Vladimir Peran
Vladimir Peran (Šibenik, 28. novembar 1922 — Macure, kod Kistanja, 7. jun 1942) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
| vladimir peran | |
|---|---|
 Vladimir Peran | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 28. novembar 1922. |
| Mesto rođenja | Šibenik, Kraljevina SHS |
| Datum smrti | 7. jun 1942. (19 god.) |
| Mesto smrti | Macure, kod Kistanja, Kraljevina Italija |
| Profesija | student medicine |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | 1941. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Služba | NOV i PO Jugoslavije |
| Heroj | |
| Narodni heroj od | 22. decembra 1951. |
Biografija uredi
Rođen je 28. novembra 1922. u trgovačkoj porodici u Šibeniku. U rOdnom gradu ja završio osnovnu školu i gimnaziju. Tokom školovanja se priključio omladinskom revolucionarnom pokretu i 1939. postao član Saveza komunističke omladine (SKOJ). Godine 1940. upisao je Medicinski fakultet u Zagrebu, gde je tokom studija učestvovao u revolucionarnom studentskom pokretu.
Posle aprilskog rata 1941. vratio se u Šibenik i tu ubrzo postao član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Radio je na pripremama za oružanu borbu. Sa grupom omladinaca upao je u italijanski magacin na Šubićevcu iz kojega su izvukli veće količine oružja, municije i druge vojničke opreme. On je prvi u Šibeniku bacio flašu mastila na veliku Musolinijevu sliku, koju su italijanski okupatori istakli na vidno mesto u Širokoj ulici.
Sredinom avgusta 1941, stupio je u Prvi šibenski partizanski odred, koji je imao 31 borca, i istakao se u njegovim prvim borbama na maršu u severnu Dalmaciju. Kada je odred bio opkoljen, Peran se našao u grupi koja se uspela, nakon nekoliko teških borbi i velikih gubitaka, probiti krajem avgusta u oslobođeni Drvar, gde je ostao sa krajiškim partizanima sve do kraja 1941. godine, kada je po odluci KPJ ilegalno upućen u Šibenik na lečenje.
Po ozdravljenju, Vladimir je iz Šibenika otišao u sastav Bukovičkog partizanskog odreda. U Đevrskama i Ostrovici, početkom februara 1942, pobedio je nekoliko italijanskih saradnika. Nedaleko od Kistanja, 10. marta 1942. likvidirao je dvojicu italijanskih fašista, koji su u selu Tišmama pljačkali seljačku imovinu i tom prilikom zaplenio dve mašinske puške i dva pištolja. Početkom maja 1942, učestvovao je u napadu Prve čete bataljona „Bude Borjan“ na karabinjersku stanicu u selu Bruškoj, prilikom čega je poginuo jedan a zarobljeno šest fašista sa dva mitraljeza i ostalom opremom. Već krajem maja 1942, bio je postavljen za političkog komesara Prvog severnodalnatinskog bataljona „Bude Borjan“.
Na drumu Erdevik—Žegar 26. maja sa delovima Prve čete jurišao je na italijansku autokolonu. Tu je poginuo zloglasni zadarski prefekt Vecio Oraci sa nekoliko oficira i vojnika. Nekoliko dana kasnije, 4. juna, na cesti Kistanje—Knin, s Prvom i Trećom četom predvodio je juriš na italijansku autokolonu, kada je uništeno više neprijateljskih vojnika i oficira i zaplenjeno više oružja i municije. Tri dana kasnije, 7. juna kod sela Macura, ponovno je bio na čelu Prve čete u napadu na italijansku autokolonu, kada je ubijeno preko 250 okupatorskih vojnika. Već po završetku borbe Vladimir se vratio po postolje teškog mitraljeza, kojeg je jedan borac pri odstupanju ostavio na vatrenoj liniji. Istog časa smrtno ga je pogodio mitraljeski rafal jednog skrivenog fašiste.[1][2][3]
Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine FNR Jugoslavije 22. decembra 1951. proglašen je za narodnog heroja.
Reference uredi
- ^ Općinski odbor SUBNOR-a Šibenik, ZBORNIK POGINULIH BORACA, ŽRTAVA FAŠISTIČKOG TERORA I ŽRTAVA RATA ŠIBENSKE OPĆINE OD 1941—1945. GODINE Arhivirano na sajtu Wayback Machine (5. jul 2017), Šibenik 1978.
- ^ Hrvoje Matković, Paško Paić: "Šibenik i okolni krajevi", Zagreb 1985.
- ^ Obad Egić, Trinaest revolucionara od ravnih kotara do mora[mrtva veza], Narodni list Zadar, 1985.
Literatura uredi
- Narodni heroji Jugoslavije tom II. Beograd: Narodna knjiga. 1982. COBISS.SR 48703239
