Neustrija
Neustrija je bila severozapadni deo Franačke države pod Merovinzima od 6. do 8. veka.[1] Nastala je 511. godine, nakon smrti Hlodoveha, kad se Franačko kraljevstvo podelilo između njegovih sinova, spajanjem regiona od Akvitanije do Lamanša sa severnom granicom današnje Francuske i Parizom i Soasonom kao glavnim gradovima. Kasnije je to postao naziv za region između Sene i Loare poznat pod imenom Neustrijska kraljevina, podkraljevina koja je činila deo Karolinškog carstva i kasnije Zapadne Franačke. Karolinški kraljevi su takođe od Neustrije stvorili marku koja je bila pogranična grofocija protiv Bretona i Vikinga koja je postojala sve do kasnog 10. veka i dinastije Kapeta.
Neustrija je takođe bio i naziv za severozapadnu Italiju tokom langobardske vladavine.
Ime uredi
Naziv Neustrija se uglavnom objašnjava kao „nova zapadna zemlja“,[2] iako je Tejlor (1848) predložio tumačenje „severoistočne zemlje“.[3] Delo Nordisk familjebok (1913) čak je predložilo „ne istočnu zemlju“ (icke östland).[4] Ogjusten Tieri (1825) je pretpostavio da je Neustria jednostavno iskvarena verzija reči Westria, iz West-rike „zapadno carstvo“.[5] U svakom slučaju, Neustrija je u suprotnosti sa imenom Austrazija „istočno carstvo”. Analogija sa Austrazijom je još eksplicitnija u varijanti Neustrazija.[6]
Naziv Neustrija je takođe korišćen kao termin za severozapadnu Italiju tokom perioda lombardske dominacije. On je bio je u suprotnosti sa severoistokom, koji se zvao Austrazija, istim terminom koji je dat istočnoj Francuskoj.
Merovinško kraljevstvo uredi
Prethodnica Neustrije bila je rimska krnja država, Kraljevstvo Soason.[7][8] Godine 486, njen vladar, Sijagrije, izgubio je bitku kod Soasona od franačkog kralja Hlodoveha I i oblast je nakon toga bila pod kontrolom Franaka. Konstantne ponovne podele teritorija od strane Hlodovehovih potomaka rezultirale su mnogim rivalstvima koja su, više od dve stotine godina, držala Neustriju u gotovo stalnom ratu sa Austrazijom, istočnim delom Franačkog kraljevstva.
Uprkos ratovima, Neustrija i Austrazija su se u nekoliko navrata nakratko ponovo ujedinile. Prvo je to bilo pod Hloterom I tokom njegove vladavine od 558. do 562. Borbu za vlast nastavila je kraljica Fredegund od Neustrije, udovica kralja Hilperika I (vladao 566–584) i majka novog kralja Hlotera II (vladao 584–628), pokrenuvši ogorčeni rat.
Nakon majčine smrti i sahrane u bazilici Sen Deni kod Pariza 597. godine, Hloter II je nastavio borbu protiv kraljice Brunhilda, da bi konačno trijumfovao 613. godine kada su Brunhildini sledbenici izdali staru kraljicu u njegove ruke. Hloter je naložio da se Brunhilda stavi na stalak i isteže tri dana, a zatim ju je okovao između četiri konja i konačno pokidao njene udove. Hloter je sada vladao ujedinjenim carstvom, ali samo za kratko vreme pošto je svog sina Dagoberta I postavio za kralja Austrazije. Dagobertovo krunisanje u Neustriji rezultiralo je još jednim privremenim ujedinjenjem.
U Austraziji je pod gradonačelnikom Arnulfingom, Grimoald stariji pokušao državni udar protiv svog gospodara. Hlodvig II ga je uklonio i ponovo ujedinio kraljevstvo iz Neustrije, ali opet privremeno. Tokom ili ubrzo nakon vladavine Hlovisovog sina Hlotara III, dinastija Neustrije, kao i Austrazija pre nje, ustupila je vlast sopstvenom gradonačelniku palate.
Godine 678, Neustrija je, pod gradonačelnikom Ebroinom, poslednji put pokorila Austrazijce. Ebroin je ubijen 680. Godine 687, Pipin od Herstala, gradonačelnik palate kralja Austrazije, pobedio je Neustrijce kod Tertrija. Gradonačelnik Neustrije Berhar ubijen je ubrzo nakon toga i bračnog saveza između Pipinovog sina Droga i Bertalove udovice, Pipin je postao gradonačelnik Neustrijanske palate.[9]
Pipinovi potomci, Karolinzi, nastavili su da vladaju u dva carstva kao gradonačelnici. Uz blagoslov pape Stefana II, nakon što je 751. karolinški Pipin Mali formalno svrgnuo Merovinge i preuzeo kontrolu nad carstvom, on i njegovi potomci su vladali kao kraljevi.
Neustrija, Austrazija i Burgundija su se tada ujedinile pod jednom vlašću, i iako će se ponovo podeliti na različite istočne i zapadne podele, nazivi „Neustrija“ i „Austrazija“ postepeno su nestali.
Karolinško potkraljevstvo uredi
Godine 748, braća Pepin Mali i Karloman dali su svom mlađem bratu Grifu dvanaest okruga u Neustriji sa središtem u Le Manu. Ova politija je nazvana ducatus Cenomannicus, ili vojvodstvo Mejn, a ovo je bio alternativni naziv za regnum Neustrije sve do 9. veka.
Termin „Neustrija” je dobio značenje „zemlja između Sene i Loare” kada ju je Karlo Veliki dao kao regnum (kraljevstvo) svom drugom sinu, Šarlu Mlađem, 790. godine. U to vreme, glavni grad kraljevstvo je bio Le Man, gde je osnovan Šarlov kraljevski dvor. Pod dinastijom Karolinga, glavna dužnost neustrijskog kralja bila je da brani suverenitet Franaka nad Bretoncima.
Karolinške krajine uredi
Karolinški kralj Karlo Ćelavi je 861. godine stvorio Neustrijske krajine kojima su vladali zvaničnici koje je imenovala kruna, poznati kao upravnici, prefekti ili markgrofovi. Prvobitno su postojale dve krajine, jedna protiv Bretonaca i jedan protiv Nordijaca, koje su se često nazivale Bretonska i Normanska krajina.[10]
Istoriografija uredi
Glavne savremene hronike pisane iz Neustrijanske perspektive su Istorija Franaka Gregorija od Tura, Knjiga istorije Franaka,[11] Anali Sen-Bertena, Anali Sen-Vasta, Anali Flodoarda od Remsa, i Istorija sukoba Gala od Rihera od Remsa.[12]
Reference uredi
- ^ Pfister, Christian (1911). „Neustria”. Ur.: Chisholm, Hugh. Encyclopædia Britannica (na jeziku: engleski). 19 (11 izd.). Cambridge University Press. str. 441.
- ^ y J. B. Benkard, Historical Sketch of the German Emperors and Kings (1855), p.2 ; e.g. Will Slatyer, Ebbs and Flows of Ancient Imperial Power, 3000 BC - 900 AD (2012), p. 323; James, Edward (1988). The Franks. The Peoples of Europe. Oxford, UK; Cambridge, Massachusetts: Basil Blackwell. str. 232. ISBN 0-631-17936-4.
- ^ '"Ni-oster-rike" [That is, Northeastern kingdom.]' Taylor, William Cooke (1848). A Manual of Ancient and Modern History. New York Public Library: D. Appleton. str. 342. „Oster-rike.”
- ^ Meijer et al. (eds.), Nordisk familjebok, Ny, rev. och rikt illustrerad upplaga (1913), p. 841.
- ^ Augustin Thierry, History of the Conquest of England by the Normans (1825), p. 55.
- ^ Neustrasia appears to be preferred by some authors writing in New Latin, e.g. by Caesar Baronius (d. 1607); Augustin Theiner (ed.) Caesaris S.R.E. Card. Baronii t. 11, (1867), p. 583.
- ^ Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481-751 (na jeziku: engleski). U of Minnesota Press. str. 3. ISBN 9780816657001.
- ^ MacGeorge, Penny (2002). Late Roman Warlords. Oxford University Press. str. 111—113. ISBN 0-19-925244-0. Pristupljeno 23. 9. 2013.
- ^ Marios., Costambeys (2011). The Carolingian world. Innes, Matthew., MacLean, Simon. Cambridge: Cambridge University Press. str. 38—39. ISBN 9780521564946. OCLC 617425106.
- ^ Julia M. H. Smith (1992), Province and Empire: Brittany and the Carolingians (Cambridge: Cambridge University Press), p.105.
- ^ Bruno Krusch (1888) discounts the credibility of Liber Historiae Francorum.
- ^ Hodgkin, vol. vii, p 25.
Literatura uredi
- Oman, Charles. The Dark Ages 476–918. London: Rivingtons, 1914.
- Hodgkin, Thomas. Italy and Her Invaders. Oxford: Clarendon Press, 1895.
- Ammianus Marcellinus. Roman History. trans. by Roger Pearse. London: Bohn, 1862.
- Procopius. History of the Wars. trans. by H. B. Dewing.
- Fredegar. The Fourth Book of the Chronicle of Fredegar with its Continuations. trans. by John Michael Wallace-Hadrill. Connecticut: Greenwood Press, 1960.
- Fredegar. Historia Epitomata. Woodruff, Jane Ellen. PhD Dissertation, University of Nebraska–Lincoln, 1987.
- Gregory of Tours. Historia Francorum.
- Gregory of Tours. The History of the Franks. trans. by Ernest Brehaut. 1916. Excerpts here Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. август 2014)
- Gregory of Tours. The History of the Franks. 2 vol. trans. O. M. Dalton. Oxford: Clarendon Press, 1967.
- Bachrach, Bernard S. (trans.) Liber Historiae Francorum. 1973.
- Bachrach, Bernard S. Merovingian Military Organization, 481–751. Minneapolis: University of Minnesota Press. 1971. ISBN 0-8166-0621-8.
- Collins, Roger. Early Medieval Europe 300–1000. London: MacMillan, 1991.
- Fouracre, Paul. "The Origins of the Nobility in Francia." Nobles and Nobility in Medieval Europe: Concepts, Origins, Transformations, ed. Anne J. Duggan. Woodbridge: The Boydell Press. 2000. ISBN 0-85115-769-6..
- Geary, Patrick J. Before France and Germany: the Creation and Transformation of the Merovingian World. New York: Oxford University Press. 1988. ISBN 0-19-504458-4.
- James, Edward. The Franks. (Peoples of Europe series) Basil Blackwell. 1988. ISBN 0-631-17936-4.
- Lewis, Archibald R. "The Dukes in the Regnum Francorum, A.D. 550–751." Speculum, Vol. 51, No 3 (July 1976), pp. 381–410.
- McKitterick, Rosamond. The Frankish Kingdoms under the Carolingians, 751–987. London: Longman. 1983. ISBN 0-582-49005-7..
- Murray, Archibald C. and Goffart, Walter A. After Rome's Fall: Narrators and Sources of Early Medieval History. 1999.
- Nixon, C. E. V. and Rodgers, Barbara. In Praise of Later Roman Emperors. Berkeley, 1994.
- Laury Sarti, "Perceiving War and the Military in Early Christian Gaul (ca. 400–700 A.D.)" (= Brill's Series on the Early Middle Ages, 22), Leiden/Boston . 2013. ISBN 978-9004-25618-7..
- Schutz, Herbert. The Germanic Realms in Pre-Carolingian Central Europe, 400–750. American University Studies, Series IX: History, Vol. 196. New York: Peter Lang, 2000.
- Wallace-Hadrill, J. M. The Long-Haired Kings. London: Butler & tanner Ltd, 1962.
- Wallace-Hadrill, J. M. The Barbarian West. London: Hutchinson, 1970.
- Michael Frassetto (2003). Encyclopedia of barbarian Europe. ISBN 978-1-57607-263-9. Pristupljeno 2009-04-20.
- George Muir Bussey, Thomas Gaspey and Théodose Burette (1850). A History of France and of the French People. Pristupljeno 2009-04-20.
- Lucien Bély and Angela Moyon (2001). The History of France. ISBN 978-2-87747-563-1. Pristupljeno 2009-04-20.
- Smith, Julia M. H. Province and Empire: Brittany and the Carolingians. Cambridge University Press: 1992.
- Guillotel, Hubert. "Une autre marche de Neustrie." Onomastique et Parenté dans l'Occident médiéval. Edited Christian Settipani and Katharine S. B. Keats-Rohan. 2000.
- Bachrach, Bernard S., ed. and trans. (1973), Liber historiae Francorum, Lawrence, Kan.: Coronado Press, OCLC 982458
- Gerberding, Richard Arthur (1987), The Rise of the Carolingians and the Liber historiae Francorum, Oxford: Clarendon Press, ISBN 978-019822940-7
- Fouracre, Paul; Gerberding, Richard Arthur (1996), Late Merovingian France: History and Hagiography, 640-720, Manchester: Manchester University Press, ISBN 978-071904790-9
- Krusch, Bruno, ur. (1888), „Liber historiae Francorum”, Monumenta Germaniae Historica. Scriptores rerum Merovingicarum (na jeziku: Latin), II, Hannover: Monumenta Germaniae Historica, str. 241—328
- McKitterick, Rosamond (2005), History and memory in the Carolingian world, Cambridge: Cambridge University Press, ISBN 978-052182717-1
- Dörler, Philipp (2013), „The Liber Historiae Francorum – a model for a new Frankish self-confidence”, Network and Neighbours, 1 (1): 23—43, Arhivirano iz originala 2014-08-26. g.
- Kurth, Godfroid (1919), „Étude critique sur le Liber Historiae Francorum”, Études franques. Volume 1 (na jeziku: French), Paris: Honoré Champion, str. 31—65
- Borovský, Jozef (2019). Chrysalis: Metamorphosis of Odium. FriesenPress. ISBN 9781525547690.
- Brown, T.S. (1995). „Byzantine Italy”. Ur.: McKitterick, Rosamond. The New Cambridge Medieval History, c.700-c.900. II. Cambridge University Press.
- Doig, Allan (2008). Liturgy and architecture from the early church to the Middle Ages. Ashgate. ISBN 9780754652748.
- Duckett, Eleanor Shipley (20. 9. 2022). „Pippin III”. www.britannica.com (na jeziku: engleski). Encyclopedia Britannica. Pristupljeno 2022-09-29.
- Dutton, Paul Edward (2008). Charlemagne's Mustache: And Other Cultural Clusters of a Dark Age. Palgrave Macmillan.
- Enright, M.J. (1985). Iona, Tara, and Soissons: The Origin of the Royal Anointing Ritual. Walter de Gruyter.
- Kazhdan, Alexander P. (1991). The Oxford dictionary of Byzantium. (Aleksandr Petrovich), 1922-1997, Talbot, Alice-Mary Maffry, Cutler, Anthony, 1934-, Gregory, Timothy E., Ševčenko, Nancy Patterson. New York: Oxford University Press. ISBN 0195046528. OCLC 22733550.
- Lewis, Archibald R. (2010). The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050. THE LIBRARY OF IBERIAN RESOURCES ONLINE.
- Petersen, Leif Inge Ree (2013). Siege Warfare and Military Organization in the Successor States (400-800 AD): Byzantium, the West and Islam. Leiden: Brill Publishers. ISBN 978-90-04-25199-1.
- R.H.C, Davis (1957). A History of Medieval Europe - From Constantine to Saint Louis. Great Britain: A Longman Paperback. ISBN 0582482089.
- Riché, Pierre (1993). The Carolingians: A Family Who Forged Europe. Prevod: Allen, Michael Idomir. University of Pennsylvania Press.
- Schulman, Jana K., ur. (2002). The Rise of the Medieval World, 500-1300: A Biographical Dictionary. Greenwood Press.
- Tucker, Spencer C., ur. (2011). A Global Chronology of Conflict. I. ABC-CLIO.
- Ullmann, Walter (2013). Growth of Papal Government in Middle Ages - Study in Ideological Relation of Clerical to Lay Power. Routledge.
