Konstantin Simonov

Konstantin Simonov
Konstantin Simonov
	Potpukovnik Konstantin Simonov 1943. godine
Lični podaci
Puno ime	Kiril Mihajlovič Simonov
Datum rođenja	28. novembar 1915.
Mesto rođenja	Petrograd, Ruska Imperija
Datum smrti	28. avgust 1979. (63 god.)
Mesto smrti	Moskva, Sovjetski Savez
Nacionalnost	Rus
Zanimanje	ratni pesnik; romanopisac; dramski pisac; ratni dopisnik; pukovnik;
Književni rad
Period	socijalistički realizam
Jezik stvaranja	ruski
Žanr	proza; roman;
Najvažnija dela	Čekaj me; Ljuski ljudi; Dani i noći;
Nagrade	Staljinova nagrada; Lenjinova nagrada;
Potpis

Konstantin Simonov (Petrograd, 28. novembar 1915 — Moskva, 28. avgust 1979), jedan od najuticajnijih sovjetskih književnika svih vremena i heroj socijalističkog rada. Bio je zamenik generalnog sekretara Unije sovjetskih pisaca (1946—1959. i 1967—1979) i dobitnik Staljinove nagrade za književnost 6 puta (1942, 1943, 1946, 1947, 1949, 1950), Lenjinove nagrade (1974).

Biografija uredi

Konstantin Simonov je rođen 28. novembra 1915. u Petrogradu, u plemićkoj porodici. Njegova majka je bila pripadnica dinastije Rurjiković, a otac oficir u ruskoj vojsci.^[1] Po izbijanju Oktobarske revolucije, Konstantinov otac je podržavao belogardejce, tako da je napustio novostvoreni SSSR, nakon čega mu se majka udala za pukovnika Crvene armije, koji je ujedno bio predavač u vojnoj školi. Školovanje za inženjera Simonov je završio 1935. godine, nakon čega je počeo da radi u fabrici i gotovo istovremeno da piše svoje prve poeme, koje su 1936. godine objavljene u časopisima Mlada garda i Oktobor, što mu je donelo dodatno školovanje u Književnom institutu Maksim Gorki 1938, kada je napisao i svoju prvu dugu poemu Crni Pavel, kojom slavi izgradnju kanala Baltičko more—Belo more. Sledeće godine je poslat u Mongoliju kao ratni dopisnik tokom neobjavljenog japansko-sovjetskog rata, a 1940. godine je napisao Istoriju jedne ljubavi, koja je iste godine počela da se izvodi u Lenjingradskom pozorištu.

Nakon napada Nemačke na Sovjetski Savez 1941. godine, Simonov je ponovno postao ratni dopisnik, brzo napredujući kroz komesarska zvanja tako da je dostigao zvanje starijeg bataljonskog komesara koje mu je prevedeno u čin potpukovnika. Prvo slavno ratno delo Konstantina Simonova bila je poema Čekaj me, koja je postala jedna od najpopularnijih poema svih vremena na ruskom jeziku. Potom je nastalo i delo Ruski ljudi, po kome je snimljen i film 1943. godine. Njegovo najvažnije delo iz tog razdoblja, ratni roman Dani i noći, govori o odbrani Staljingrada.^[2] Po završetku rata, ovaj proslavljeni pisac dobio je čin pukovnika, a bio je postavljen i na poziciju zamenika generalnog sekretara Unije sovjetskih pisaca.

Zajedno s Iljom Erenburgom on je 1946. godine poslat na turneju po Sjedinjenim Državama, iz koje se vratio sa novim američkim automobilom.

Bez obzira na sve književne uspehe, Konstantin Simonov je ostao trajno označen svojim ratnim iskustvom, tokom kojeg je sudelovao u velikom broj važnijih bitaka, počevši od odbrane Odese 1941, preko odbrane Staljingrada 1942—43, pa sve do bitke za Berlin 1945. godine, pa je svoj rad ograničio pre svega na ratne romane i poeme. U skladu s tim, on je nakon rata napisao dela Drugovi po oružju (1952), Živi i mrtvi (1959), Četvrti (1961), Vojnici se ne rađaju (1964) i Poslednje leto (1971). Devet godina nakon piščeve smrti, to jest 1988. godine, objavljeni su i njegovi memoari Kroz oči moje generacije, gde kao zanimljivost piše kako je od njega tokom rata Staljin naručio delo i onda je pažljivo proučavao građu, dajući savete kako da bude napisano.

Iako je kao urednik lista Novij mir izdao priču Ne samo hlebom, Konstanin Simonov je ipak ostao književni konzervativac i zastupnik književne verzije socijalističkog realizma, pa je zbog toga bio poražen na drugom kongresu unije sovjetskih književnika od strane frakcije koju su vodili Ilja Erenburg i Mihail Šolohov. U drugoj polovini pedesetih godina dvadesetog veka Simonov je bio upleten i u kontroverzu oko dela Doktor Živago, pošto je bio optužen da je on odgovoran za njegovo neobjavljivanje u Novom Miru, što nije bila istina, iako je on zaista javno podržao tu odluku.

Konstantin Simonov je umro 1979. godine, u doba kada je pokušavao da, uz protivljenje vojske, stvori arhiv sećanja vojnika koji su se borili u Drugom svetskom ratu.

Galerija uredi

Konstantin Simonov i Aleksandar Lizikov 1942. godine
Konstantin Simonov 1967. godine
Konstantin Simonov u Berlinu 1967. godine

Vidi još uredi

Reference uredi

^ Pavel Durяgin. «Ždi menя»: 100 let Konstantinu Simonovu // TASS, 28 noяbrя 2015 g.
^ D. Ortenberg. Iюnь — dekabrь sorok pervogo. M., «Sovetskiй pisatelь», (1986). str. 120-125

Spoljašnje veze uredi

[ТАСС-ДОСЬЕ-1] Pavel Durяgin. «Ždi menя»: 100 let Konstantinu Simonovu // TASS, 28 noяbrя 2015 g.

[2] D. Ortenberg. Iюnь — dekabrь sorok pervogo. M., «Sovetskiй pisatelь», (1986). str. 120-125

[1]

[2]