Isidor Bajić
Isidor Bajić (Kula, 16. avgust 1878 — Novi Sad, 15. septembar 1915) bio je srpski kompozitor, učitelj, pedagog, melograf i izdavač.[1] Osnovao je i bio prvi direktor Muzičke škole u Novom Sadu, jedne od prvih takvih institucija na tlu Vojvodine.
| Isidor Bajić | |
|---|---|
 Bajić (oko 1910) | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 16. avgust 1878. |
| Mesto rođenja | Kula, Austrougarska |
| Datum smrti | 15. septembar 1915. (37 god.) |
| Mesto smrti | Novi Sad, Austrougarska |
Biografija uredi
Gimnaziju je završio u Novom Sadu, a diplomirao je na Muzičkoj akademiji u Budimpešti.[1] Od 1901. do 1915. godine radio je u Velikoj srpskoj pravoslavnoj gimnaziji u Novom Sadu (danas gimnazija Jovan Jovanović Zmaj) kao učitelj pevanja i pojanja, dirigent učeničkih horova, gudačkog i tamburaškog orkestra, hora SZPD Neven i organizator Svetosavskih beseda. Pomagao je darovitim učenicima u njihovim prvim kompozitorskim koracima. Kao rezultat Bajićevog pedagoškog rada nastao je Projekat za promenu učenja pojanja i pevanja u Velikoj srpskoj pravoslavnoj gimnaziji (1912). Osnovao je muzičku školu u Novom Sadu, 17. oktobra 1909. godine, posle Škole pjenija Aleksandra Morfidisa-Nisisa, prvu instituciju tog tipa na tlu Vojvodine (Srbija).[2]
U skoro svim periodičnim časopisima i dnevnoj štampi toga vremena (Brankovo kolo, Letopis Matice srpske, Zastava, Sloga) objavljivao je tekstove iz oblasti muzike i muzičke pedagogije (Pevanje kao pedagoško sredstvo i korist njegova, Kako treba učiti muziku u preparandiji i bogosloviji, Naše crkveno pojanje i druge). Niz članaka o Savezu srpskih pevačkih društava prouzrokovali su oštru javnu polemiku sa Petrom Konjovićem. Pokrenuo je notnu ediciju Srpska muzička biblioteka i časopis Srpski muzički list (u istoriji srpskog izdavaštva, hronološki treći muzički list u Srba). Napisao je i objavio dva udžbenika: Klavir i učenje klavira (1901) i Teorija pravilnog notnog pevanja (1904).[3][traži se bolji izvor]
Zapisivao je narodne i srpske crkvene melodije i koristio ih u svojim kompozicijama za klavir, horskim delima, komadima sa pevanjem i u operi Knez Ivo od Semberije[1]. Srpsko crkveno pojanje je upoređivao sa pojanjem drugih naroda na putovanju za Hilandar sa horom karlovačkih bogoslova u leto 1911. godine. Obraćao se lično Lukijanu Bogdanoviću, pravoslavnom episkopu budimskom, u vezi sa predlogom za redigovanje srpskog crkvenog pojanja (1907).[4]
Opus uredi
- Ciklusi solo pesama:
- Pesme ljubavi
- Album pesama u duhu srpskih narodnih pesama
- Srpske narodne pesme iz Mokranjčevih rukoveti
- Seljančice
- Jesen stiže dunjo moja
- Klavirske kompozicije:
- Album kompozicija za glasovir
- Za Kosovo-Kumanovo, za Slivnicu-Bregalnicu
- Srpska rapsodija
- Kamerna dela:
- Pesma bez reči
- Pizzicato polka
- Romansa
- Orkestarska dela:
- Magla pala
- Elegija
- Oproštajni pozdrav Dragi Ružicki
- Horske kompozicije:
- Pesma o pesmi
- Lovački zbor
- Božestvena liturgija
- Guslareva smrt
- Iz moga dakovanja
- Iz moje gradine
- Komade sa pevanjem:
- Đido
- Rakija
- Mena
- Divljuša
- Opere:
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ a b v Mišić, Milan, ur. (2005). Enciklopedija Britanika. A-B. Beograd: Narodna knjiga : Politika. str. 96. ISBN 86-331-2075-5.
- ^ „Isidor Bajić”. www.srpskilegat.rs. Arhivirano iz originala 9. 9. 2018. g. Pristupljeno 28. 1. 2018.
- ^ a b „BAJIĆ Isidor”. musicomniscience.wordpress.com. Pristupljeno 11. 2. 2021.
- ^ a b „O Isidoru Bajiću”. Muzička škola „Isidor Bajić”. Pristupljeno 25. 1. 2018.
Literatura uredi
- Peričić, Vlastimir (1969). Muzički stvaraoci u Srbiji. Beograd: Prosveta. str. 15.
