<!-- Arheološka građa, prikupljena istraživanjem najstarijih vatinskih naselja (Milića gradina u selu Ljuljacima, kod Kragujevca;
Popov Salaš i Feudvar, severno od Novog Sada), pokazuje da je stabilizacija nove kulture obezbeđena na taj način što su se zajednice Šumadije, istočnog Srema i južne Bačke opet usredsredile na svoje tle i njegova bogatstva. U pomenutim naseljima, podignutim na dominantnijim uzvišicama, živelo se generacijama, i to isključivo od prinosa sa okolnih njiva i ispaša. Metalni predmeti bili su retkost, ali je u prostranim kućama četvorougaonih osnova, s podovima od naboja i zidovima od pletera, proizvođen velik broj raznovrsnih alatki od lokalnih sirovina: kremena, vulkanskih stena, rožine i kosti. Na Milića gradini nađena je tako velika količina kamenog oruđa i predmeta vezanih za tkačku radinost da je očigledno da su određeni proizvodi bili namenjeni razmeni.[20] S druge strane, nalazi žitarica, žrvnjeva, kao i velike količine kostiju divljači, ukazuju na oživljavanje dugo zapostavljenih delatnosti - zemljoradnje i lova. Očigledno je da nosioci vatinske kulture odustaju od takmičenja sa onim svojim susedima koji su raspolagali sirovinama potrebnim za metalurgiju, odnosno da se oslanjaju na bogatstva sopstvene zemlje. Zbog takve usmerenosti oni su morali da se opredele za sedelački život i miroljubive odnose sa susedima, da uspostave privredno-društvene odnose koji u mnogo čemu podsećaju na one iz vremena finalnog neolita
