Jevrem Popović
Jevrem Popović (Užice, 12. novembar 1914 — Meljine, kod Herceg Novog, 15. mart 1997), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-potpukovnik JNA, društveno-politički radnik Socijalističke Republike Srbije i narodni heroj Jugoslavije.
| jevrem popović | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Jevrem Popović | |||||||
| Lični podaci | |||||||
| Datum rođenja | 12. novembar 1914. | ||||||
| Mesto rođenja | Užice, Kraljevina Srbija | ||||||
| Datum smrti | 15. mart 1997. (82 god.) | ||||||
| Mesto smrti | Meljine, kod Herceg Novog, Crna Gora SR Jugoslavija | ||||||
| Profesija | vojno lice | ||||||
| Delovanje | |||||||
| Član KPJ od | 1939. | ||||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1941 – 1965. | ||||||
| Čin | general-potpukovnik | ||||||
| Heroj | |||||||
| Narodni heroj od | 6. jula 1953. | ||||||
| Odlikovanja |
| ||||||
Biografija uredi
Rođen je 12. novembra 1914. godine u Užicu. Godine 1916. je ostao bez roditelja, pa je brigu o njemu i njegovom starijem bratu, preuzelo sirotište za ratnu siročad u Užicu i Beogradu. Kada je odrastao izučio je stolarski zanat.
Kao mladi radnik, uključio se u radnički pokret, i postao njegov aktivan borac. Saznanja o radničkom pokretu i tada ilegalnoj Komunističkoj partiji Jugoslavije (KPJ) dobijao je od svog starijeg brata Pere Popovića Age (1905—1930), jednog od sedmorice sekretara SKOJ-a. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije primljen je 1939. godine. Učestvovao je u svim akcijama radničkog pokreta i komunističke partije, koje je organizovao Okružni komitet KPJ za Užice, čiji je bio član. Zbog revolucionarnog rada dva puta je bio hapšen — 1939. i 1940. godine.
Godine 1941. bio je jedan od organizatora ustanka u užičkom kraju. Pored toga što je bio član Okružnog komiteta KPJ za Užički okrug, bile su mu poverene i odgovorne dužnosti u vojnim i političkim organima i organizacijama Narodnooslobodilačkog pokreta. Kada je jula 1941. godine, formiran Užički partizanski odred „Dimitrije Tucović“, postavljen je za zamenika komandanta Odreda, Dušana Jerkovića Uče.
Posle Prve neprijateljske ofanzive, pada Užičke republike i povlačenja glavnine partizanskih snaga iz Srbije, krajem 1941. godine, Jevrem prelazi u Sandžak, zatim u Bosnu, gde 1. marta 1942. godine stupa u Drugu proletersku udarnu brigadu. U brigadi je, zbog svoje hrabrosti i isticanja u borbi, napredovao od običnog borca, preko bombaša i puškomitraljesca, do političkog komesara bataljona. Posebno se istako u borbama Druge proleterske brigade: tokom leta 1942. - na Durmitoru, 3. juna 1942, na Gatu 8. juna 1942; u pohodu proleterskih brigada u zapadnu Bosnu - na pruzi Sarajevo-Mostar, u borbama na Kupresu, za Livno, u Cetinskoj krajini; u bitkama na Neretvi i Sutjesci - u protivudaru kod Gornjeg Vakufa (3-5. marta 1943), kod Kalinovika, na Drini, kod Čelebića i na Vučevu (maja 1943), u dolini Sutjeske i na Zelengori (juna 1943). Nekoliko puta je bio ranjavan, ali se uvek vrlo brzo vraćao u borbeni stroj. U proleće 1944. godine bio je teško ranjen i prebačen na lečenje u Italiju.
Avgustu 1944. godine prebacio se avionom u Srbiju, gde mu je poverena dužnost političkog komesara 13. srpske brigade 24. srpske divizije. Na ovoj dužnosti ostao je nekoliko meseci, i u jesen iste godine, postao je politički komesar 47. srpske divizije.
Posle oslobođenja Jugoslavije, demobilisan je iz Jugoslovenske armije i svoj rad je nasatvio kao rukovodilac u privredi. Na lični zahtev je reaktiviran i vraćen u Jugoslovensku armiju, gde je obavljao dužnostu — instruktora u Političkoj upravi JA, do 1948; pomoćnika rukovodioca Kontrolne komisije Opunomoćstva CK KPJ u Jugoslovenskoj armiji, od 1948. do 1950; generalnog direktora Industrije brodskih mašina u Rijeci, od 1950. do 1952; pomoćnika komandanta Graničnih jedinica JNA za moralno-političko vaspitanje, od 1954. do 1965. godine. Godine 1965. ponovo je demobilisan u činu general-potpukovnika. Potom se bavio društveno-političkim radom — bio je predsednik Gradskog odbora SUBNOR-a Beograda, od 1965. do 1967. godine, predsednik Gradskog odbora Udruženja rezervnih oficira Beograda i član Saveta Socijalsitičke Republike Srbije.
Završio je Višu partijsku školu „Đuro Đaković” i Višu vojnu akademiju JNA.
Umro je 15. marta 1997. godine u Meljinama, kod Herceg Novog i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju, u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 6. jula 1953. godine.
Literatura uredi
- Narodni heroji Jugoslavije tom II. Beograd: Narodna knjiga. 1982. COBISS.SR 48703239
