitosti uredi

Među znamenitosti grada ubrajaju se:

  • tvrđava (danas se u njoj nalazi muzej), prvi put pomenuta 1294. godine,
  • franjevački manastir iz 15. veka, kao i
  • Malkoč-begova džamija iz 16. veka.
  • Srpska pravoslavna crkva sa kraja 18. veka, koja je podignuta u čast Svetog Dimitrija. Unutrašnjost hrama je oslikao zograf Hristofor Žefarović 1739—1740. godine.

Partnerski gradovi uredi

Galerija uredi

  •  
    ulaz u tvrđavu
  •  
    Malkoč-begova džamija
  •  
    Rimokatolička crkva
  •  
    Gradska kuća Šikloša

Reference uredi

  1. ^ Jovan Subotić: "Srpska čitanka za gimnazije", Beč 1855. godine
  2. ^ "Srpski letopis", Budim 1843. godine
  3. ^ "Školski list", Novi Sad 1866. godine
  4. ^ a b "Glasnik društva srpske slovesnosti", Beograd 1872. godine
  5. ^ Ljubivoje Cerović, Ljubomir Stepanov: "Srbi u Rumuniji", Temišvar 2000. godine
  6. ^ "Danic", kalendar, Beč 1827. godine
  7. ^ "Srbski dnevnik", Novi Sad 1861. godine
  8. ^ "Srbobran", Novi Sad 1862. godine
  9. ^ „Jezički i verski sastav stanovništva Kraljevine Ugarske po naseljima, Popis 1910. godine”. Arhivirano iz originala 13. 01. 2018. g. Pristupljeno 21. 02. 2019. 
  10. ^ "Otadžbina", Beograd 1883. godine
  11. ^ "Školski list", Novi Sad 1864. godine
  12. ^ "Školski list", Novi Sad 1859. godine
  13. ^ "Pravda", Beograd 1933. godine
  14. ^ "Srpski sion", Karlovci 1896. godine
  15. ^ "Nin", specijalni dodatak, Dinko Davidov, Beograd 1990. godine
  16. ^ "Seoba Srba 1690", specijalno izdanje lista "Dnevnik", Novi Sad 1990. godine
  17. ^ Mata Kosovac: "Srpska pravoslavna mitropolija Karlovačka po podacima iz 1905. godine", Karlovci 1910.
  18. ^ "Srbski letopis", Budim 1830. godine
  19. ^ "Srpski sion", Karlovci 1895. godine
  20. ^ Nikolaj Šimić: "Turčin Abdalah i Srbii Serboslava...", Budim 1807. godine
  21. ^ Nikolaj Šimić: "Ikonostas slavnih i hrabrih lic", Budim 1807. godine
  22. ^ Prokopije Bolić: "Soveršen vinodelac", Budim 1816. godine
  23. ^ Jovan Berić: "Pedagogija i metodika za učitelja", Budim 1816. godine
  24. ^ Vasilije Bulić: "Zemleopisanije vseobšćeg", Budim 1824. godine
  25. ^ Volter: "Zadig ili opredeljenje...", prevod, Budim 1828. godine
  26. ^ Avram Branković: "Boj kod Navarina...", Pešta 1829. godine
  27. ^ Atanasije Nikolić: "Ljuba Milanova; jedna romantičeska povjest", Budim 1830. godine
  28. ^ Konstantin Pejčić: "Rukovoditelj k izgubljenom zdravlju", Budim 1834. godine
  29. ^ Ilija Popović: "Dva duha i Vuk Branković", Zemun 1857. godine
  30. ^ Reesch de Lewald, Aloysius: "Universalis schematismus ecclesiasticus venerabilis cleri orientalis ecclesiae graeci non uniti ritus regni Hungariae partiumque eidem adnexarum, necnon magni principatus Transilvaniae, item literarius, seu nomina eorum, qui rem literariam et fundationalem scholarem ejusdem ritus procurant ... pro anno ...", Buda 1846.
  31. ^ "Srpski sion", Karlovci 1893. godine
  32. ^ "Zastava", Pešta 1869. godine
  33. ^ a b "Zastava", Novi Sad 1883. godine
  34. ^ "Prosvetni glasnik", Beograd 1886. godine
  35. ^ "Priključenija Telemaka sina Uliseva", Beč 1814. godine
  36. ^ "Školski list", Novi Sad 1860. godine
  37. ^ "Školski list", Sombor 1866. godine
  38. ^ "Školski list", Sombor 1884. godine
  39. ^ "Srpski sion", Karlovci 1894. godine
  40. ^ "Zastava", Novi Sad 1878. godine
  41. ^ "Srpski sion", Karlovci 1898. godine
  42. ^ Mata Kosovac, navedeno delo
  43. ^ Istorijski institut, internet baza podataka, Budimpešta

Spoljašnje veze uredi

 
Šikloš na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Шиклош&oldid=27052546”