Akrivija

Akrivija (grč. ακριβεια — tačnost) je strogo primenjivanje crkvenih kanona u slučajevima gde doktrina i tradicija Crkve treba da budu bezuslovno poštovane. Još u prvim vekovima pojavile su se situacije u kojima je crkvena vlast bila prinuđena da primeni dogmatsku strogost i isključi članove pale u jeres (anatemisanje, ekskomunikacija ili isključenje). U crkvenoj praksi akrivija se odnosi na validnost i primenu kanona kao dela stalne tradicije. U toku istorije ova preuveličana kanonska strogost - koja je u pojedinačnim slučajevima mogla da dovede u opasnost samo spasenje, ili, pak, misionarsko otvaranje i pastirsku gostoljubivost Crkve - prešla je u ikonomiju. Akrivija i ikonomija jesu dva načelna modaliteta kojima Crkva raspolaže u vršenju svoje kanonske vlasti. U ekumenskom dijalogu akrivija i ikonomija navode se kao dva mogućna stava prema validnosti tajni, naročito hirotonije, van kanonskih granica Crkve.

Sedmi kanon Drugog Vaseljenskog Sabora (Carigrad, 381.), u celini preuzet u 95. kanonu Šestog Vaseljenskog Sabora (Carigrad, 680-681), pominje dve kategorije jeretika i šizmatika, prema kojima Crkva različito postupa prilikom primanja u Pravoslavlje: jedni su primani kao validno kršteni, pismenim odricanjem (libelli) od njihove jeresi i vršenjem tajne miropomazanja (arijanci, makedonijevci, savatijevci, novatovci, tetraditi, apolinarijevci, evtihijevci, dioskorovci, severijanci); drugi su primani kao nekršteni, s tim da potom budu katihizirani, da se izvrše nad njima egzorcizmi i na kraju da budu „prosvećeni“ (evnomijevci, montanisti, savelijevci, manihejci, valentovci, markioniti). Kriterijum ovakve analize bio je regulisan apostolskom verom ili Pravoslavljem, od kojeg nema odstupanja.