Eduard van der Nul
Eduard van der Nul (nem. Eduard van der Nüll; Beč, 9. januar 1812 (kršten) – Beč, 4. april 1868) bio je austrijski arhitekta, jedan od velikih majstora u istoricističkog stila.
Eduard van der Nul | |
|---|---|
 Eduard van der Nul na litografiji Jozefa Krihubera (1851) | |
| Puno ime | Eduard van der Nüll |
| Datum rođenja | 9. januar 1812. |
| Mesto rođenja | Beč, Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 4. april 1868. (56 god.) |
| Mesto smrti | Beč, Austrougarska |
Život i delo
urediEduard van der Nul je nakon studija na Bečkom politehničkom institutu, putovao sa svojim prijateljem Augustom Sikardom fon Sikardsburgom kroz Zapadnu Evropu radi stručnog usavršavanja. Godine 1844. postao je profesor na Akademiji sa novom katedrom stvorenom za njega pod imenom: Perspektive i Ornamentika.
Van der Nul je doživotno sarađivao sa Sikardsburgom. Dok se Sikardsburg bavio prvenstveno praktičnim i tehničkim pitanjima, van der Nul je bio odgovoran za pitanja dekoracije i estetike. Njihov prvi zajednički projekat bio je 1847. godine, stvaranjem Karlteatra u Beču - Leopoldštatu (ovo pozorište je u međuvremenu uništeno). Tokom 1850-ih, projektovali su zgradu komande i još neke dodatne zgrade bečkog Arsenala. Van der Nul je lično zaslužan za unutrašnji dizajn parohijske crkve Altlerhefelder.[1]
Bečka državna opera
urediNajvažniji zajednički projekat dvojice arhitekata bila je Bečka državna opera. Izgrađena u stilu neorenesanse, tokom 1861–1869, podignuta je kao prva javna zgrada duž bečke Ringštrase. Carske kritike i kampanja u štampi protiv ovog para arhitekata sugerisali su da je zgrada bila samo polovičan uspeh. Nakon što je nivo ulice ispred zgrade opere podignut za metar, opera je opisana kao „potopljeni sanduk“ i u crnohumornom maniru nazvana „Konigrac izgradnja“, aludirajući na austrijsku vojnu katastrofu iz 1866. godine.[1]
Eduard van der Nul je bio duboko uznemiren ovim kritikama, pa se obesio 4. aprila 1868.[2] Njegov partner Sikardsburg umro je od tuberkuloze, oko 10 nedelja kasnije.
Pričalo se da je car bio toliko šokiran samoubistvom Eduarda van der Nula, da je od tada na sve nove umetničke pojave odgovarao standardnom frazom „Bilo je veoma lepo, mnogo mi se dopalo“.
Eduard van der Nul sahranjen je u počasnoj grobnici na Središnjem bečkom groblju (Grupa 32 A, Broj 5). Godine 1875. ulica Van der Nul u bečkom okrugu Favoriten nazvana je po njemu (nem. Van-der-Nüll-Gasse).
Spisak radova
uredi
Samostalni projekti:
uredi- Parohijska crkva u Starom Lerhenfelderu (nem. Altlerchenfelder Pfarrkirche), 1848–1861
- Spomenik nadvojvodi Karlu od Austrije na Heldenplacu, 1859.
- Spomenik princu Eugenu Savojskom na Heldenplacu, 1856.
Zajedno sa Augustom Sikardom fon Sikardsburgom:
uredi- Fontana Šucengel brunen (nem. Schutzengelbrunnen), 1843–1846
- Sofijina sala (nem. Sofiensaal), 1845
- Karlovo pozorište (nem. Carltheater), 1846–1847
- Bečki Arsenal, 1849–1855
- Bečka državna opera, 1861–1869
- Has-Haus, 1866–1868 (na mestu današnje istoimene zgrade na bečkom Štefansplacu)
- Palata Lariš-Menih (nem. Palais Larisch-Mönich), 1867–1868
- Industrijski dvor (nem. Industriepalast), povodom Svetske izložbe u Beču 1873. godine.
Poznati učenici
urediIzvori
uredi- ^ a b https://austria-forum.org, Austria-Forum |. „Nüll, Eduard van der”. Austria-Forum (na jeziku: nemački). Pristupljeno 2022-12-29.
- ^ pfruehauf (2011-10-26). „53 Selbstmörder im Portrait”. vienna.at. Pristupljeno 2022-12-29.
Spoljašnje veze
uredi- Eduard van der Nüll na Austrija forumu (na nemačkom)
- Eduard van der Nüll (na nemačkom)
- Nüll, Eduard van der, u Biografskom leksikonu austrijskog carstva (Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich), Volume 20, Vienna 1869.
