Đoakino da Fjore
Đoakino da Fjore (Čeliko, Kalabrija, 1135 - San Martino di Đove, Pijemont, 30. mart 1202) bio je italijanski sveštenik, teolog i propovednik.
Biografija uredi
Za Đoakina da Fjorea može se slobodno reći da je bio i ostao najveći duhovni inspirator i podstrekač mnogih „jeretičkih shvatanja“ i ponašanja, jer su mnogi u njemu i njegovim pridikama, porukama i sermonima našli oslonac za svoja uverenja.
Kao veoma mlad, išao je na hodočašće u Jerusalim, a po povratku je ušao u cistercitski red. Izabrao je manastir Sambucina u blizini mesta Luci. U tom manastiru počinje da piše svoja otkrovenja. Nakon nekoliko godina rukopoložen je za sveštenika u manastiru Koraco, gde će nešto kasnije postati opat.
Nemirnog duha, 1191. godine osniva svoju kongregaciju (zajednicu) ili red, i naziva ga „congregazione florense“. Papa Ćelestin III (1191—1198) posebnom bulom 1196. godine odobrio je ovaj njegov rad.
U svojim delima Slaganje dvaju zaveta i Komentaru Apokalipse uči da je svet, nakon što je bio pod vladavinom Oca (Stari Zavet, period porodice), zatim Sina (Novi Zavet, doba vere i sveštenika), dospeo do vladavine Duha (vreme kaluđera, oslobođeno doktrinarnih i moralnih proekupacija). To "večno Jevanđelje" je imalo velikog uticaja na kasnije milenarizme i od 13. veka na "pokrete siromašnih", naročito na pokret "duhovnjaka".[1]
Đoakino de Fjore napisao je i više dela proročkog karaktera, ali i o nužnosti katarze u samoj rimokatoličkoj crkvi opterećenoj brojnim teološkim zastarevanjima, nečasnim pojavama. Zato nije ni čudno da su posthumno sva njegova dela okarakterisana kao jeretička i zabranjena na Četvrtom lateranskom saboru 1215. godine, u vreme moćnog pape Inoćentija III.
Iako je umro 1202. godine, njegove misli osvojile su mase „jeretika“ koji su tražili siromašnu, iskrenu, solidarnu i pošteniju crkvu i kler. Bio je veoma uticajan, a i Dante je bio oduševljen njime.
Vidi još uredi
Izvori uredi
- Inkvizicija - Petar Leposavić (60. strana)
- ^ Opšta Larusova enciklopedija. Zemun: JRJ. 2004. str. 392.