Bogonadahnutost

Bogonadahnutost (inspiracija: - in + spiro - in + spiratio nadahnuće, Božije saopštavanje, objavljivanje; gr. Θεοπνευστος - inspiracija spisa Svetoga Pisma kao celine) je učenje otkriveno u apostolskoj tradiciji: „Sve je Pismo bogonadahnuto i korisno za učenje, za karanje, za ispravljanje, za vaspitavanje u pravednosti“ (2. Tim. 3,16).

Bogonadahnutost je neposredno delanje Duha Svetoga, kojim biblijski pisac postaje kadar da primi, tačno iskaže i napiše učenja vere i morala, koje čine sadržaj božanskog Otkrivenja, štiteći ga od pogrešaka. U tom delu učestvuje a) božanski činilac, to jest Duh Sveti, koji saopštava sadržaj Otkrivenja i štiti pisca od grešenja, i b) ljudski činilac, sveti pisac, agiograf, koji saopštava taj sadržaj ljudskim izrazima i rečima. Crkva, kao „stub i tvrđava istine“ (1. Tim. 3,16), prenela je preko Predanja kanon Svetoga Pisma, kanon Septuaginte za Stari zavet i kanon apostolskih spisa za Novi zavet. Ako inspiracija (bogonadahnutost) kanonskih knjiga jeste učenje koje je otkriveno čak u Svetome Pismu, broj kanonskih knjiga Crkva je odredila preko Predanja. Sveti Kirilo Jerusalimski veli: „Nauči od Crkve, sa revnošću, koje su knjige Staroga i Novoga Zaveta“. (Katiheza IV, 33). Svakako, Duh Sveti je taj koji sadržaju biblijskih knjiga daje božanski autoritet. U stvari, Crkva u sadržaju ovih knjiga prepoznaje reč Božiju koja joj se poverila preko Apostola. Crkva je odabrala biblijski kanon po rukovođenu Svetoga Duha, a Novi zavet daje potvrde o sposobnosti Crkve da ostane verna tom rukovođenju (1. Tim. 3,15).