Đorđe Bulić
Đorđe Bulić (Beograd, 27. jul 1883 — Beograd, 1960) bio je srpski oficir i pešadijski brigadni general Jugoslovenske vojske.
| Đorđe Bulić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 27. jul 1883. |
| Mesto rođenja | Beograd,  Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 1960. (76/77 god.) |
| Mesto smrti | Beograd,  FNRJ |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1906 — 1941. |
| Čin |   Pešadijski brigadni general |
| Učešće u ratovima | Balkanski ratovi Prvi svetski rat Drugi svetski rat |
Školovanje
urediU nižu školu Vojne akademije stupio je 1900. godine sa XXXIII klasom pitomaca. Kao pitomac ruske države Bulić je bio na školovanju u Pešadijskom učilištu.
Vojna karijera
urediProizveden je za pješadijskog potporučnika 1906. godine. U kapetana II klase unapređen je 1913, u majora 1918, u pukovnika 1927, a u brigadnog generala 1934. godine. Učestvovao je u svim ratovima od 1912 – 1918. godine. Bio je: vodnik komandir čete, komandir mitraljeskog odeljenja, komandant bataljona, pomoćnik komandanta puka, komandant puka, komandant pješadijske divizijske oblasti. U ratu je učestvovao kao komandir čete XI pješadijskog puka „Karađorđe“ u Šumadijskoj diviziji prvoga poziva. Odveden je u zarobljeništvo 1941. godine, a poslije rata nije nastavio vojnu službu.[1]
Odlikovanja
urediZa zasluge u ratu Đorđe Bulić je dobio sljedeća odlikovanja:
- Orden Karađorđeve zvijezde sa mačevima 4. reda
- Dvije zlatne Medalje za hrabrost
- Grčki Ratni krst
Mirnodopska odlikovanja:
- Bijeli orao 5. reda
- Jugoslovenska kruna 4. i 3. reda
- Orden Svetog Save 4. reda
Delfa Ivanić o Đorđu Buliću
urediDelfa Ivanić ga spominje nekoliko puta u svom životopisu, dok je u vrijeme rata boravila na Krfu. Pukovnik Bulić, je tada već bio počeo jako stariti, bio je dosta senilan, ali se kod njega moglo dosta stvari odraditi za poboljšanje života ranjenicima i bolesnicima. Tada je Bulić bio komandant Drača, iako je bio penzionisan. Na Krfu je Bulić zamolio doktora Čubelića iz Crikvenice, kada se već tako divio srpskoj vojsci, da im učini jednu uslugu. Zamolio je da pregledaju bolesnu (od tifusa) Delfu i on je pristao.[2] Izgleda da penzionisanje, senilnost i starenje nisu bili posljedica mnogih godina života, jer je tada imao oko 30 godina, nego ratnih trauma kroz koje je prolazio. Brat mu je bio apotekar u Ćupriji i narodni poslanik, a Delfi i Ivanu je pomogao da nađu novi smještaj u Nici.[3]
Reference
uredi- ^ Bulić D. Đorđe.
- ^ Milanović, Jasmina (2012). DELFA IVANIĆ, USPOMENE. Beograd: INSTITUT ZA SAVREMENU ISTORIJU. str. 149, 150, 151. ISBN 978-86-7403-172-8.
- ^ Milanović, Jasmina (2012). DELFA IVANIĆ, USPOMENE. Beograd: INSTITUT ZA SAVREMENU ISTORIJU. str. 172. ISBN 978-86-7403-172-8.
