Norveški jezik vuče svoje porijekloporeklo iz [[Skandinavski jezik|sjevernogermanskogsevernogermanskog jezika]] (takođe poznat i pod imenima ''skandinavski'' i ''nordijski'') koji se govorio na prostoru [[Skandinavija|Skandinavskog poluostrva]] u prvih hiljadu godina nove ere. Skandinavski jezik se danas može vidjetivideti u formi [[rune|runa]] na prostoru čitave Skandinavije. Ovaj jezik je se vremenom podjeliopodelio na dvijedve podgrupe ''zapadnonordijski'' (norveški: ''-{norrønt}-'') i ''istočnonordijski''. Iz zapadnonordijskog su se s vremenom razvili norveški, [[Islandski jezik|islandski]] i [[Farski jezik|farski]] dok su se iz istočnonordijskog razvili [[Švedski jezik|švedski]] i [[Danski jezik|danski]].
Dolaskom [[Hrišćanstvo|hrišćanstva]] u Skandinaviju u [[10. vek|10. vijekuveku]] rune se prestaju koristiti i u upotrebu dolazi [[latinica]]. Ime koje se koristi za jezik koji se u ovo vrijemevreme govori i piše na području Norveške je staronorveški (norveški: ''-{Gammelnorsk}-''). Ovaj jezik je potpuno identičan sa jezikom koji se u isto vrijemevreme govori i piše na području [[Farska ostrva|Farskih ostrva]] i [[Island]]a.
Dolazkom kuge u [[13. vijekvek|13 stoljeću]] većina pismenih govornika ovog jezika umire i sa njima nestaje staronorveški kao pisana varijanta jezika. Tekstovi pisani poslijeposle kuge su u pravilu pisani mješavinommešavinom švedskog, danskog i staronorveškog. Ovaj pismena varijanta jezika se označava kao ''srednjenorveški'' (norveški: ''-{mellomnorsk}-''). Unijom između Norveške i [[Danska|Danske]] i reformacijom (konvertovanjem iz katoličanstva u protestantizam) danski postaje zvanično korišćena pisana varijanta norveškog jezika. Na Farskim ostrvima i na Islandu se nastavlja upotreba srednjenorveškog koji se kasnije razvija u zasebne jezike: islandski i farski. Norveški, islandski i farski jezik se računaju kao zasebni jezici od [[15. vijekvek]]a. Uvođenjem danskog kao pisane varijante norveškog jezika u norveški jezik ulaze mnoge pozajmice iz [[Nemački jezik|njemačkognemačkog]] i danskog jezika.
Kada je Norvešku preuzela [[Švedska]] [[1814]]. godine, počinje diskusija o pisanoj varijanti norveškog jezika koja bi se razlikovala od danskog. Ova diskusija je izazvala podjelupodelu javnosti na dva djeladela. Jedan diodeo je želioželeo da se novi pisani norveški bazira na dijalektima koji nisu bili pod uticajem danskog jezika. Najglasniji zagovornik ove ideje je bio norveški prosvetitelj [[Ivar Aasen]]. Ova varijanta pisanog norveškog je u [[1929]]. godini zvanično dobila ime novonorveški. Drugi diodeo javnosti podržavao je ideju da se u danski pisani jezik koji se koristio u Norveškoj postepeno uvode norveške riječireči i izbacuju danske. Ovaj diodeo javnosti je bio predvođen prosvetiteljom [[Knud Knudsen]]om. Ova varijanta norveškog jezika se prvobitno nazivala državni norveški (norveški: ''-{riksmål}-'') da bi u [[1929]]. godini dobila svoje zvanično ime književni norveški.
U [[20. vek|20. vijekuveku]] Norveška država pokušava da ujedini novonorveški i književni norveški u jednu varijantu pisanog norveškog pod imenom zajednički norveški (norveški: ''-{samnorsk}-''). Velike reforme jezika su provedene [[1917]], [[1938]]. i [[1959]]. Zajednički norveški nailazi na otpor u velikom djeludelu javnosti i država odustaje od ovog projekta sredinom 1960-ih godina. Danas su objeobe varijante pisanog jezika zvanične.
Od [[1952]]. godine jezik je regulisao -{Norsk språknemnd}-. U [[1972]]. godini reguliranje jezika je preuzeo -{Norsk språkråd}-.
