German Kazanski
Arhiepiskop German (rođ. Grigorij Fedorovič Sadirjev-Polev; 1505, Starica — 6. novembar 1567, Moskva) — episkop ruske crkve, arhiepiskop kazanski i svijaški, kandidat za presto Moskovske mitropolije. Svetitelj Ruske pravoslavne crkve.
| German Kazanski | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Grigorije Fedorovič Sadirev-Polev |
| Datum rođenja | 1505. |
| Mesto rođenja | Starica, |
| Datum smrti | 6. novembar 1567. (61/62 god.) |
| Mesto smrti | Moskva, Carska Rusija |
| Državljanstvo | Carska Rusija |
| Religija | Ruska pravoslavna crkva |
| arhiepiskop Kazanski i Svižski | |
| Godine | 12. mart 1564. — 6. novembar1567. |
| Prethodnik | Gurije |
| Naslednik | Lavrentije I |
Spomen (po julijanskom kalendaru): na dan upokojenja 6. novembra, prvi prenos moštiju 25. septembra i na dan drugog prenosa moštiju 23. juna[1]. Njegove mošti počivaju u Svijažsku, u Bogorodickom manastiru.
Biografija uredi
Grigorij Polev je rođen u Starici i potekao je iz porodice Polev, koja vodi poreklo od bojara Aleksandra Borisoviča Pola – potomka knezova Smolenska. Prema knezu Kurbskom, Grigorije je bio „svetli čovek, čak se i Polevi nazivaju, plemstvo po rođenju“[2]. Kneževsku titulu izgubio je F.D. Polev, Grigorijev pra-pradeda, koji je stupio u službu volockog kneza Borisa Vasiljeviča.
Grigorije je sa 25 godina primio monaški postrig sa imenom German u manastiru Volokolamsk, gde se podvizavao pod rukovodstvom igumana Gurija (kasnije arhiepiskopa kazanskog) i radio na prepisivanju knjiga. U inventaru knjiga Volokolamskog manastira za 1545. godinu nalaze se upisi: „Jevanđelje na deseto pismo Germanova iz Sadirjeva“, „Bogorodica na deseto pismo Germanova iz Sadirjeva“. U manastiru je German upoznao Maksima Grka, koji je tamo služio kaznu.
Početkom 1551. godine German je postavljen za arhimandrita Uspenskog manastira Staricki. Godine 1554. bio je u Moskvi tokom suđenja jeretiku Matveju Baškinu; German je dobio uputstvo da ga prati u izgnanstvo u Volokolamski manastir. Ispunivši naređenje, German je ostao u manastiru kao blagajnik.
Sveti Gurije je, primivši na upravljanje novo kazansko stado, pozvao Germana kod sebe i 3. februara 1555. godine postavio za igumana Gurijevog manastira Svijažske Bogorodice Uspenja, što je bilo veoma važno za širenje hrišćanstva među strancima. Kazanjske oblasti. Pod Germanom su u manastiru podignute kamene crkve: crkva u ime Svetog Nikolaja Čudotvorca sa zvonikom i trpezarijom (1556) i Uspenski sabor (1558). U Kazanju je otvoreno manastirsko podvorje, koje je do kraja 16. veka postalo samostalan manastir.
Posle Gurijeve smrti 12. marta 1564. godine, German je izabran za arhiepiskopa Kazanskog i Svijažskog od Sabora ruskih episkopa, postavši naslednik Svetog Gurija. U Kazanju je proveo oko dve godine i bio je pozvan u Moskvu da učestvuje na Zemskom i Crkvenom saboru.
Kandidat za mitropolita uredi
Dok je bio u Moskvi 1566. godine, German je, na hitnu molbu cara Ivana Groznog, protiv njegove volje, postavljen za moskovskog mitropolita[3].
Veliki knez je molio kazanskog episkopa Germana da preuzme mitropolitski presto. German se usprotivio, ali je odlukom Preosvećenog sabora prinuđen da postane mitropolit.
German je bio nastanjen u mitropolitskim odajama do svog uzdizanja u čin. U to vreme, svetac je zahtevao da Ivan ukine opričninu i počeo da ga osuđuje, pozivajući ga na pokajanje. Car, slušajući proteste svojih bliskih, koji su govorili: „Zar zaista želiš, Care, da budeš još gorči u zatočeništvu sa tim episkopom nego što si bio sa Aleksejem i Silvestrom nekoliko godina ranije?“, naredio da kaže Germanu: „Još nisi uzdignut u mitropoliju, a već mi oduzimaš slobodu“ i proterao ga iz mitropolitskog dvora, naloživši da se drži u Moskvi pod prismotrom. Verovatno German nije raščinjen jer se njegovo ime pominje u Nikonovom letopisu među ostalim učesnicima obreda ustoličenja moskovskog mitropolita Filipa.
Sveti German je preminuo u Moskvi 6. novembra 1567. godine za vreme pošasti, ali postoji mišljenje da je ili zadavljen ili otrovan po naređenju cara[4]. U svojoj Istoriji velikog kneza Moskve, Andrej Kurbski piše da je dva dana nakon proterivanja iz mitropolitskih odaja njegovo telo pronađeno u dvorištu i dodaje: "Ovij govori o onom koji je u tajnosti zadavljen zbog njegove [kraljevske] zapovesti, ali je Ovija ubio smrtonosni otrov" — Andrej Kurbski. "Priča o velikom knezu Moskvi"
Prema žitiju svetog mučenika Filipa, Germana je u svojoj keliji ubio stražar, koji mu je sekirom odsekao glavu. Otkrivanje Germanovih moštiju 1888. i njihovo otvaranje 1922. delimično su potvrdili ovu verziju. U opisu moštiju stoji: „Glava mu je odsečena, i na neki način neobičan u običnom pogubljenju, sa dva udarca – jednim ispred, odsečenim donji deo, a drugim po potiljku“.
Sahranjivanje i poštovanje uredi
Svetitelj je sahranjen u nesačuvanom kremaljskom Sabornom hramu Svetog Nikolaja Čudotvorca Gostunskog. Njegove mošti su pronađene 1595. godine (prema drugim izvorima 1592. godine) i, uz dozvolu cara Teodora Joanoviča, prenete su u manastir Svijažske Bogorodice. Godine 1714. njegove mošti su prenete iz oltara Uspenske crkve manastira u sam hram. Godine 1842. za mošti je urađena nova čempresova svetinja srebrom pozlaćena, a 1888. godine na glavu svetitelja stavljena je nova mitra, dok je u protokolu zabeležena netruležnost moštiju i rez na vratu, zbog čega je moguće govoriti o mučeništvu. Sastavljena je nova služba, gde se svetitelj naziva sveštenomučenikom, ali Sinod nije dozvolio njeno objavljivanje.
Izvori uredi
- ^ Pravoslavnaja ėnciklopedija. Tom 12: Gomel'skaja i žlobinskaja eparchija - Grigorij Pakurian. Moskva: Pravoslavnaja Ėnciklopedija. 2006. ISBN 978-5-89572-017-2.
- ^ Istoriя SPB FIC RAN: 45 let naučnoй deяtelьnosti. Federalьnoe gosudarstvennoe bюdžetnoe učreždenie nauki «Sankt-Peterburgskiй Federalьnый issledovatelьskiй centr Rossiйskoй akademii nauk» (SPB FIC RAN). 2023. ISBN 978-5-6047036-7-0.
- ^ „Glava VIII. O stradaniяh svящennomučenika Filippa mitropolita Moskovskogo”. Cerkovno-Naučnый Centr "Pravoslavnaя Эnciklopediя" (na jeziku: ruski). Pristupljeno 2024-03-15.
- ^ „German Kazanskiй i Sviяžskiй”. www.hrono.ru. Pristupljeno 2024-03-15.