Korporativna komunikacija

Korporativna komunikacija (engl. Corporate Communications, nem. Unternehmenskommunikation) je pojam u poslovnoj ekonomiji i komunikacijskim naukama. Korporativna komunikacija u funkcionalno-organizacijskom smislu preuzima središnje upravljanje sveukupne komunikacije korporacije sa interesnim deonicima (engl. stakeholder) sa ciljem postignuća najveće moguće reputacije.^[1]

Korporativna komunikacija je deo organizacijske komunikacije koji se bavi profitnim sektorom. Time se razumeju korporacije, ali i mala i srednja preduzeća. Korporativna komunikacija širi je pojam od odnosa sa javnošću. U manjim preduzećima gde je zaposlena jedna ili svega nekoliko osoba koje su zadužene za komunikacijske aktivnosti, odnosi sa javnošću smatraju se istovetnim korporativnoj komunikaciji.

Cilj korporativne komunikacije uredi

Korporativna komunikacija je odgovorna za sve komunikacione odnose kompanije, što uključuje i korporativni identitet. Cilj je negovanje i povećanje ugleda kompanije, jer reputacija ima značajan uticaj na poslovni uspeh kompanije. Sektori ili odeljenje korporativne komunikacije stoga kreiraju strategiju komunikacije koja prati poslovnu strategiju kompanije.^[2]

Teorija korporativne komunikacije uredi

Ansgar Zerfas je izložio nacrt teorije korporativne komunikacije, prema kojoj povezuje sociološko-teorijski, komunikaciono-teorijski i ekonomsko-teorijski pristup i uspostavio interdisciplinarnu teoriju korporativne komunikacije. Zerfas tako kombinuje korporativno upravljanje, komunikaciju i društvenu integraciju iz ove tri naučne perspektive u konceptu korporativne komunikacije. On definiše tri komunikacione funkcije koje su vezane za organizaciono, tržišno i društveno-političko okruženje. U okviru korporativne komunikacije definiše internu korporativnu komunikaciju koja je zadužena za odnose sa zaposlenima i vlasnicima i eksternu komunikaciju koja obuhvata tržišnu komunikaciju i odnose sa javnošću.^[3]

Oblasti korporativne komunikacije uredi

Odnosi sa medijima - odnosi sa novinarima i urednicima medijskih kuća, štampanih, digitalnih i elektronskih medija (Media Relations)
Odnosi s javnošću i lobiranje - odnosi sa državnim institucijama i društveno-političkim grupama, poslovi od javnog značaja (Public Affairs)
Interna komunikacija - odnosi između menadžmenta i zaposlenih (Internal Communications, Employee Relations)
Odnosi sa investitorima - odnosi sa sadašnjim i budućim investitorima, akcionarima, finansijskim analitičarima i poslovnim novinarima (Investor Relations)^[4]

Posebni zadaci korporativne komunikacije uredi

Upravljanje pitanjima (Issues Management) - praćenje tema o kojima se kritički raspravlja o kompaniji u medijima ili na društvenim mrežama i formulisanje odgovora na njih
Komunikacija tokom promena (Change Communication) – na primer, prilikom spajanja ili preuzimanja preduzeća
Krizna komunikacija (Crisis Communication) - komunikacija tokom krize, u proaktivnom smislu, kreiranje komunikacionog plana u slučaju krizne situacije, na primer, za avio-kompaniju, procedura komunikacije u slučaju pada aviona.
Korporativni identitet (CI) i korporativni dizajn (CD) – vizuelni identitet
Sponzorstva i donacije (Sponsoring)
Korporativno upravljanje (Corporate Governance)
Društvena odgovornost i održivi razvoj – kreiranje različitih programa i kako ih efikasno uspostaviti je sve veći izazov za korporativne komunikacije^[1]

Učesnici (ciljna javnost) uredi

Spoljašnji učesnici preduzeća uredi

kupci, klijenti, potrošači
dobavljači
poslovni partneri
konkurencija
država, vlada, lokalna i regionalna samouprava, institucije Evropske unije.
tzv. opšta javnost, nevladine organizacije
lokalna zajednica
investitori, sadašnji i budući akcionari
mediji (novinari, urednici, kreatori i lideri mišljenja)

Unutrašnji učesnici preduzeća uredi

Proces upravljanja komunikacijama uredi

Proces komunikacije se obično deli u četiri koraka ili faze. Prvi korak je definisanje problema u odnosima s javnošću. Ovom koraku prethodi situaciona analiza i proces istraživanja. Drugi korak je planiranje i programiranje. Treći korak je implementacija same komunikacije. Uključuje proces komunikacije, nivoe komunikacije, oblikovanje i širenje poruke i strateški izbor kanala komunikacije. Četvrti korak obuhvata procenu, odnosno evaluaciju procesa komunikacije. Američki autor Vilkoks definiše osam osnovnih elemenata u planiranju odnosa sa javnošću: situacionu analizu, ciljeve, javnosti, strategiju, taktiku, kalendar, budžet i evaluaciju.

Korporativni kanali komunikacije uredi

Najčešći kanali komunikacije: mediji (klasični ili tradicionalni: štampa, radio, televizija), konferencije i izložbe, direktna literatura, sponzorstva, interni časopisi, programi korporativnog identiteta, specijalni događaji (korporativni događaji), korporativno oglašavanje, novi mediji, posebno internet, i kanali u međuljudskoj komunikaciji (npr. sastanci, skupovi, ankete, razgovori). Novi kanali u korporativnoj komunikaciji su društvene mreže, kao što su sopstveni Jutjub kanal, Fejsbuk grupa, Instagram ili korporativni blogovi.

Integrisana komunikacija uredi

S obzirom na potrebu ujednačenog učinka prema učesnicima, savremene korporacije primenjuju model integrisane (marketinške) komunikacije, u kojoj učestvuje i marketinška komunikacija, odnosno komunikacija proizvoda i brendova do kupaca. Integrisana komunikacija u marketingu i odnosima s javnošću obuhvata analizu, planiranje, organizaciju, realizaciju i kontrolu ukupne eksterne i interne komunikacije korporacije (preduzeća) u cilju postizanja ujednačene korporativne komunikacije.

Vidi još uredi

Menadžment promena

Izvori uredi

^ ^a ^b Riel, C. B. M. van (2007). Essentials of corporate communication : implementing practices for effective reputation management. Charles J. Fombrun. London: Routledge. ISBN 0-415-32825-X. OCLC 64084819.
^ "Managing Corporate Communications in a Competitive Climate," a Conference Board Study, by Kathryn Troy, 1996.
^ Nayyar, P.R. (1990) "Information asymmetries: a source of competitive advantage for diversified service firms", Strategic Management Journal, 11: 513-519.
^ Aaker, D.A. and Myers, J.G. (1991) Advertising Management, New York: Prentice-Hall.
^ Dutton, J. and Ottensmeyer, E. (1987) "Strategic issue management systems: forums, function and context", Academy of Management Review, 12: 355-365.

[:0-1] Riel, C. B. M. van (2007). Essentials of corporate communication : implementing practices for effective reputation management. Charles J. Fombrun. London: Routledge. ISBN 0-415-32825-X. OCLC 64084819.

[2] "Managing Corporate Communications in a Competitive Climate," a Conference Board Study, by Kathryn Troy, 1996.

[3] Nayyar, P.R. (1990) "Information asymmetries: a source of competitive advantage for diversified service firms", Strategic Management Journal, 11: 513-519.

[4] Aaker, D.A. and Myers, J.G. (1991) Advertising Management, New York: Prentice-Hall.

[5] Dutton, J. and Ottensmeyer, E. (1987) "Strategic issue management systems: forums, function and context", Academy of Management Review, 12: 355-365.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]