Milan Cvjetićanin
Milan Cvjetićanin (Bosanska Krupa, 15. januar 1915 — Čikago, 6. jun 1963) bio je srpski i jugoslovenski inžinjerijski oficir, major Jugoslovenske vojske i komandant Bosanskog korpusa „Gavrilo Princip” Dinarske četničke divizije Jugoslovenske vojske u Otadžbini. Nakon rata je živeo u emigraciji, gde je bio predsednik Organizacije srpskih četnika „Ravna gora” i urednik emigrantskih listova Glas srpskih boraca i Srpske novine.
| Milan Cvjetićanin | |
|---|---|
 Inženjerijski major Milan Cvjetićanin | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 15. januar 1915. |
| Mesto rođenja | Bosanska Krupa, Austrougarska |
| Datum smrti | 6. jun 1963. (48 god.) |
| Mesto smrti | Čikago, SAD |
| Mesto ukopa | Manastir Svetog Save u Libertivilu |
| Vojna karijera | |
| Vojska |  Jugoslovenska vojska Jugoslovenska vojska u otadžbini |
| Rod | inžinjerija |
| Čin | major |
| Jedinica | Puk „Gavrilo Princip” Dinarske četničke divizije |
| Učešće u ratovima | Drugi svetski rat u Jugoslaviji |
Biografija
urediObrazovanje i porodica
urediMilan Cvjetićanin je rođen 1915. godine u Bosanskoj Krupi. Završio je šest razreda gimnazije, zatim Inžinjerijsku podoficirsku školu i elektromašinski kurs Mašinske škole mornarice.
Drugi svetski rat
uredi
Aprilski rat 1941. godine ga je zatekao u činu poručnika, raspoređenog u Drugom puku u Karlovcu. Uspeo je da izbegne odlazak u zarobljeništvo nakon kapitulacije i neko vreme se skrivao kod Kotor Varoši. Odmah je uspeo da organizuje četničku grupu, koja je postepeno prerastala u Leteći odred, zatim u četu, pa bataljon i na kraju 1942. godine u puk „Gavrilo Princip“.
Po formiranju Bosanskog korpusa „Gavrilo Princip“, početkom 1943. godine, kapetan Cvjetićanin je komandovao njegovom prvom brigadom, da bi kasnije nasledio Branka Bogunovića na mestu komandanta korpusa i to ostao do kraja rata. Korpus je zatim ušao u sastav Dinarske četničke divizije pod komandom vojvode Momčila Đujića.
Za pokazanu hrabrost u ratu, odlikovan je Zlatnom medaljom za hrabrost i Karađorđevom zvezdom sa mačevima.[1] Bio je i krsni kum Vojislava Bilbije.
U maju 1945. godine, zajedno sa delovima Jugoslovenske vojske u Otadžbini, koji su činili Dinarska divizija, Drinska četnička brigada i Istaknuti deo štaba Vrhovne komande JVuO, predaje se zapadnim saveznicima i biva prebačen u logor Eboli.
Život u emigraciji
uredi
Nakon smrti vojvode Dobroslav Jevđević 1962. godine, Cvjetićanin je postao predsednik Organizacije srpskih četnika „Ravna gora“. Bio je i urednik glasila organizacije Glas srpskih boraca, kao i Srpskih novina. Takođe, Cvjetićanin je vojvodi Jevđeviću održao i posmrtni govor prilikom sahrane u Rimu.
Umro je 1963. godine u Čikagu, od posledica srčanog udara u 47. godini života. Sahranjen je na srpskom groblju kod manastira Svetog Save u Libertivilu.
Na vest o njegovoj smrti, ratni predsednik Ministarskog saveta Kraljevine Jugoslavije dr Božidar Purić je u emigrantskim Srpskim novinama objavio nekrolog[2]:
Junak, a uvek skroman i otmen, bez lične sujete, uvek samo za opšte dobro. Za svoja ratna dela, i dve teške rane, odlikovan je Zlatnom medaljom za hrabrost, Karađorđevom zvezdom sa mačevima i činom aktivnog majora. To su bila krvavo zaslužena priznanja i počasti. Ali ono što je bilo glavno i najkarakterističnije u Milanovom životu, to je bio njegov trud svagda i svakad, da uvek bude dostojan Gavrila Principa, dostojan svoga komandanta generala Dragoljuba Mihailovića, dostojan onih bezbrojnih znanih i neznanih junaka iz Balkanskih ratova i iz Prvog svetskog rata… Nije čudo što ga je srce fizički izdalo u 47. godini života. Pored porodice u Americi, u otadžbini ostavlja ucveljenu staru majku i dve sestre. Zaplakaće danas za njim njegova Bosanska krajina i celo neoslobođeno Srpstvo…
— dr Božidar Purić, predsednik Ministarskog saveta i ministar inostranih poslova Kraljevine Jugoslavije (1943—1944)
Nasleđe
urediIza sebe je ostavio suprugu Branislavu (devojačko Rusić), sina Velimira (preminuo je 17. novembra 2017. godine[3]) i ćerku Mirjanu. Milanova supruga Branislava preminula je 21. novembra 2018. godine.[4]
Njegovi potomci žive u Čikagu. Oni su gotovo pola veka prikupljali dokumenta i građu koju su kasnije predali publicisti i istoriografu mr Radovanu Kalabiću, radi pripreme studije o životu majora Cvjetićanina.
Povodom 50. godišnjice smrti majora Cvjetićanina 2013. godine, uz blagoslov episkopa američko-kanadskog i novogračaničkog Longina objavljena je Spomenica Milanu Cvjetićaninu, komandantu Bosanskog korpusa "Gavrilo Princip" DČD: 1963-2013, u izdanju Organizacije srpskih četnika „Ravna gora“.[5] Promocija je održana u parohijskom domu hrama Svetog Save na Vračaru, a na njoj su govorili mr Radovan Kalabić i protojerej-stavrofor Vojislav Bilbija, starešina Roterdamske parohije eparhije zapadnoevropske Srpske pravoslavne crkve, inače rodom iz Bosanskog Grahova, kome je major Cvjetićanin kumovao na krštenju. Među gostima na promociji je bio i Vojislav Mihailović, unuk armijskog generala Dragoljuba Draže Mihailovića.
Odlikovanja
uredi
Zlatna medalja za hrabrost
Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima
Galerija
uredi-
Cvjetićanin sa svojim oficirima u Grahovu (1942) -
-
Major Cvjetićanin (treći s leva), vladika Nikolaj, patrijarh Gavrilo, general Miodrag Damjanović, vojvoda Đujić i Dimitrije Ljotić u Vipavi (april 1945) -
Major Cvjetićanin sa svojim vojnicima u logoru Eboli -
Vidi još
urediReference
uredi- ^ Kalabić, Radovan, ur. (2013). Spomenica Milanu Cvjetićaninu, komandantu Bosanskog korpusa "Gavrilo Princip" DČD: 1963-2013. Beograd: Organizacija srpskih četnika „Ravna gora“. ISBN 978-86-903027-7-2.
- ^ Purić, Božidar (jul 1963). „Nekrolog”. Srpske novine.
- ^ Velimir Cvjetićanin
- ^ Branislava Cvjetićanin
- ^ Spomenica Milanu Cvjetićaninu, komandantu Bosanskog korpusa "Gavrilo Princip" DČD: 1963-2013. Beograd: Organizacija srpskih četnika "Ravna gora". 2013. ISBN 978-86-903027-7-2.
