Dragaljevac Gornji
Dragaljevac Gornji je naseljeno mjesto u gradu Bijeljina, Republika Srpska, BiH. Godine 2000. u ovom selu živjelo je oko 500 mještana. Prema popisu stanovništva iz 1991. u naselju je živjelo 603 stanovnika. Tokom 1960. godina na ovom području je živjelo oko 700 stanovnika.
Dragaljevac Gornji | |
|---|---|
| Administrativni podaci | |
| Država | Bosna i Hercegovina |
| Entitet | Republika Srpska |
| Grad | Bijeljina |
| Stanovništvo | |
| — 2013. | 603 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 44° 45′ S; 19° 01′ I / 44.75° S; 19.02° I |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), ljeti UTC+2 (CEST) |
  Dragaljevac Gornji Dragaljevac Gornji na karti Bosne i Hercegovine | |
| Ostali podaci | |
| Pozivni broj | 055 |
Geografija uredi
Dragaljevac Gornji nalazi se na sjeveroistočnim ograncima planine Majevice, na samom obodu prostrane semberske ravnice. Zemljište sela je pretežno ravno, mada ima i blažih brežuljaka između kojih teku potoci. U prošlosti su ovi potoci zapravo i bili rijeke jer je kraj bio veoma šumovit pa su i tadašnje rijeke bile bogatije vodom. Gornji Dragaljevac je udaljen od Bijeljine oko 20 kilometara.
Nekada, Gornji Dragaljevac je zajedno sa Donjim i Srednjim činio jedno selo po imenu Dragaljevac. Vremenom se stanovništvo povećalo, poboljšale su se društveno-ekonomske prilike, pa su osvojeni novi zemljišni prostori putem krčenja i paljenja šuma.
Geološki sastav uredi
Poznato je da čitava Semberija predstavlja aluvijal Panonskog mora i riječnih tokova koji su poslije povlačenja Panonskog mora plavili i nanosili šljunak, pijesak i plodni mulj. Prostor na kojem je smješteno selo Gornji Dragaljevac, s obzirom na blizinu padina planine Majevice, predstavlja obale nekadašnjeg Panonskog mora na kojima je bilo dosta manjih i većih zaliva i uvala. Da su do ovog sela dopirale obale Panonskog mora, služe nam kao dokaz školjke koje se nalaze u koritu Stupnja, a i u dubljim slojevima zemlje koji se otkrivaju prilikom kopanja seoskih bunara. Zemljište u Gornjem Dragaljevcu se razlikuje od zemljišta u ravničarskom dijelu Semberije. Zemljište je takozvani podzol koji je po sastavu tvrd i nepropustljiv. Zadržava vodu na površini i slabije je upija. Voda se postepeno isparava, a to sve negativno utiče na poljoprivredne kulture koje se uzgajaju na području sela[1].
Biljni svijet uredi
Sačinjavaju ga razne poljoprivredne kulture sa dosta šume. Šume je u prošlosti bilo mnogo više, pa je ona krčena radi dobijanja prostora za uzgoj ostalih poljoprivrednih kultura. Pored toga, šume su neplanski sječene, naročito u vrijeme Austro-Ugarske okupacije ovih krajeva. U šumama pretežno raste: hrast, grab, žestika, lipa, jasen i rjeđe bukva[1].
Životinjski svijet uredi
Životinjski svijet je veoma raznovrstan s obzirom na postojanje šuma u kojima žive zečevi, vjeverice, jazavci, lisice, tvorovi, poljski i šumski miševi, srne, kao i zmije. Od ptica ima fazana, golubova, čvoraka, vrabaca, žuna, svraka, vrana, kobaca, lasta, kao i ostalih ptica selica i stanarica. Raznovrsna divljač na području sela uslovila je da se jedan broj stanovnika bavi lovom, tako da ovdje postoji sekcija lovaca Lovačkog društva iz Bijeljine[1].
Klima uredi
Klima sela je izrazito kontinentalna sa oštrim zimama i toplim ljetima. Srednja godišnja temperatura vazduha iznosi oko 11 °C. Područje sela je prilično izloženo naletima gradonosnih oblaka, čak i više od ravničarskog dijela Semberije. Selo nije izrazito vjetrovito, ali povremeno duvaju vjetrovi iz četiri pravca, najčešće sa sjeverozapada. Ovaj sjeverozapadni vjetar ponekad ima razornu snagu, te obara stabla voćaka, drveće, ruši krovove nekih slabijih zgrada i sl. Vjetar koji duva iz unutrašnjosti panonskih prostora je košava, narod ga zove "ustoka". Dok košava dopre do Dragaljevca i Majevice oslabi i nema onu oštrinu i snagu kao u sjevernom i centralnom dijelu Panonske nizije. Zemljište je blago nagnuto od juga prema sjeveru i slivu rijeke Save, pa i za vrijeme najvećih kiša nema većih poplava koje bi nanijele velike štete. Jedino se u vrijeme naglih kiša izlije potok Stupanj, koji u proljeće nanese neznatne štete usjevima u okolnim lukama[1].
Istorija uredi
Nastanak i ime sela uredi
Ne zna se kad je selo tačno nastalo, jer nema pouzdanih pisanih dokumenata. Nema o tome ni legendi, niti predanja kao što ima kod nekih drugih mjesta. Svakako da je selo u pogledu naseobine dosta staro, s obzirom da su na ovom području pronađene kamene sjekire i vrhovi koplja. U drevnoj prošlosti ovaj kraj su naseljavali Kelti, a poslije njih Rimljani, da bi na kraju prešli u ruke Slovena[1].
Pretpostavlja se da je selo dobilo ime po tadašnjoj rijeci, danas većem potoku, koji se u prošlosti zvao Dragalj, koji protiče kroz sva tri Dragaljevca, od juga prema sjeveru. Danas je ovaj potok izgubio svoje prvobitno ime i zove se Stupanj, po tome što su stanovnici ovog sela u vodi za vrijeme jeseni kiselili konoplju, tucali trsku napravama zvanim stupama, da bi dobili vlakna od kojih su u domaćinstvima pravili razne tkanine, kao i odjevne predmete[1].
Davna prošlost uredi
Područje sela Dragaljevca, zajedno sa Semberijom kao širom okolinom, prošlo je kroz više istorijskih epoha. U doba Rimljana ovaj kraj je pripadao provinciji Panonija. O tome svjedoče izvjesni tragovi materijalne kulture, kao što je sanduk sa pločom na kojoj je izrađena vučica, te izvor Kruškovac i ostaci puta kojeg narod zove "karavan". Karavanski put, koji je ostao od Rimljana, korišten je i kasnije po dolasku Slovena u ove krajeve, kao i po dolasku Turaka i Austro-Ugarske. Na ovom putu, kod izvora Kruškovac, u Gornjem Dragaljevcu, postojala je neka vrsta stanice na kojoj je drumarinu naplaćivao neki Mića, čije prezime nije sačuvano u sjećanju. Tog Miću su ubili hajduci, oteli mu novac i razorili stanicu. Mića je sahranjen na mjestu pogibije i to mjesto se zove Mićin grob, na kojem i danas kao znak svega toga stoji jedna kamena gromada slična po obliku srednjovjekovnom stećku. U vrijeme masovnih kretanja i seoba koje su se odvijale u vremenu od kraja 5, a završile krajem 7. vijeka Sloveni su naselili ove krajeve, te kao mnogobrojniji asimilirali i malobrojno stanovništvo iz vremena Rimljana koje se u ovim krajevima prilikom dolaska zateklo[1].
Bosanska srednjovjekovna država uredi
Semberija je od 10. pa do polovine 12. vijeka pripadala srednjovjekovnoj Srbiji. Poslije toga ovi krajevi pripadaju Ugarskoj. Nemanjići su opet u vremenu od 1284. do 1314. godine iz ovih krajeva istjerali Ugare i u to vrijeme ovim krajevima je upravljao Stevan-Dragutin Nemanjić, čija je zadužbina, po narodnom predanju, manastir Tavna. Od 1314. pa do 1322. godine ovaj kraj je ponovo bio pod vlašću Ugara, da bi poslije 1322. ušao u sastav srednjovjekovne bosanske države. Iz perioda srednjovjekovne Bosne, u Gornjem Dragaljevcu se nalazi groblje, zvano Mramorje, u kojem se nalaze stećci. Vremenom su se stećci raspadali, a trenutno se iz zemlje naziru dva stara stećka. Sa sjeverne strane jednog stećka može se pročitati "SE LEŽI KNEZ MIHALO VESELINOVIĆ." Ovo groblje do dan danas nije otkopano niti bolje ispitivano[1].
Period turske vladavine uredi
Pošto je Vosna pala pod tursku 1463. godine, ovi krajevi su neko vrijeme bili pod Ugarima. Tako su, pored bosanske Posavine i grada Jajca, Ugari i poslije 1463. godine držali još i Semberiju. To dokazuje podatak da Semberija nije bila obuhvaćena turskim popisima iz 1515. i 1516. godine. Semberija je pala pod tursku vlast 1512. godine u vrijeme snažnog turskog napredovanja prema sjeveru za vrijeme vladavine sultana Sulejmana Veličanstvenog, zakonodavca, i vezirovanja Mehmed-paše Sokolovića. Te godine su Turci zauzeli i Beograd, kog su nazivali "Kapija Evrope" ili "Zlatni ključevi Evrope". Zbivanja u Srbiji, uzrokovana ustankom od 1804. godine, imala su i te kako veliki značaj. Privučeni slobodarskim težnjama srpske bune od 1804. godine, Semberci su u njoj gledali mogućnost oslobođenja. Mnogi od njih su krišom prelazili Drinu i Savu i učestvovali u ustanku. Uspjeh Karađorđevog ustanka radovao je stanovništvo ovog kraja. Pod uticajem srpskih uspjeha i politike kneza Miloša, pa i pograničnih austrijskih vlasti, došlo je do takozvane posavske bune 1834. godine koja se odrazila i na ovaj kraj. Na ovaj kraj je imala snažan odjek bitka na Mišaru u Mačvi od 1806. godine u kojoj je poražena vojska bosanskih aga i begova. Plamen bosanskohercegovačkog ustanka zahvatio je ovaj kraj. U vrtlogu ovog ustanka u Gornjem Dragaljevcu je izgorjela crkva i škola koja je počela sa radom 1853. godine i u ono vrijeme imala 123 učenika iz Dragaljevca i šire okoline[1].
Period austrougarske vlasti uredi
U vrijeme Austro-Ugarske u Gornjem Dragaljevcu je napravljena, na mjestu stare škole iz turskog vremena, nova škola još veća i od tvrdog materijala. Takođe su, austrougarske vlasti omogućile Dragaljevčanima da od 1909. do 1910. godine izgrade crkvu od tvrdog materijala umjesto stare koja je u vrijeme Turaka bila napravljena od drvenog materijala i kreča. Vrijeme izgrade dragaljevačke crkve od tvrdog materijala pada u doba poslije aneksione krize kada je Bosna umjesto ustava i obećane autonomije dobila samo takozvani Zemaljski statut, a po njemu i slobodu vjerskog udruživanja i formiranja crkvenih opština. U vrijeme vladavine Austro-Ugarske na području Dragaljevca vršena je sječa šume koja je korišćena za izgradnju gradova, pruga, otvarae rudnika i sl. Austrougarske vlasti su u Dragaljevcu uspostavile opštinu, poštu i žandarmeriju. Približile su seljaku okrutni aparat vlasti da bi ga lakše držali u pokornosti i time više eksploatisali. Po dolasku Austro-Ugarske u ovaj kraj, sve više prodiru na selo robno-novčani odnosi, a time i nova shvatanja. Te novine razaraju stare patrijarhalne zadruge na području Dragaljevca u kojima su živjela nepodijeljena braća i bliži rođaci. U tim zadrugama živjelo je po 60 do 80 članova. Stariji Dragaljevčani, Milko Miljanović, Stevo Tomić i drugi, pričaju da je iz njihovih zadruga u kojima su oni bili kao djeca, na njivu izlazilo po 25 kopača, da je u isto vrijeme u kući bilo po 5-6 kolijevki sa malom djecom. Nadiranjem kapitalističkih odnosa dovelo je i seljake do siromašenja, kao i do zaduživanja kod trgovaca. Seljaci prave pokušaje spasavanja udruživanjem u zadruge u čemu su našli mali spas. Austrijska vlast ukinula je stare turske "ženate" (opštine) što su seljaci nerado prihvatili, zavela sistem "obavještavanja o svačem i svemu" od najnižih prema višim vlastima. Takođe, zaveden je i sistem kulučenja. Zahvaljujući postojanju i radu škole, Dragaljevčani su znali za ciljeve i namjere atentata na generala Varešanina od 1910. godine kojeg je izveo Bogdan Žerajić, student iz Trebinja. O tome su pričali i đaci dragaljevačke osnovne škole, kao i učitelji, koji su kod đaka budili patriotska osjećanja i misao o slobodi. Zna se da su bombe iz Srbije za sarajevski atentat prešle Drinu kod sela Popova, zatim pored Bijeljine, preko Dragaljevca, Zabrđa, Tobuta, Tuzle, stigle na vrijeme u Sarajevo. Odmah po izvršenom atentatu Dragaljevčani su mobilisani u vojsku pod crnožutu zastavu monarhije. Svrstani su u takozvane "bosanske regimente" i upućeni na Drinu da se bore protiv svoje vraće u Srbiji, što naravno nisu htjeli, već su, kako pričaju, "pucali nasumice da ne bi ubili srpskog vojnika." Završetkom prvog svjetskog rata, propala je i Austro-Ugarska monarhija i sa njom sva zla i nedaće koje je ona donijela u ove krajeve. Poslije toga došlo je do osnivanja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, zajedničke države svih jugoslovenskih naroda, koja je nastala na pepelu raspala moćnih carevina - Otomanske Imperije i Austro-Ugarske monarhije[1].
Narodnooslobodilački rat uredi
Za cijelo vrijeme rata 1941-1945. godine, Dragaljevac je imao narodnooslobodilačke odbore, svoju narodnu vlast, koja je neprekidno radila za pokret. Skoro cijelo vrijeme rata tu su se okupljali najistaknutiji partijski kadrovi dragaljevačkog područja, a 1941. godine u Dragaljevcu je bila smještena partizanska četa čiji je komandir bio Lazo Stojanović-Lazić, koji je kasnije proglašen za narodnog heroja. Prva veća partizanska akcija u Dragaljevcu, kojom su rukovodili organizatori ustanka u ovom kraju Fadil Jahić Španac i Ivan Marković Irac, komandant i komesar Prvog partizanskog majevičkog odreda, bila je napad na ustašku kasarnu u Dragaljevcu. Jedan od značajnijih uspjeha Majevičkog partizanskog odreda bio je razoružanje Treće domobranske pukovnije na putu između Dragaljevca i Donje Čađavice. Tada je zaplijenjena velika količina ratnog plijena i opreme. Značajne akcije na teritoriji Dragaljevca izvodili su borci Šeste istočnobosanske narodnooslobodilačke proleterske brigade, Petnaeste majevičke brigade, majevičkih odreda, vojvođanskih jedinica i jedinice Dvadeset osme slavonske divizije. Pred kraj 1941. godine Đorđe Đojić održao je noću konferenciju svih domaćina Gornjeg Dragaljevca. Na ovoj konferenciji izabran je prvi narodnooslobodilački odbor Gornjeg Dragaljevca u koji su ušli: Boško Stević, Ilija Miljanović, Mićo Despotović, Cvjetko Miljanović, Obren Novaković i Gaco Pantić[1].
U parohiji Gornji Dragaljevac bijeljinski srez, za tri dana 1944. godine ubijene su 103 osobe. Među njima bilo je staraca, žena i dece. Iz puške je ubijeno dete u kolevci staro 7 meseci.[2]
Dragaljevac Gornji dočekao je slobodu 15. maja 1945. godine. U NOR-u je učestvovalo ukupno 118 boraca, dok je poginulih boraca 46[1].
Kultura uredi
Školstvo uredi
Školstvo na području Gornjeg Dragaljevca je jedno od najstarijih na području sjeveroistočne Bosne kada je riječ o osnovnom obrazovanju. Prva osnovna škola počela je da radi u Gornjem Dragaljevcu još 1853. godine, u vrijeme turske vlasti u ovim krajevima. Nema tačnih podataka kako je došlo do otvaranja prve škole. Prema pričama starijih ljudi, koje su se prenosile sa koljena na koljeno, uticajniji mještani Gornjeg Dragaljevca, uz pomoć crkvenih vlasti, pisali su molbu nadležnim turskim vlastima da im se u selu otvori škola. Turske vlasti su dozvolile otvaranje škole u Gornjem Dragaljevcu u sastavu crkve. Jedini pisani podatak o ovom događaju je nadgrobni spomenik prvom učitelju u ovoj školi, Danilu Blagojeviću. Spomenik je podigao učenik učitelja Danila Blagojevića, Pero Todorović iz Srednje Čađavice. Originalan tekst sa nadgrobnog spomenika glasi:
"Sie este ovaj kamen učitelja Danila Blagojevića, znano budi svakom i neka se znade da je prvi učitelj posto kod crkve dragaljevačke. Đake počeo učiti s vlastju gospodina mitropolita Akatangela 1853. ljeta. Imao je đaka 123 učenika. Neka se čini spomen dok je ove crkve i kamena. Ovaj kamen potpisa đak učiteljev Pero Todorović."[1]
Učitelj Danilo Blagojević je tu radio do svoje smrti 1856. godine. Prva školska zgrada (brvnara) izgorjela je u vrijeme bosanskohercegovačkog ustanka od 1875. do 1878. godine[1].
Dolaskom u ove krajeve Austro-Ugarske Monarhije, Berlinskim kongreskom 1878. godine, zavedena je i u ovom kraju austrougarska vlast. 1880. godine austrijske vlasti su, nešto dalje od crkvenog objekta, izgradile novu školsku zgradu od tvrdog materijala, koja je radila sve do juna 1965. godine. Porušena je 1971. godine i prenijeta u sastav tadašnje Osnovne škole "Lazo Stojanović-Lazić" u Gornjem Dragaljevcu, a na starom mjestu su ostali samo temelji kao svjedoci jednog žarišta kulture i prosvjete u ovom kraju. U požaru je tokom bosanskohercegovačkog ustanka izgorjela i crkva koja je takođe bila brvnara, a s tim i sva pisana dokumentacija o radu prve škole. Zato i jesu tako oskudni podaci o radu prve škole u Gornjem Dragaljevcu u tom periodu. Građevinski materijal za gradnju škole 1880. godine dobavljen je iz Brezovog Polja kolima, a dotle brodovima, Savom, iz neke tada podignute ciglane u Slavoniji, gdje je Austro-Ugarska počela da razvija već prvu industriju građevinskog materijala. To je bila prva cigla koja je dopremljena u ovo selo i kao građevinski materijal upotrijebljena za izgradnju zgrade-škole[1].
U vrijeme NOB-a, od 1941. do 1945. godine, nastava u školi bila je obustavljena. Odmah poslije oslobođenja ovog kraja, organizovan je rad Osnovne škole u Gornjem Dragaljevcu, ali pošto je školska zgrada bila razrušena nastava se odvijala u privatnoj zgradi u kojoj je kasnije dugo vremena bio seoski mlin, kod izvora "Točak" u Gornjem Dragaljevcu. Tokom 1945. i 1946. godine školska zgrada je, zahvaljujući mještanima sela, obnovljena, tako da je u školskoj 1946/1947. ponovo otpočela nastava u staroj popravljenoj školskoj zgradi. 1961. godine, na današnjem lokalitetu, izgrađena je osmorazredna škola sa svim pratećim, pa i stambenim objektima. U školskoj 1961. godini izvršena je centralizacija osnovnog školstva na ovom području. Osnovna škola "Lazo Stojanović-Lazić" postala je centralna škola sa sedam područnih škola u okolnim selima. Danas, Osnovna škola "Stevan Nemanja" u Gornjem Dragaljevcu je centralna škola, sa 11 područnih škola u okolnim selima[1].
Manastir uredi
Do 26. jula 1975. godine sadašnji saborni manastirski hram bio je parohijska crkva Dragaljevačke parohije. Hram je podignut 1908/09. godine, a osveštan je na Malu Gospojinu 1909. godine. Osveštao ga je mitropolit Evgenije Letica. Ovo je četvrti hram na ovom lokalitetu. O prvobitnom hramu nema pisanih podataka, ali narodno predanje kaže da je podignut početkom XIV vijeka. U crkvenoj porti se nalazi oltarski kamen koji je pronađen 1992. godine, a na njemu piše da je iz 1310. godine. Kao najstariji hram u Dragaljevcu pominje se drvena brvnara podignuta 1972. godine. Turci su ga zapalili 1813. godine po naredbi bosanskog vezira Derendelije. Narod ponovo podiže hram od drveta 1818. godine. Ovaj hram je potrajao do 1876. godine kada je zapaljen. Naredni hram po odobrenju Zemaljske vlade u Sarajevu podignut je 1879. godine. Takođe, i ovaj hram je bio od drveta. Prilikom kanonske posjete mitropolit Nikolaj Mandić 1894. godine bio je ožalošćen izgledom hrama i obećao je tom prilikom da će se zauzeti kod Zemaljske vlade kako bi se ovaj hram uredio. Vlada je dopustila da se 1895. godine dostave drva na kojima će se peći cigla da bi se mogao ozidati hram od čvrstog materijala. Prvi pisani tragovi o hramu u Gornjem Dragaljevcu nalaze se u knjigama sjednica Crkvenoopštinskog upravnog odbora. Tu piše da je hram u Gornjem Dragaljevcu postojao još 1763. godine[3].
Dotadašnja parohijska dragaljevačka crkva 26. jula 1985. godine, odlukom episkopa zvorničko-tuzlanskog g. Vasilija proglašena je manastirom sa imenom Dragaljevac. Osim nadležnog eparhijskog arhijereja u ovom istorijskom događaju molitveno su učestvovali episkopi SPC dalmatinski g. Nikolaj i banjalučki g. Jefrem[3].
Manastirski hram posvećen je Svetim apostolima Petru i Pavlu, a manastir Svetom arhangelu Gavrilu. Pored hrama nalazi se i stara kuća iz turskog perioda koja je poslužila kao prvi manastirski konak. U međuvremenu podignut je i novi konak sa kapelom posvećenom Svetom Nektariju Eginskom. Kapelu su živopisali 2004. godine članovi ikonopisne radionice Petra Bilića iz Beograda[3].
Prva igumanija ovog manastira bila je igumanija Ekaterina (Gajić), rodom iz Bogutovog sela [3].
Stanovništvo uredi
1971. godine, u Gornjem Dragaljevcu je bilo više od 150 kuća, što znači da se stanovništvo za jedan vijek (period od 1960-ih godina) uvećalo više od deset puta. Tome je doprinosila plodnost zemlje, dioba braće, raspadanje starih patrijarhalnih zadruga kao i društveno-ekonomski uslovi. U prosjeku, članova po domaćinstvu 1971. godine bilo je 4,16. Po nacionalnoj strukturi stanovništvo sela je, prema podacima popisa, 99,65% srpsko[1].
O porijeklu stanovništva nema mnogo pouzdanih podataka, pa se više oslanja na predanja i neke pisane izvore u kojima se govori o stanovništvu na području Semberije. Ljudi u Dragaljevcu sebe smatraju doseljenicima. O doseljavanju u ovaj kraj kod svake veće porodice u selu živi neko predanje ili legenda. Uglavnom se tvrdi da područje Semberije i majevičkog pobrđa, nije tako davno naseljeno stanovništvom iz istočne Hercegovine, a možda i jednog dijela Crne Gore[1].
Turci su ovo područje zaposjeli 1512. godine, osvojivši utvrđene srednjovjekovne gradove Teočak i Jablanagrad. Prije dolaska Turaka ovi krajevi bili su naseljeni katoličkim stanovništvom. Na ovaj zaključak upućuje postojanje samostana u ovom kraju i nekih drugih lokaliteta, tj. toponima. U blizini današnjeg Koraja, koji nije mnogo udaljen od Dragaljevca, nalazio se katolički samostan Sveta Marija, lokalitet Bili potok. Pored ovog, crkveni istoričar Eubel spominje postojanje katoličkog samostana Bilina, a dubrovački izvor za 1446, godinu upozorava na jedan podatak o drumskim razbojnicima kod Bieline, gdje je opljačkan jedan dubrovački trgovac, što je dokaz da su kroz ove krajeve prolazili trgovački karavanski putevi, naslijeđeni od Rimljana[1].
Iz navedenih podataka se zaključuje da je u ovom kraju vrlo malo starosjedilačkog stanovništva, jer se ono prije dolaska Turaka u ove krajeve povuklo na zapad i sjever u susjednu Austro-Ugarsku[1].
Iz popisa 1991. u Dragaljevcu je živjelo oko 600 stanovnika.
| Nacionalnost | 1991. | 1981. | 1971. | 1961. |
| Srbi | 577 | 586 | 703 | 706 |
| Jugosloveni | 19 | 28 | ||
| Crnogorci | 4 | |||
| Hrvati | 2 | |||
| Makedonci | 1 | |||
| ostali i nepoznato | 7 | 34 | 9 | |
| Ukupno | 603 | 651 | 716 | 706 |
| Demografija | ||
|---|---|---|
| Godina | Stanovnika | |
| 1948. | 672 | |
| 1953. | 717 | |
| 1961. | 706 | |
| 1971. | 716 | |
| 1981. | 651 | |
| 1991. | 601 | |
