Žozef Fuše
Žozef Fuše, prvi vojvoda Otranta (21. maj 1759 — 25. decembar 1820.) je bio francuski političar iz perioda Francuske revolucije i Napoleonovih ratova. U periodu od 1792. do 1815. godine obavljao je funkciju ministra policije.
Žozef Fuše | |
|---|---|
 Žozef Fuše | |
| Puno ime | Žozef Fuše |
| Datum rođenja | 21. maj 1759. |
| Mesto rođenja | Le Pelerin, Kraljevstvo Francuska |
| Datum smrti | 25. decembar 1820. (61 god.) |
| Mesto smrti | Trst, Austrijsko carstvo |
| Supružnik | Bonne Jeanne Coiquaud |
| Deca | Athanase Fouché, Joseph-Liberté Fouché, Armand Fouché d'Otrante |
| Roditelji | Joseph Fouché Marie Françoise Croizet |
Biografija uredi
Rođen je 1759. godine u Le Pelerinu kod Nanta. Školovao se kod sveštenika u Nantu i Parizu. Sveštenički red koji ga je školovao ukinut je 1791. godine te je Fuše pristupio lokalnom ogranku jakobinaca i ubrzo je postao njegov predsednik. Fuše je 1792. godine izabran u Nacionalni Konvent. Prvobitno je bio žirondinac. Glasao je za pogubljenje Luja XVI nakon čega je postao blizak montanjarima. Učestvuje u gušenju lionskog ustanka (1793) protiv Konventa. Kada je većina iz Komiteta javnog spasa počela kritikovati jakobinski teror i Maksimilijana Robespjera, Fuše je zastupao umereni put. Nakon pogubljenja pristalica Žaka Ebera, Fuše je 1794. godine pozvan pred Konvent. Iste godine postaje predsednik jakobinskog kluba, ali ga napušta zbog sukoba sa Robespjerom. Okuplja oko sebe saveznike i doprinosi Robespjerovom padu. Fuše je jakobinac i tokom vladavine Direktorijuma. Nakon državnog udara 18. fruktidora (1797), izbacio je rojaliste iz zakonodavnih saveta. Ubrzo je imenovan francuskim poslanikom u Milanu, a potom i u Hagu. Fuše je 20. jula 1799. godine postao francuski ministar policije. Podržavao je Napoleonov državni udar 18. brimera. Nakon uspostavljanja Konzulata, dobio je zadatak organizovanja i vođenja tajne policije. Ipak, avgusta 1802. godine njegovo ministarstvo je ukinuto zbog pokušaja da se suprotstavi odluci Senata da Napoleona imenuje doživotnim konzulom. Nakon njegovog odlaska, u policiji je nastao haos koji je popravljen tek nakon što je Fuše ponovo postao ministar nakon što je dao podršku Prvom francuskom carstvu. Postaje grof Carstva 1808. godine, a sledeće godine vojvoda Otranta. Godine 1809. izabran je za ministra unutrašnjih poslova (pored ministarstva policije). Fuše od 1807. godine spletkari sa rojalistima i Britanijom. Jula 1809. godine samoinicijativno je naredio mobilizaciju skoro 60.000 pripadnika Nacionalne garde. Napoleon ga je zbog toga razrešio dužnosti. Imenovan je guvernerom, ali su otkriveni njegovi tajni pregovori sa Britanijom te je javno osramoćen. Napoleon ga je 1812. godine imenovao upravnikom Ilirskih provincija. Kada je Austrija povratila ove teritorije, Fuše je poslat u Napulj. Tamo je igrao dvostruku ulogu sa Napoleonom i napuljskim kraljem Žoašenom Mirom. Godine 1814. Fuše se vratio u Pariz. Luj XVIII ga je ignorisao dok Fuše nije počeo raditi protiv njega. Odbio je mesto ministra policije da bi ga prihvatio po Napoleonovom povratku sa Elbe. Tokom Napoleonovih sto dana, Fuše sa Lujem neguje dobre odnose. Nakon poraza kod Vaterloa, Fuše je nagovorio Napoleona na drugu abdikaciju te je nakratko bio predsednik Izvršne komisije. Luj ga je nakon Burbonske restauracije imenovao ministrom policije, ali su radikalni rojalisti ubrzo isforsirali njegovu ostavku. Osuđen je, zajedno sa ostalima koji su glasali za smrt Luja XVI, te je proteran u Drezden. Egzil je proveo u Pragu, Lincu i Trstu, gde je i umro 1820. godine.
Izvori uredi
- Memoari ((fr))
