Anatol Frans — разлика између измена

|rođen = [[16. april]] [[1844]]. [[Pariz]], [[Francuska]]

|umro = [[12. oktobar]] [[1924]]. [[Tur (grad)|Tur]], [[Francuska]]

|nagrade = [[Нобелова награда за књижевност|Nobelova nagrada za književnost]]

|dela = ''Savremena istorija''

'''Anatol Frans''' ({{jez-fr|Jacques Anatole François Thibault|el}}) ([[Pariz]], [[16. april]] [[1844]]. - [[Тур (град)|Tur]], [[12. oktobar]] [[1924]].), bio je francuski književnik.

Rođen u porodici poznatog pariškog knjižara, rano ulazije ušao u svet knjiga, među kojima ćeje kao književnik i bibliotekar provestiproveo sav svoj život. [[Алфред Драјфус|Alfred DrajfusDrajfusova]]ova afera, u kojoj se oštro založio za reviziju procesa, značiznačila je prekretnicu u njegovom životu i stvaranju - izlaziizašao je iz knjiške izolacije, pristupapristupio socijalistima i prelaziprešao na ideološki angažovanu književnost.

U prvom razdoblju svog književnog rada Frans je prijepre svega bio esteta i diletant, te objavljujeje objavljivao stihove u duhu Parnasa, impresionističke kritike i [[roman]]e, u kojima, bez obzira tretirada li je tretirao savremenu (''„Zločin Silvestra Bonarda“'', 1881.) ili istorijsku tematiku (''„Tais“'', [[1890]]., ''„Pečenjarnica kraljice Pedik“'', [[1893]]. i dr), dominira [[скептицизам|skepticizam]] i [[esteticizam]].

Nakon Drejfusove afere dajedao je oštru društvenu kritiku u ''„Savremenoj istoriji“'' i u nizu filozofsko-satiričkih romana (''„Ostrvo pingvina“'', [[1908]]., ''„Bogovi žeđaju“'', [[1912]], ''„Pobuna anđela“'', [[1914]].). Napisao je i nekoliko djeladela autobiografskog karaktera (''„Knjiga moga prijatelja“'', 1885, ''„Mali Pjer“'', [[1918]]. i dr.).

Dobitnik je [[NobelovaНобелова nagradaнаграда zaза književnostкњижевност|Nobelove nagrade za književnost]] za [[1921]]. godinu.

Član [[FrancuskaФранцуска akademijaакадемија|Francuske akademije]] postao je [[1896]], na poziciji broj 38. bio je u periodu [[1896]]-[[1924]].