Vojislav Lubarda
Vojislav Lubarda (Rogatica, 17. jun 1930 — Beograd, 13. oktobar 2013[1]) bio je srpski književnik, romansijer, član Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske i član Senata Republike Srpske.[2][3]
| Vojislav Lubarda | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 17. jun 1930. |
| Mesto rođenja | Rogatica, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 13. oktobar 2013. (83 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Srbija |
Biografija uredi
Rođen je 1930. u Rogatici. Srednju šumarsku školu i Filozofski fakultet, odsjek književnost, završio je u Sarajevu.[4]Njegov drugi roman „Ljuljaška“, odmah je po izdanju 1963. godine bio zabranjen u Sarajevu. Tu je radio kao novinar, profesor, urednik lista za kulturu i kao urednik redakcije za umjetnost i kulturu na Televiziji Sarajevo. Nakon što je objavio članak „Poslanica Maku Dizdaru“ u časopisu „Student“, izgubio je položaj urednika Redakcije za umjetnost i kulturu Televizije Sarajevo, a ubrzo je dobio i otkaz sa posla.[5] Nakon izdanja romana „Gordo posrtanje“, političke vlasti su mu zabranile rad u struci.[6] Zbog sadržaja romana „Gordo posrtanje“ je doživio politički progon u Sarajevu, koji je opisao u romanu „Svileni gajtan“. Tematika njegovih romana se bavila zločinima ustaša i muhadžera nad Srbima u Podrinju. Nakon što su mu političke vlasti zabranile rad u struci, iz Sarajeva se početkom 1975. seli u Beograd. Kao književnik se proslavio romanom „Preobraženje“, koji je izdao 1979. Dobitnik je NIN-ove nagrade za najbolji roman 1989. godine, za roman „Vaznesenje“.[7]
Bio je član Senata Republike Srpske od 1996. godine.[5] Dopisni član Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske je postao 27. juna 1997, a redovni 21. juna 2004.[5][8]
Djela uredi
Reference uredi
- ^ Život i delo Vojislava Lubarde („Politika“, 20. oktobar 2013)
- ^ „Vojislav Lubarda”. goodreads.com. Pristupljeno 3. 2. 2022.
- ^ „Život i delo Vojislava Lubarde”. Politika Online. Pristupljeno 2023-01-28.
- ^ Milisavac, Živan, ur. (1984). Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. str. 437—438.
- ^ a b v g „Vojislav Lubarda”. anurs.org. Pristupljeno 3. 2. 2022.
- ^ NIN (21. 1. 1990). „Vojislav Lubarda, intervju za časopis NIN 21. januar 1990.”. NIN. Pristupljeno 21. 12. 2010. „Najžešći moj udarac bila je „Poslanica Maku Dizdaru“ objavljena u listu „Student“ (jer je drugi niko nije smio da objavi) u kojoj sam raskrinkao, čak ismijao i razbucao sve optužbe protiv Srba i Srbije. Ta me „bezumnost“ već poslije nekoliko dana koštala položaja urednika Redakcije za umjetnost i kulturu Televizije Sarajevo a ubrzo je stiglo izbacivanje s posla, bez prava na rad. Ako ne računamo informbirovce, bio sam prvi Jugosloven koji je bez suda i suđenja čak i bez sastanka radničkog savjeta, izgubio praktično sva građanska prava.”
- ^ „Vojislav Lubarda”. Arhivirano iz originala 27. 01. 2021. g.
- ^ „Uz objavljivanje Spomenice Vojislavu Lubardi – Počast akademiku poslije sedam godina”. 058.ba (na jeziku: bošnjački). Pristupljeno 2024-01-19.
- ^ „Sjećanje na Vojislava Lubardu u Rogatici”. 058.ba (na jeziku: bošnjački). Pristupljeno 2024-01-19.
- ^ Spomenica akademiku Vojislavu Lubardi. Banja luka: Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske. 2020. str. str.51. ISBN 978-99976-42-36-3.
- ^ Lomović, Boško (2020). Spomenica akademiku Vojislavu Lubardi. Banja Luka: Banja Luka. str. str.171. ISBN 978-99976-42-36-3.
- ^ „Vojislav Lubarda (1939—2013)”. riznicasrpska.net. Arhivirano iz originala 27. 01. 2021. g. Pristupljeno 2023-01-28.
- ^ Toholj, Miroslav (2020). Bespuća i posrtanja u delu Vojislava Lubarde. Banja Luka. str. str.75. ISBN 978-99976-42-36-3.
