PrijePre svega, tužilac u krivičnom postupku nastupa u dvostrukoj ulozi; u ulozi stranke u [[Krivični postupak|krivičnom postupku]], ravnopravne sa okrivljenim kao drugom strankom u krivičnom postupku, a javlja se i u ulozi državnog organa zaduženog da u krivičnom postupku zastupa državne (društvene) interese koji su usmjereni ka utvrđivanju istine, odnosno načela da niko nevin ne bude osuđen, a da se krivcu izrekne krivična sankcija. Na tom putu on kao državni organ mora da vodi računa i o interesima druge stranke u postupku, što nije sličaj sa građanskim postupkom i cilj njegove procesne djelatnosti se ne sastoji u postizanju sudske odluke koja će po svaku cijenu ići na štetu druge stranke u postupku, nego u donošenju zakonite odluke. Uostalom, on je ovlašćen da izjavi žalbu i u korist i na štetu okrivljenog. Zbog toga što se ne brine samo o državnom interesu, nego i o javnom.
Po definiciji javni tužilac je samostalni državni organ koji po svom radu podliježe ustavu i zakonu. I [[sud]] ima [[atribut]] samostalni, te su po tom obilježju ova dva organa slična. Međutim, sud osim samostalnosti uz svoje ime veže i atribut nezavisnosti što državni tužilac nema, mada u [[literatura|literaturi]] ima mišljenja da je i državni tužilac nezavisan u svom radu iako se to u zakonu ne ističe.
