Milorad Ulemek Legija
Milorad Ulemek Legija (Beograd, 15. mart 1968) jeste srpski penzionisani oficir koji je osuđen zbog povezanosti s organizovanim kriminalom i izvršenjem političkih atentata.
| Milorad Ulemek Legija | |||
|---|---|---|---|
 Milorad Ulemek "Legija" u Legiji stranaca | |||
| Lični podaci | |||
| Puno ime | Milorad Ulemek | ||
| Druga imena | Milorad Luković | ||
| Nadimak | Legija Šareni Cema | ||
| Datum rođenja | 15. mart 1968. | ||
| Mesto rođenja | Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija | ||
| Vojna karijera | |||
| Služba | 1992—1995; Hrvatska i Bosna i Hercegovina (jedan od zapovednika Srpske dobrovoljačke garde) 1996—2003; Jedinica za specijalne operacije (komandant JSO-a) | ||
| Rod | specijalna policijska jedinica | ||
| Čin | .png){kind=small} pukovnik JSO-a | ||
| Jedinica | Legija stranaca Srpska dobrovoljačka garda Jedinica za specijalne operacije | ||
| Odlikovanja |
| ||
| Krivična prijava |
|
|---|---|
| Krivična kazna | Četiri puta po 40 godina |
| Krivični status | Na odsluženju kazne |
| Supružnik | Aleksandra |
| Deca | 4 |
| Roditelji | Milan Natalija |
Bivši je komandant Jedinice za specijalne operacije (JSO) i pripadnik Srpske dobrovoljačke garde (SDG). Jedan je od glavnih organizatora ubistava visokih srpskih političara — premijera Srbije Zorana Đinđića i bivšeg predsednika Predsedništva Srbije Ivana Stambolića.[1][2]
Pravosnažno je 4 puta osuđen na 40 godina zatvora.[3] U pravosuđu Srbije ne postoji sabiranje kazni, te će u zatvoru provesti maksimalno 40 godina.[4]
Zatvorsku kaznu od 40 godina izdržava u posebnom delu Kaznenopopravnog zavoda Zabela.
Zbog svog služenja francuskoj Legiji stranaca dobio je nadimak „Legija”.
Mladost i obrazovanje uredi
Porodica Ulemek potiče iz sela Pecka na Kordunu.[5] Ulemekov otac Milan je bio podoficir u JNA, a njegova majka Natalija je bila činovnica u poštanskoj štedionici.[6] Još u ranoj mladosti bio je problematičan.[traži se izvor] Završio je 1985. godine kurs za auto-mehaničara pri tadašnjem Metalskom obrazovnom centru Narodnog Univerziteta Novi Beograd.[7]
Vojna karijera uredi
Francuska Legija stranaca uredi
Nakon neuspele pljačke 1985. je pobegao u Francusku i 10. aprila 1986. je stupio u Francusku legiju stranaca. Ostao je u Legiji skoro 6 godina, boreći se u Čadu, Libiji, Bejrutu, Francuskoj Gvajani i Iraku (u Zalivskom ratu).[traži se izvor] Zbog ovog dela karijere je dobio nadimak „Legija”.[8]
Srpska dobrovoljačka garda uredi
Ulemek se posle napuštanja Francuske legije stranaca 18. marta 1992.[9] vratio u Srbiju i pristupio je paravojnoj jedinici Srpskoj dobrovoljačkoj gardi (Arkanovim tigrovima). Ulemek je prvo bio instruktor, a kasnije je unapređen u jednog od zapovednika Garde i borio se sa Arkanom u Hrvatskoj i Bosni. Komandovao je specijalnom jedinicom u istočnoj Slavoniji pod imenom „Super Tigrovi” koja je delovala u operaciji Pauk između 1994. i 1995. oko bihaćkog džepa.
Crvene beretke uredi
Kada su Tigrovi raspušteni 1996, Ulemek je stupio u Jedinicu za specijalne operacije Službe državne bezbednosti, koja je poznatija kao Crvene beretke. Crvene beretke su bile antiteroristička jedinica. Godine 1996. je umesto porodičnog imena Ulemek počeo da koristi prezime svoje prve supruge — Luković i na ime Luković Milorad je posedovao diplomatski pasoš tadašnje SRJ.[10] Ulemek je postao komandant Crvenih beretki 1998.
Tokom rata na Kosovu, Legija je komandovao Crvenim beretkama na bojištu.
Atentati uredi
Atentat na Ibarskoj magistrali uredi
Za umešanost u ubistvo četiri zvaničnika Srpskog pokreta obnove u isceniranoj saobraćajnoj nesreći na Ibarskoj magistrali 9. oktobra 1999. godine, odnosno neuspelog atentata na Vuka Draškovića, pravosnažno je osuđen na 40 godina zatvora.[3][11]
Ubistvo Ivana Stambolića uredi
Nekadašnji predsednik predsedništva Srbije Ivan Stambolić je kidnapovan 25. avgusta 2000. godine, tokom rekreacije u Košutnjaku, u Beogradu. Tri godine kasnije, na Fruškoj gori, pronađeni su njegovi posmrtni ostaci. Kasnijim istraživanjem je dokazano da je Stambolić ubijen istog dana kada je i kidnapovan. Kao njegove ubice su označeni pripadnici Jedinice za specijalne operacije i njihov komandant Milorad Ulemek Legija.
Milorad Ulemek Legija je osuđen na maksimalnu kaznu zatvora, u trajanju od 40 godina, za ubistvo Ivana Stambolića, jula 2005. godine.[12] Kazna je u trećestepenom postupku potvrđena juna 2007. godine.[13]
Atentat na Zorana Đinđića uredi
Osuđen je na maksimalnu zatvorsku kaznu od 40 godina zbog organizovanja atentata na predsednika Vlade Srbije Zorana Đinđića 12. marta 2003.[14]
Saradnja sa Zoranom Đinđićem uredi
Legijina uloga tokom demonstracija 5. oktobra 2000. je kontroverzna, ali je najprihvaćenija verzija da se sreo sa Zoranom Đinđićem i pregovarao o promeni strane. Crvene beretke nisu intervenisale da zaustave nemire i spasu Miloševića, a zauzvrat im je nova vlada ostavila većinu njihovih privilegija i nije ih progonila, niti čak dublje zadirala u njihove živote i njihovu prošlost.[15]
Nakon brojnih incidenata u aprilu 2001. je pod pritiskom vlasti na svoj zahtev smenjen sa mesta komandanta Jedinice za specijalne operacije.[16]
Jedinica je rasformirana 25. marta 2003. godine odlukom Vlade Republike Srbije, nakon ubistva premijera Zorana Đinđića.
Suđenja uredi
Milorad Ulemek Legija je pravosnažno 4 puta osuđen na 40 godina zatvora.[3]
Za pokušaj ubistva Vuka Draškovića, odnosno atentat na Ibarskoj magistrali, kada su ubijena četiri člana SPO-a, pravosnažno je osuđen na 40 godina zatvora.[3]
Zbog ubistva bivšeg predsednika predsedništva Srbije Ivana Stambolića i pokušaja atentata na Vuka Draškovića u Budvi pravosnažno je osuđen na 40 godina zatvora.[17]
Osuđen je kao jedan od glavnih organizatora ubistva premijera Srbije Zorana Đinđića na 40 godina zatvora.[18]
Kao jedan od organizatora, u procesu protiv pripadnika Zemunskog klana koji se vodio zbog ubistava 17 lica, pravosnažno je osuđen na 40 godina zatvora.[19]
Pošto u pravosuđu Srbije ne postoji sabiranje kazni, u zatvoru će provesti maksimalno 40 godina.[4]
Književni rad uredi
Tokom izdržavanja zatvorske kazne, Milorad Ulemek Legija je napisao 24 knjige:
- Gvozdeni rov (2004)
- Legionar (2005)
- Momci iz Brazila (2006)
- Juda (2006)
- Kraj (2007)
- Čopor (2007)
- Magioničar (2008)
- Tajna moga srca (2008)
- Kroz vatru i vodu (2008)
- Za čast i slavu (2009)
- Ljubav suzama ne veruje (2010)
- Revolucija — između razuma i srca (2010)
- Krv, suze i znoj (2012)
- Staze poraza (2013)
- Poslednji konvoj (2013)
- Prah i pepeo (knjiga prva) (2014)
- Prah i pepeo (knjiga druga) (2015)
- Babo (2016)
- Prah i pepeo (knjiga treća) (2017)
- U tigrovom gnezdu (2018)
- Dolina suza (2019)
- Purpurno srce (2020)
- Samuraj (2021)
- Poslednji bataljon (2022)
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ „Ulemeku i Jovanoviću po 40 godina”, „B92”
- ^ „Ulemeku treći put 40 godina”, „Politika”
- ^ a b v g Konačna presuda za slučaj „Ibarska magistrala“
- ^ a b „Legiji neće sabirati kazne”.
- ^ „Legija je uveren da se predao političkim istomišljenicima” Arhivirano na sajtu Wayback Machine (3. фебруар 2014),, „Национал”
- ^ „Легија пред банкротом”, „Глас Јавности”
- ^ „Милорад Улемек-прилог за биографију”, „Време (недељник)”
- ^ „Milorad Ulemek LEGIJA”.
- ^ „Дезертирао из Легије странаца”, „Глас Јавности”
- ^ „Легија имао дипломатски и лажни хрватски пасош”, „Б92”
- ^ Slučaj Ibarska: Zloupotreba službe
- ^ „PONAVLJA SE SUĐENJE LEGIJI ZA UBISTVO STAMBOLI”.
- ^ Potvrđene maksimalne kazne za ubistvo Stambolića
- ^ „Legiji konačna presuda za ubistvo Đinđića”.
- ^ „SUSRET KOJI JE ODLUČIO SUDBINU SRBIJE”.
- ^ „Злоупотреба злочина”.
- ^ Potvrđene maksimalne kazne za ubistvo Stambolića
- ^ Konačna presuda za ubistvo Zorana Đinđića
- ^ Konačna presuda ’’zemunskom klanu’’
Литература uredi
- Ulemek, Milorad (2008). Tajna moga srca. Beograd: Spina. ISBN 978-86-907405-6-7.
- Milorad Ulemek (2012). Krv, suze i znoj. Beograd: Zoom press. ISBN 978-86-89421-00-2.
- Ulemek, Milorad (2007). Čopor. Beograd: Spina. ISBN 978-86-907405-4-3.
- Milenković, Slađana (2013). Živa reč. Sremska Mitrovica. ISBN 978-86-916497-0-8.
