Aleksandar Pipin
Aleksandar Nikolajevič Pipin (rus. Александр Николаевич Пипин; Saratov, 6. april 1833 — Sankt Peterburg, 9. decembar 1904) je bio ruski istoričar književnosti, arheograf i etnograf. Bio je jedan od najistaknutijih ruskih zapadnjaka, protivnik i kritičar slavenofilstva.
| Aleksandar Pipin | |
|---|---|
 Aleksandar Pipin | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 6. april 1833. |
| Mesto rođenja | Saratov,  Ruska Imperija |
| Datum smrti | 9. decembar 1904. (71 god.) |
| Mesto smrti | Sankt Peterburg, Ruska Imperija |
| Naučni rad | |
| Polje | istoričar, arheograf, etnograf |
Biografija
urediAleksandar Nikolajevič Pipin rođen je 6. aprila 1833. u Saratovu. Odmalena je učio latinski, nemački i francuski jezik. Pohađao je gimnaziju u Saratovu. Upisao se najpre na istorijski fakultet na Univerzitetu u Kazanju, a onda je prešao na Univerzitet u Sankt Peterburgu, koji je završio 1853.[1] Još kao student objavio je svoj prvi rad. Tokom 1857. magistrirao je radom: Priča o literarnoj istoriji starih ruskih pripovetki i priča ( Očerk literaturnoй istorii starinnыh povesteй i skazok russkih).[1] Nakon toga poslali su ga da se dve godine u inostranstvu priprema za katedru istorije evropske književnosti.[1] Pored Italije boravio je jedno vreme i u slavenskim zemljama.
Postavljen je 1860. za vanrednog profesora na katedri opšte istorije književnosti Istorijsko-filološkog fakulteta Univerziteta u Sankt Peterburgu.[1] Predavao je provansalsku i srednjovekovnu francusku književnost. Nakon studentskih protesta 1861. dao je zajedno sa još nekoliko profesora ostavku na mesto profesora univerziteta.[1] Suprostavljao se intervenciji države, koja je narušavala autonomiju univerziteta. Od 1863. aktivan je saradnik Savremenika (Sovremennik), a jedno vreme i njegov urednik.[1]
Bio je jedan je od najistaknutijih ruskih zapadnjaka, protivnik i kritičar slavenofilstva.[2] Izučavao je staru rusku književnost i njene veze sa zapadom, a sa posebnom pažnjom je izučavao kulturnu istoriju Rusije u 19. veku. Zajedno sa Vladimirom Danilovičem Spasovičem izradio je Pregled istorije slavenskih književnosti (prvo izd. 1865, drugo 1879-1887).[2] Njegova Istorija ruske literature I-IV (1902-1903) ima značaj i za nas.[2] Od velike važnosti je i njegova Istorija ruske etnografije.[2]
Dopisni je član Srpskog učenog društva od 1869. Počasni je član Srpske kraljevske akademije od 1892.
Napisao je i autobiografiju koja je objavljena kao: A. N. Pыpinъ: Moi zametki. Moskva 1910.
Delo
urediPipin je bio privržen umereno – liberalnim idejama svog doba. Smatra se predstavnikom istorijske škole u kulturi, zbog svostanovišta o rasi i sedini kao odlučujućim činiocima koji uslovljavaju nacionalni karakter kulture. Zalagao se za ustanovljenje seoskog socijalizma. Iako je zastupao ideju oslobođenja seljaka od feudalne potčinjenosti i bio protivnik imperijalnog samodržavlja, bio je i protivnik revolucionarnog prevrata, naročito se suprotstavljajući nasilnim metodama revolucionarnih ruskih narodnjaka 70-tih godina XIX veka. Zanimljivo je da je smatrao delo Bjelinskog ograničeno temom književnosti, umesto da se rasprotrlo na svu kulturu i umetnost. Njegov istorijski rad je ostavio mnogo više traga nego njegovi politički stavovi. Najznačajnija Pipinova dela su Istorija ruske književnosti (obj. posthumno, 1911-1913), Istorija Slovenske književnosti (1879-1881), Istorija ruske etnografije (1890-1892) i Ruska Masonerija XVIII i prve četvrtine XIX veka.
