Википедија

Korisnik:Geograf208/pesak

< Корисник:Geograf208

Jezero Tal, ranije poznato kao jezero Bombon, [1][2] slatkovodno je kaldersko jezero u provinciji Batangas, na ostrvu Luzon u filipinskom arhipelagu. Jezero ispunjava prostranu vulkansku kalderu nastalu snažnim erupcijama pre 500 000-100 000 godina.

Tal je treće po veličini jezero na Filipinima, posle jezera Bej i Lanao. U blizini njegovog centralnog dela nalazi se Vulkansko ostrvo, mesto istorijskih erupcija vulkana Tal odgovornih za sumporni karakter jezera.

Na Vulkanskom ostrvu, do 2020. godine, odnosno erupcije vulkana Tal, postojalo je kratersko jezero sa ostrvom. Ono je bilo poznato pod nazivima Žuto jezero i Jezero glavnog kratera [3]. Ostrvo Žutog jezera smatrano je jednim od nekoliko ostrva trećeg reda u svetu.

formerly known as Bombón Lake,[2][3] is a freshwater caldera lake in the province of Batangas, on the island of Luzon in the Philippines. The lake fills Taal Volcano, a large volcanic caldera formed by very large eruptions between 500,000 and 100,000 years ago.

It is the country's third-largest lake, after Laguna de Bay and Lake Lanao. Volcano Island, the location of Taal Volcano's historical eruptions and responsible for the lake's sulfuric content, lies near the center of the lake.

Up until the 2020 eruption of Taal Volcano there was a crater lake on Volcano Island. It was known as Yellow Lake and Main Crater Lake[4] and contained its own small island, Vulcan Point. Vulcan Point was thought to be one of few third-order islands in the world.

Basen jezera Tal prvi put je proglašen nacionalnim parkom, pod nazivom Nacionalni park vulkan Tal, Proglasom br. 235 22. u julu 1967. godine, sa površinom od 62 292 h. [4]

Prema Republičkom zakonu br. 7586, ili Zakonu o nacionalnom integrisanom sistemu zaštićenih područja iz 1992. godine, ovo područje je ponovo uspostavljeno kao Zaštićeni predeo vulkana Tal Proglasom br. 906 16. oktobra 1996. godine.[5] Zaštićenim područjem upravlja Upravni odbor zaštićenog područja i ima glavnog operativnog direktora koji se zove nadzornik zaštićenog područja. Plan upravljanja je izrađen i odobren od strane Upravnog odbora 2009. godine i sada služi kao nacrt za očuvanje jezera.

The Taal Lake basin was first declared as a national park, known as the Taal Volcano National Park, by Proclamation No. 235 on July 22, 1967, covering 62,292 hectares[5]

Under Republic Act No. 7586, or the National Integrated Protected Areas System (NIPAS) Act of 1992, the area was reestablished as the Taal Volcano Protected Landscape by Proclamation No. 906 on October 16, 1996.[6] The protected area is managed by a Protected Area Management Board (PAMB) and has a Chief Operating Officer called a Protected Area Superintendent. A Management Plan was crafted and approved by the PAMB in 2009 and now serves as the blueprint for lake conservation.

Jezero Tal bilo je nekada ulaz u obližnji zaliv Balajan i iz njega se lako moglo ploviti. Serija snažnih vulkanskih erupcija početkom XVIII. veka pogodila je gradove pored jezera zemljotresima i ostacima erupcija.[7] Aktivnost je kulminirala 1754. najvećom erupcijom vulkana Tal koja je tefrom zagradila tok reke Pansipit, blokirajući jedinu vezu jezera sa morem. To je izazvalo porast nivoa vode, potopivši nekoliko gradova pored jezera – čiji su ostaci vidljivi pod vodom do danas.[8][9] Od erupcije 1754. godine, nadmorska visina tla porasla je sa nivoa mora na 5 metara (16 stopa) iznad nivoa mora, pri čemu su nekada slane vode jezera postale slatkovodne nakon vekova padavina.

Taal Lake was once an inlet of nearby Balayan Bay, and was easily navigable from it. A series of major eruptions in the early 18th century battered the lakeside towns with earthquakes and volcanic debris.[7] The activity culminated in 1754 with Taal Volcano's largest eruption that blocked Pansipit River with tephra, blocking the lake's sole outlet to the sea. This caused the waters to rise, eventually submerging several lakeside towns – the remnants of which are reportedly visible underwater to this day.[8][9] Since the 1754 eruption, the surface elevation had risen from sea level to 5 metres (16 ft) above sea level, with the lake's once saline waters becoming freshwater after centuries of precipitation.

Lava

uredi

Brzina kretanja lave po njenom izlivanju na površinu zavisi od sastava. Lave koje u svom sastavu sadrže više od 65% silicijum-dioksida, kisele ili riolitske lave, odlikuju se malim brzinama, prosečno 5 km/h. Na primer lavični potoci kiselih lava Etne i Bezuva na prva dva kilometara kreću se brzinom od 7 km/h. Lave sa manjim udelom silicijum-dioksida u svom sastavu, bazične lave (40-52% SiO2) imaju veću brzinu kretanja (20-30 km/h).

Sa udaljavanjem od mesta izlivanja, brzina lave je sve manja, što je posledica njenog hlađenja.

Istorija

uredi

Palea Kameni nastao je serijom vulkanskih erupcija između 197. godine pre nove ere do 47. godine nove ere.[6] Pojava ostrva prvi put je zabeležena u časopisu rimskog naučnika Kasija Diona, koji je napisao „Ove godine [47. n.e.] malo ostrvce, do sada nepoznato, pojavilo se blizu ostrva Tera.“"[7] Ostrvo je postepeno narastalo daljom vulkanskom aktivnošću, iako su direktne erupcije prestale do kraja 1. veka nove ere. Na ostrvu nisu registrovani nikakvi znaci aktivnosti sve do 726. godine, kada je pretrpelo eksplozivnu erupciju plovućca.[2] Vulkanska aktivnost je zatim ponovo prestala sve do 1500-ih, kada je razvoj Paleinog sestrinskog ostrva Nea Kameni prouzrokovao povećanu vulkansku aktivnost.[2][1]. Drugi antički autori primećuju da je nastao iz mora 197. pre nove ere i da je dobio ime Hiera (starogrčki: Ιερα), ime koje se u antici često davalo vulkanskim planinama. Ovu činjenicu navode Jevsebije, Justin, Strabon i Plutarh. Strabon priča da je plamen izbijao iz mora četiri dana i da je formirano ostrvo od 12 stadija ili 1,5 milje (2,4 km) u obimu.[4]

Ostrvo se nalazi jugozapadno od Nea Kamenija. Iako je ostrvo najvećim delom nenaseljeno, na ostrvu se nalazi nekoliko objekata (uključujući i malu crkvu). Zbog nedostatka dobrih luka, većina rekreativnih plovila ne zaustavlja se na ostrvu, iako turisti mogu doplivati do ostrva iz obližnjeg Nea Kamenija. Kao i veće ostrvo na istoku, Palea Kameni je retko obrasla sukulentnim biljkama.[1] Na ostrvu je prisutno krdo koza, kao i jedan stanovnik Sostice Arvanitis.[5] Na ostrvu se nalazi i topli izvor.[6]

Palea Kameni was formed by a series of eruptions between 197 BCE and 47 CE.[2] The appearance of the island was first noted in the journal of Roman scientist Cassius Dio, who wrote "This year [47 CE] a small islet, hitherto unknown, made an appearance close to the island of Thera."[3] The island was gradually built up by further volcanic activity, though outright eruptions ceased by the end of the 1st century CE. No signs of activity were reported on the island until 726, when the island suffered an explosive eruption of pumice.[2] Volcanic activity then ceased again until the 1500s, when the development of Palea's sister island Nea Kameni caused increased volcanic activity to be reported.[2][1] Other ancient authors note that it arose from the sea in 197 BCE and was given the name Hiera (Ancient Greek: Ἱερά), a name frequently given in antiquity to volcanic mountains. This fact is stated by Eusebius, Justin, Strabo, and Plutarch. It is related by Strabo that flames burst out of the sea for four days, and that an island was formed 12 stadia or 1.5 miles (2.4 km) in circumference.[4]

The island lies to the southwest of Nea Kameni. Though the island is for the most part uninhabited, several structures (including a small church) are located on the island. Due to a lack of good harbors, most recreational watercraft do not stop at the island, though tourists can swim to the island from nearby Nea Kameni. Like the larger island to its east, Palea Kameni is sparsely vegetated with succulent plants.[1] A herd of goats is present on the island, as is a single inhabitant, Sostice Arvanitis.[5] The island also contains a hot spring.[6]

Fenomen Duvalo se nalazi na rasednoj liniji i proizvod je tektonskih procesa. Prema Milutinovićevom tekstu iz 2017, razlog zašto se Duval naziva vulkanskom sulfatarom, odnosno vulkanom, jesu male količine H2S. Ovo se smatra netačnim jer u blizini Kosela i duž cele linije raseda nema vulkanskih stena, što ukazuje da Duvaloto nije vulkan. Najnovija saznanja su pokazala da ovaj fenomen spada u kategoriju suvih mofeta, zbog zastupljenosti gasa CO2 sa 98%. Prisustvo ovakvog fenomena na terenu u odsustvu nekadašnje magmatske aktivnosti na mestu pojave Duvalo, čini ga izuzetnom prirodnom retkošću širom sveta.

Prema L. Li Vigni et al. (2022), Duvalo u selu Kosel predstavlja fenomen ispuštanja prirodnog gasa i nije postvulkanski fenomen. Ova pojava je vezana za tektonske procese, pri čemu gasovi prvenstveno potiču iz plićih slojeva zemljine kore. (<10km). Zanimljivo je da su, prema zapažanjima i čulnim iskustvima stanovnika, manifestacije gasova u sušnim periodima ujednačene, a miris sumpora (ili posetiocima i meštanima poznat kao miris pokvarenih jaja) intenzivniji, a u vlažnim periodima je suprotno (posebno za vreme padavina) manifestacije gasova su (relativno rečeno) eksplozivne, a miris sumpora je manji. Detaljna merenja ukazuju na još jednu zanimljivu činjenicu – u Duvalolu se oslobađa 67 tona CO2, što je brojka koja je, iako je CO2 tektonskog porekla, uporediva sa nekim vulkanskim sistemima u Egejskom moru (L. Li Vigni et al., 2022. ).

Zbog utvrđene lokacije Duvalota, koji se nalazi na rasednoj liniji, ovde se dešava česta seizmička aktivnost. Na lokalitetu je bio tipičniji otvaranje „kratera“ (po kome je i dobio ime Duvalo), ali posle serije od preko 1000 zemljotresa koji su se dogodili u periodu od 2-3 meseca u junu, julu i avgustu 2017. geolokacija Duvalo sada obuhvata deset „kratera” prečnika od 20 do 80 cm. Na karti su prikazani zemljotresi u Makedoniji u periodu 1960-2010, gde je jasno vidljiva učestalost zemljotresa oko Kosela, koji su posledica nastanka i rascepa same teritorije.

Različite procene, merenja i istraživanja ukazuju da je poslednja vulkanska aktivnost na ovim prostorima okončana pre oko 15-18 miliona godina. Područje Duvalho pokazuje prirodni fenomen intenzivne degazacije tla, koja se u lokalnoj geološkoj literaturi klasifikuje kao postvulkanska solfatara, uprkos odsustvu vulkanskih stena ili aktivnosti u toj oblasti.

Lokalitet Duvalo je retka i neobična pojava (jedinstvena za Balkan i šire) zanimljiva sa naučnog i obrazovnog stanovišta. Dostupan je za istraživanje i potvrđivanje hipotetičkih informacija sa prizemnim informacijama o pojmovima tektonike, raseda, geološke strukture, vulkanizma, seizmičnosti, fumarola, sulfata, mofeta, mogućim načinima njihovog raspadanja, izgledu, posledicama i nizu drugih. informacije o kojima se detaljnije govori u geografiji, geologiji i drugim svestranim naukama o Zemlji. Naučnim istraživanjima i činjenicama dolazimo do zaključka da je lokalitet Duvalo fenomen koji se povezuje sa aktivnim rasednim sistemom, a ne vulkanom, koji bi trebalo da razjasni dileme i strah među ljudima. Zbog ogromnog i multifunkcionalnog značaja pojave Duvalo u Koselu, njeni pogledi se mogu staviti u ambijent sa turističko-ugostiteljskom djelatnošću kako bi ovaj kraj bio na pravi način napredan i finansijski pogodan.

Pojavata Duvalo se naoѓa na rasedna linija i e proizvod na tektonski procesi. Spored tekstot na Milutinoviќ od 2017 g., pričinata za koe Duvaloto se narekuva vulkanska sulfatara, odnosno vulkan, se malite količini na sulfurovodorodna kiselina-H2S. Toa se smeta za netočno bidejќi kaj Kosel i po celata rasedna linija ne se javuvaat vulkanski karpi što ukažuva deka Duvaloto ne e vulkan. Neodamnešni soznanija ukažuvaa na toa deka pojavata spaѓa vo kategorijata suvi mofeti, poradi zastapenosta na gas CO2 so 98%. Prisustvoto na takov fenomen na terenot vo otsustvo na nekogašnata magmatska aktivnost na lokacijata na pojavata Duvalo, go pravi isklučitelno prirodna retkost širum svetot.

Spored L. Li Vigni et al. (2022), Duvalo vo seloto Kosel pretstavuva pojava na osloboduvanje priroden gas i ne pretstavuva postvulkanska pojava. Ovaa pojava e povrzana so tektonskite procesi, pri što gasovite prvenstveno poteknuvaat od poplitkite sloevi na zemjinata kora. (<10km). Interesno e toa što spored nabljuduvanjata i setilnite iskustva na žitelite manifestaciite na gasovite vo suvite periodi se ramnomerni, a mirizbata na sulfur (ili kaj posetitelite i lokalnite žiteli poznato kako miris na rasipani jajca) e pointenzivna, a vo vlažnite periodi e obratno (osobeno za vreme na vrneži) manifestaciite na gasovi se (uslovno rečeno) eksplozivni, a mirizbata na sulfur e pomala. Detalnoto merenje ukažuva na ušte eden interesen fakt – kaj Duvaloto se osloboduvaat 67 toni CO2 , brojka koja, iako stanuva zbor za CO2 od tektonsko poteklo, e sporedlliva so nekoi vulkanski sistemi vo Egejsko More (L. Li Vigni et al., 2022).

Poradi utvrdenata lokacija na Duvaloto koe što e locirano na rasedna linija, tuka se odviva česta seizmička aktivnost. Vo lokalitetot beše potipičen otvorački „krater“ (spored koj e narečen Duvalo), no po serija od nad 1000 zemjotresi što se slučija vo period od 2-3 meseci vo juni, juli i avgust 2017g. geolokalitetot Duvalo sega vklučuva deset „krateri“ so dijametri koi se dvižat od 20 do 80 sm. Na kartata se prikažani zemjotresite vo Makedonija vo period 1960-2010 godina, kade dosta vidlivo se zabeležuva začestenosta na zemjotresite okolu Kosel koi se posledica na pojavata i samoto rasednuvanje na teritorijata.

Različni procenki, merenja i istražuvanja ukažuvaat na toa deka poslednata vulkanska aktivnost vo ovoj prostor završila pred okolu 15-18 milioni godini. Oblasta Duvalo pokažuva priroden fenomen na intenzivno degasiranje na počvata , što e klasificirano kako postvulkanska solfatara vo lokalnata geološka literatura, i pokraj otsustvoto na vulkanski karpi ili aktivnost vo oblasta.

Lokalitetot Duvalo e retka i nevoobičaena pojava (edinstvena za Balkanot i poširoko) što e interesno od naučen i edukativen aspekt. Dostapen e za istražuvanje i potvrduvanje na hipotetičkite informacii so prizemni informacii za poimite tektonika, rased, geološka struktura, vulkanizam, seizmika, fumarola, sulfatara, mofeta, možni načini za nivno raspaѓanje, izgled, posledici i golem broj drugi informacii koi podetalno se razgleduvaat vo geografijata, geologijata i vo ostanatite sestrani nauki za Zemjata. Preku naučnite istražuvanja i fakti doaѓame do zaklučok deka lokalitetot Duvalo pretstavuva fenomen povrzan so aktiven raseden sistem, a ne vulkan, so što bi trebalo da se rasčistat dilemite i nastanatiot strav kaj luѓeto. Poradi ogromnoto i multifunkcionalno značenje na pojavata Duvalo vo Kosel, negovite gledišta može da se stavat vo ambient so turističkata i ugostitelskata dejnost so cel ovoj region da bide soodvetno naprednat i finansiski pogoden.

Andski vulkanski pojas

uredi

Andski vulkanski pojas je glavni vulkanski pojas duž Andskih kordiljera. Prostire se kroz Argentinu, Boliviju, Čile, Kolumbiju, Ekvador i Peru. Formiran je kao rezultat subdukcije Naska i Antarktičke ploče pod Južnoameričku ploču. Pojas je podeljen na četiri glavne vulkanske zone koje su razdvojene vulkanskim „jazovima”. Vulkani u pojasu raznovrsni su u pogledu morfologije, karaktera erupcije i njenih produkata. Neke razlike među vulkanima proističu iz njihove lokacije, odnosno pripadanju određenoj vulkanskoj zoni, mada postoje i značajne razlike unutar vulkanskih zona, pa čak i između susednih vulkana. Uprkos tome što je tipična lokacija za kalk-alkalni i subdukcioni vulkanizam, Andski vulkanski pojas ima širok spektar vulkano-tektonskih postavki, jer ima sisteme riftova i zone istezanja, transpresione rasede, subdukciju srednjookeanskih grebena i lanaca podmorskih planina, kao i velike raspoe debljina kore i puteva uspona magme i različite količine asimilacije kore.

Romeral u Kolumbiji je najseverniji aktivni vulkan Andskog vulkanskog pojasa.[1] Južno od geografske širine 49° J u okviru vulkanske zone Austral vulkanska aktivnost opada sa najjužnijim vulkanom Fueguino u arhipelagu Ognjena zemlja.

The Andean Volcanic Belt is a major volcanic belt along the Andean cordillera in Argentina, Bolivia, Chile, Colombia, Ecuador, and Peru. It is formed as a result of subduction of the Nazca Plate and Antarctic Plate underneath the South American Plate. The belt is subdivided into four main volcanic zones which are separated by volcanic gaps. The volcanoes of the belt are diverse in terms of activity style, products, and morphology. While some differences can be explained by which volcanic zone a volcano belongs to, there are significant differences within volcanic zones and even between neighboring volcanoes. Despite being a type location for calc-alkalic and subduction volcanism, the Andean Volcanic Belt has a broad range of volcano-tectonic settings, as it has rift systems and extensional zones, transpressional faults, subduction of mid-ocean ridges and seamount chains as well as a large range of crustal thicknesses and magma ascent paths and different amounts of crustal assimilations.

Romeral in Colombia is the northernmost active member of the Andean Volcanic Belt.[1] South of latitude 49° S within the Austral Volcanic Zone volcanic activity decreases with the southernmost volcano Fueguino in Tierra del Fuego archipelago.

OHOS DEL SALATO

uredi

Delovanjem erozije vetra formirana su mega-talasasta peščana polja na severnom boku. Iznad 6 000 m nadmorske visine veći deo površine predstavljaju padine prekrivene talusom i lavični tokovi, dok ogromne pustinjske ravnice počinju ispod 5 000 m nadmorske visine.[36] Očekuje se da zemljište iznad 4 000–5 600 km sadrži permafrost, koji je verovatno kontinuiran na višim nadmorskim visinama[38] i prekriven tankim aktivnim slojem.[39] Krioturbacioni[d] oblici terena nisu bili upadljivi prema Nagi et al. 2019, [40] verovatno zato što fenomeni vođeni vetrom prekrivaju efekte krioturbacije.[41] Masovna kretanja su ostavila tragove na planini.[42]

Wind-driven erosion has produced megaripple sand fields on the northern flank. Above 6,000 metres (20,000 ft) elevation talus-covered slopes and lava flows form the bulk of the surface, while the vast desert plains begin below 5,000 metres (16,000 ft) elevation. The ground above 4,000–5,600 metres (13,100–18,400 ft) elevation is expected to contain permafrost, which is likely continuous at higher elevations and overlaid with a thin active layer. Cryoturbation landforms were not conspicuous according to Nagy et al. 2019, presumably because wind-driven phenomena overprint the effects of cryoturbation. Mass movements have left traces on the mountain.

Merapi
Gunung Merapi
 
Merapi, jul 2005. godine
Geografske karakteristike
Ndm. visina2.986 m
Koordinate7° 32′ 27″ J; 110° 26′ 41″ I / 7.540831° J; 110.444817° I / -7.540831; 110.444817
7° 32′ 27″ J; 110° 26′ 41″ I / 7.540831° J; 110.444817° I / -7.540831; 110.444817
Geografija
 
 
Geograf208/pesak
Države  Indonezija
Geologija
Starost stena400.000
Vrsta planinestratovulkan
Poslednja erupcijaoktobar 2010.

Merapi (jav. Gunung Merapi) je planina i aktivni stratovulkan na indonežanskom ostrvu Java, udaljen 28 km severno od grada Jogjakarta, na granici provincija Centralne Jave i Specijalnog regiona Jogjakarte. Na hiljade ljudi živi na bokovima vulkana, u selima koja se prostiru do 1700 m iznad nivoa mora.

Merapi je najaktivniji vulkan u Indoneziji sa redovnim erupcijama od 1548. godine, od kojih su najznačajnije i najfatalnije bile 1994. (stradalo 64 osobe), zatim 2006. (5.000 žrtava i oko 200.000 ljudi ostalo bez doma) i u oktobru 2010. (oko 25 stradalih osoba).

Sve erupcije po pravilu pratio je zemljotres. Dana 25. oktobra 2010. u popodnevnim časovima, Merapi je izbacio lavu niz svoje južne i jugoistočne padine.[8] Sutradan je pronađeno 18 nastradalih osoba u blizini, a taj broj do 27. oktobra porastao je na brojku od 25.[9] Ukupno 353 ljudi stradalo je tokom narednog meseca, dok je 350.000 bilo prinuđeno da napusti svoje domove;[10] najveći deo štete naneli su piroklastični tokovi, dok je jaka kiša 4. novembra stvorila lahare koji su izazvali dodatnu štetu. Većina pukotina prestala je da eruptira do 30. novembra, a četiri dana kasnije zvanični nivo pretnje je smanjen.[11] Karakterističan oblik Merapija promenjen je tokom erupcija, sa njegovom visinom smanjenom sa 38 m na 2.930 m (9.613 stopa).[12] U svetlu opasnosti koje Merapi predstavlja za naseljena područja, označen je kao jedan od vulkana Dekade.

Vulkan Merapi je jedan od brojnih nacionalnih parkova u Indoneziji. Značajan je u javanskoj kulturi kao religiozno mesto. Njegovo ime u prevodu sa javanskog jezika značilo bi „Vatrena planina“.

Dim se često može videti kako izlazi sa vrha planine, a nekoliko erupcija je izazvalo smrtne slučajeve.

Od 2010. godine, Merapi je imao nekoliko manjih erupcija, od kojih su najuočljivije dve freatske erupcije koje su se dogodile 18. novembra 2013. i 11. maja 2018. Tokom prve i veće od njih, izazvanom kombinacijom padavina i unutrašnje aktivnosti, javile su se dimne perjanice koje su dostigle visinu od 2.000 m.[13] Bilo je nekoliko malih erupcija od početka 2020. godine,[a], koje su od velikog interesa za vulkanologe.

Korisnik:Geograf208/pesak, jedan od 16 Decenijskih vulkana.

Vidi još

uredi

Napomene

uredi
  1. ^ Skorije erupcije desile su se 3. marta 2020,[14] 27. marta 2020,[15] 7. januara 2021,[16] 8 August 2021[17] i 16 avgusta 2021.[18]

Reference

uredi
  1. ^ Sawyer, Frederic H. (1900-01-01). The Inhabitants of the Philippines (na jeziku: engleski). Library of Alexandria. ISBN 9781465511850. 
  2. ^ Crossley, Professor John Newsome (28. 7. 2013). Hernando de los Ríos Coronel and the Spanish Philippines in the Golden Age (na jeziku: engleski). Ashgate Publishing, Ltd. ISBN 9781409482420. 
  3. ^ U.S. Army Corps of Engineer (1954). "Manila (Topographic map)". University of Texas in Austin Library. Retrieved on August 3, 2014.
  4. ^ "List of initial components of Nipas Act" Arhivirano 2013-10-04 na sajtu Wayback Machine. Protection and Wildlife Bureau. Retrieved on January 13, 2012.
  5. ^ "Protected Areas in Region 4-A (CALABARZON)" Arhivirano februar 2, 2014 na sajtu Wayback Machine. Protection and Wildlife Bureau. Retrieved on January 13, 2012.
  6. ^ „The Kameni Islands”. www.decadevolcano.net. Pristupljeno 2018-07-13. 
  7. ^ „Thera (Cyclades) 2 Santorini – Θήρα”. topostext.org (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2018-07-13. 
  8. ^ „Merapi spews lava”. The Jakarta Post. 25. 10. 2010. Arhivirano iz originala 28. 10. 2010. g. Pristupljeno 27. 10. 2010. 
  9. ^ Erupcija vulkana Merapi Arhivirano na sajtu Wayback Machine (25. novembar 2010), Pristupljeno 12. 4. 2013.
  10. ^ „Case study: Mount Merapi in 2010”. BBC Bitesize. Arhivirano iz originala 5. 10. 2021. g. Pristupljeno 5. 10. 2021. 
  11. ^ „Update Gunung Merapi status on 30/11 to 12.00 WIB”. Badan Nasional Penanggulangan Bencana. 12. 3. 2010. Arhivirano iz originala 21. 7. 2011. g. Pristupljeno 12. 5. 2010. 
  12. ^ „Mount Merapi”. Arhivirano iz originala 3. 2. 2019. g. Pristupljeno 10. 1. 2019. 
  13. ^ „Tiga Gunung Indonesia Ini Bikin Dunia Terkaget-kaget”. 30. 12. 2013. Arhivirano iz originala 9. 8. 2021. g. Pristupljeno 9. 8. 2021. 
  14. ^ „Merapi”. volcanodiscovery.com. Arhivirano iz originala 26. 10. 2018. g. Pristupljeno 26. 10. 2018. 
  15. ^ „Indonesia's Mt Merapi spews massive ash cloud”. The Star. Malaysia. Arhivirano iz originala 27. 3. 2020. g. Pristupljeno 27. 3. 2020. 
  16. ^ Riyadi, Slamet (7. 1. 2021). „Indonesia's Merapi volcano spews hot clouds, 500 evacuate”. Associated Press. Arhivirano iz originala 7. 1. 2021. g. Pristupljeno 7. 1. 2021. 
  17. ^ Greška kod citiranja: Nevažeća oznaka <ref>; nema teksta za reference pod imenom August8.
  18. ^ „Indonesia Volcano Erupts, Blankets Villages In Ash”. 16. 8. 2021. Arhivirano iz originala 16. 8. 2021. g. Pristupljeno 16. 8. 2021. 

Spoljašnje veze

uredi
 
Geograf208/pesak na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Корисник:Geograf208/песак&oldid=26817956”