Odbojkaška reprezentacija Italije

Odbojkaška reprezentacija Italije predstavlja nacionalni tim Italije na međunarodnim takmičenjima u odbojci. Zauzima 4. mjesto na FIVB rang-listi. Jedna je od najuspješnijih ekipa u istoriji odbojke.

Italija

Nadimak	Azuri
Savez	FIPAV
Konfederacija	CEV (Evropa)
Selektor	Đanlorenco Blenđini
Kapiten	Simone Buti
Najviše nastupa	Andrea Đani (474)
FIVB šifra	ITA
FIVB rang	4.
Prva međunarodna utakmica
Italija 1 : 3 Francuska (19.04. 1947, Pariz)
Olimpijske igre
Učešća	10 (prvi put: 1976)
Najbolji rezultat	Doprvak (2): 1996, 2004.
Svetsko prvenstvo
Učešća	18 (prvi put: 1949)
Najbolji rezultat	Prvak (4): 1990, 1994, 1998., 2022.
Evropsko prvenstvo
Učešća	28 (prvi put: 1948)
Najbolji rezultat	Prvak (6): 1989, 1993, 1995, 1999, 2003, 2005.
Svetska liga
Učešća	26 (prvi put: 1990)
Najbolji rezultat	Prvak (8): 1990, 1991, 1992, 1994, 1995, 1997, 1999, 2000.
Svetski kup
Učešća	7 (prvi put: 1981)
Najbolji rezultat	Prvak (1): 1995.
Veliki kup šampiona
Učešća	3 (prvi put: 1993)
Najbolji rezultat	Prvak (1): 1993.

Osvojene medalje
Odbojka
Olimpijske igre
	1996. Atlanta	{{{2}}}|
	2004. Atina	{{{2}}}|
	1984. Los Anđeles	{{{2}}}|
	2000. Sidnej	{{{2}}}|
	2012. London	{{{2}}}|
Svjetska prvenstva
	1990. Brazil
	1994. Grčka
	1998. Japan
	2022. Poljska/Slovenija
	1978. Italija
Evropska prvenstva
	1989. Švedska
	1993. Finska
	1995. Grčka
	1999. Austrija
	2003. Nemačka
	2005. Italija/Srbija i Crna Gora
	1991. Nemačka
	2001. Češka
	2011. Austrija/Češka
	2013. Danska/Poljska
	1948. Italija
	1997. Holandija
	2015. Bugarska/Italija
Svjetska liga
	1990. Osaka
	1991. Milan
	1992. Đenova
	1994. Milano
	1995. Rio de Žaneiro
	1997. Moskva
	1999. Mar de Plata
	2000. Roterdam
	1996. Roterdam
	2001. Katovice
	2004. Rim
	1993. Sao Paulo
	2003. Madrid
	2013. Mar del Plata
	2014. Firenca
Svjetski kup
	1995. Japan
	1989. Japan
	2003. Japan
	2015. Japan
	1999. Japan
Veliki kup šampiona
	1993. Japan
	2005. Japan
	2013. Japan

Istorija (1917—2015)

Doba mediokriteta (1917—1978)

Odbojka je u Italiju stigla za vrijeme Prvog svjetskog rata. Dvije čete američke vojske su, 5. aprila 1917. godine, u Raveni odigrale egzibicionu utakmicu. U narednim godinama nije bilo značajnijih pomaka, sve do 1946. i osnivanja Odbojkaškog saveza Italije (FIPAV). Nacionalni tim je, pod komandom Pjetra Bernardija, svoju prvu utakmicu odigrao u Parizu,19. aprila 1947. godine, protiv Francuske i izgubio rezultatom 3:1.

Naredne godine je, sa Anđelom Kostom kao novim selektorom, osvojena bronzana medalja na Evropskom prvenstvu, koje je održano u Rimu. Dobar početak, ipak, nije značio mnogo, pa će azuri narednu medalju na velikom takmičenju čekati pune tri decenije. U međuvremenu su, osim prosječnih rezultata na najvažnijim smotrama, osvajane medalje na Mediteranskim igrama i Univerzijadi.

Pod vođstvom Ivana Trinaestića, bivšeg jugoslovenskog reprezentativca, osvojene su dvije medalje na Mediteranskim igrama: zlatna u Libanu 1959. i srebrna u Alžiru 1963.

Odone Federconi će predvoditi azure do zlatne medalje na Univerzijadi 1970, dok će njegov nasljednik, Franko Anderlini, uspjeti da osvoji srebro na Mediteranskim igrama 1975.

Nagovještaji uspona (1978—1989)

Dobijanje prava na organizaciju Svjetskog prvenstva 1978. uslovilo je nastanak korjenitih promjena u načinu na koji funkcionišu Odbojkaški savez Italije (FIPAV) i nacionalni tim. Na tom takmičenju se, mimo svih očekivanja, srebrni galeb Karmela Pitere domogao finala, u kom su Sovjeti bili nadmoćni, ali je osvojena medalja ukazivala na velike mogućnosti italijanske odbojke. Negri, Di Koste, Di Bernardo, Greko, Dal'Olio, Alesandro, Nasi, Laceroni, Končeti, Lanfranko, Inočenti i Šilipoti su skrenuli pažnju svjetske odbojkaške javnosti na sebe, privukli neka zvučna imena ka Seriji A1, te motivisali mnoštvo dječaka na bavljenje odbojkom. Tako se stvarala osnova za pojavu najjače lige i reprezentacije u Evropi.

Do stasavanja generacije fenomena, Italijani su osvojili bronzanu medalju na Olimpijskim igrama 1984, te još pet medalja na manje važnim takmičenjima: zlato (1983) i bronzu (1987) na Mediteranskim igrama i tri bronze (1983, 1985, 1987) na Univerzijadama.

Generacija fenomena (1989—2000)

Glavni članak: Italijanska generacija fenomena

Italijanska liga je već od sredine osamdesetih počela da predstavlja ozbiljnu, do tada nezamislivu, konkurenciju sovjetskim timovima. Santral Parma i Panini Modena su predstavljali nukleus, iz kog su se kasnije razvile najdominantnija svjetska reprezentacija i liga devedesetih.

Nakon veoma lošeg rezultata na Olimpijskim igrama 1988. (9. mjesto) iskusnog Piteru je zamijenio Argentinac Hulio Velasko, kojeg je za novu funkciju preporučilo veoma uspješno vođenje Panini Modene, trostrukog uzastopnog doprvaka Evrope.

Okosnicu tima koji je u Velaskovoj eri harao Evropom i svijetom činili su: Andrea Luketa, Andrea Zorzi, Luka Kantagali, Paolo Tofoli, Andrea Gardini, Marko Brači, Andrea Đani, Paskvale Gravina, Ferdinando De Đorđi, Marko Martineli, Mikele Pazinato, Klaudio Gali, potom kasnije priključeni Samuele Papi i Andrea Sartoreti kao i, naravno, službeno najbolji odbojkaš XX vijeka, Lorenco Bernardi.

Najveći suparnik Italijanima u ovom periodu bili su Holanđani.

Ipak, dominaciju na svjetskim i evropskim prvenstvima te izdanjima Svjetske lige nijesu pratila odgovarajuća postignuća na Olimpijskim igrama. I dok je u Barseloni 1992. osvojeno razočaravajuće 5. mjesto, dotle je u Atlanti 1996. generacija fenomena, opterećena nestvarnim medijskim pritiskom, ali i sjajnim nastupom osvete žednih Holanđana, propustila veliku priliku da se domogne jedine zlatne medalje koja joj je nedostajala. Srebro je ocijenjeno kao neuspjeh, pa se Velasko povukao. Isto su učinili Zorzi i Kantagali, dok će se Bernardi pojaviti na svega dva takmičenja u godinama koje su slijedile.

Novi selektor, Brazilac Bebeto, zadržao se relativno kratko - svega dvije godine - ali je u tom periodu uspio da osvoji Svjetsku ligu i, još važnije, Svjetsko prvenstvo 1998. Taj uspjeh je donekle ostao u sjenci doping skandala: nakon finalne utakmice je ustanovljeno da je Marko Brači koristio nedozvoljena sredstva. Igrač je kažnjen, ali titula nije promijenila vlasnika.

Šef stručnog štaba je, potom, postao bivši reprezentativac Andrea Anastazi, koji je od čelnika federacije dobio jasan zadatak: zadržati visok nivo, ali i konačno osvojiti Olimpijske igre. Počelo je odlično: u 1999. su osvojene Svjetska liga i Evropsko prvenstvo, a bronzana medalja sa Svjetskog kupa je garantovala plasman na Olimpijske igre. Olimpijska godina je započeta osvajanjem Svjetske lige - osmim i, ispostaviće se, posljednjim naslovom italijanske reprezentacije u ovom takmičenju - pa se očekivalo da Igre u Sidneju budu kruna jedne sjajne generacije. Ipak, opet su bili „kratki“. U polufinalu ih je zaustavila SR Jugoslavija, pa je tako čudesna generacija fenomena sišla sa velike scene, a da ni u trećem pokušaju nije uspjela da osvoji olimpijsko zlato.

Jaku utjehu su mogli pronaći u činjenici da su, za jedanaest godina, tri puta bili svjetski (1990, 1994, 1998), četiri puta evropski prvaci (1989, 1993, 1995, 1999), osam puta osvajači Svjetske lige (1990, 1991, 1992, 1994, 1995, 1997, 1999, 2000), te po jednom pobjednici Svjetskog kupa (1995), Velikog kupa šampiona (1993), Igara dobre volje (1990), "Top 4" turnira (1994) i Super Čelendž kupa (1996). Ukupno, na 30 velikih takmičenja, osvojili su 28 medalja, od čega čak 20 zlatnih. Što se tiče uspjeha na takmičenjima manjeg značaja, pomena su vrijedne zlatna medalja na Mediteranskim igrama 1991. te srebrna (1997) i bronzana medalja (1995) na Univerzijadi. Sasvim dovoljno da ih se, uprkos tome što nikada nijesu bili olimpijski prvaci, smatra najvećim odbojkaškim timom XX vijeka.

Čuvanje evropskog i gubitak svjetskog trona (2000—2005)

Nakon sidnejskog neuspjeha, najiskusniji igrači su odlučili da okončaju svoje reprezentativne karijere (Gardini, Brači), neki su, uprkos obećavajućem početku, ispali iz kombinacija (Rozalba), a neki su pauzirali, pa se vraćali u tim (Đani, Meoni, Pipi, Gravina, Tofoli, Korsano)... Pored ranije pominjanih Papija i Sartoretija, okosnicu tima tokom ovog perioda činili su Alesandro Fei, Valerio Vermiljo, Luiđi Mastranđelo i, od 2004. godine, Alberto Čizola. Na samom početku novog ciklusa, primat u Svjetskoj ligi su preuzeli Brazilci, pa su se azuri morali zadovoljiti drugim mjestom (2001), dok su, evropskom odbojkom, kratkotrajno, zavladali Jugosloveni. Na Mediteranskim igrama u Tunisu, pod vođstvom Kim Ho Čula, osvojena je zlatna medalja.

Četvrto mjesto u Svjetskoj ligi i peto mjesto na Svjetskom prvenstvu 2002. su predstavljali neuspjeh (simbolično, u četvrtfinalu su Italijane zaustavili upravo Brazilci, budući trostruki prvaci), pa je, nakon ostavke Anastazija, upražnjeno mjesto šefa stručnog štaba, zauzeo Đan Paolo Montali.

Tokom naredne tri godine je postizao izvanredne rezultate. Dvije evropske titule (2003, 2005), drugo mjesto na Svjetskom kupu 2003, olimpijsko srebro (Atina 2004) i treće mjesto na Velikom kupu šampiona (2005) ukazivali su na mogućnost da se Italijani održe u vrhu svjetske odbojke, ali do toga, makar u smislu ostvarivanja kontinuiteta, ipak nije došlo. Posljednji ostaci generacije fenomena su, nakon atinskog finala, okončali reprezentativne karijere (Đani, Sartoreti, Tofoli; u suštini i Papi, koji će se pojaviti još samo na dva takmičenja u narednih osam godina), a mlađi igrači - sa izuzetkom osvajanja titule pred domaćom publikom na Evropskom prvenstvu 2005. godine - nijesu se pokazali kadrima da održe nivo svojih slavnih prethodnika.

Vrijeme naizmjeničnih uspona i padova (2005—2015)

Titula osvojena u Rimu (2005) posljednja je do koje se domogla italijanska reprezentacija. Loši rezultati na Svjetskom prvenstvu 2006. i Evropskom prvenstvu 2007. alarmirali su čelnike federacije, pa je na selektorsku klupu vraćen Andrea Anastazi. No, sa limitiranim igračkim kadrom, sve što je na velikim takmičenjima postigao bila su dva četvrta mjesta (na Olimpijskim igrama 2008. i Svjetskom prvenstvu 2010) te ne previše značajna zlatna medalja na Mediteranskim igrama 2009.

Anastazi se, nakon neuspješnog pokušaja da se domogne medalje na domaćem terenu (pomenuto SP 2010) povukao, a selektorsku funkciju je naslijedio Mauro Beruto, pod čijim vođstvom su osvojene: bronzana medalja na Olimpijskim igrama 2012, dvije srebrne medalje na evropskim prvenstvima (2011, 2013), dvije bronzane medalje u Svjetskoj ligi (2013, 2014) i bronzana medalja u Velikom kupu šampiona (2013). Od medalja na manje bitnim takmičenjima, pomena je vrijedno zlato na Mediteranskim igrama 2013.

Nakon povlačenja Vermilja, Mastranđela, Čizole, Feija, Černiča i Savanija, najvažniju ulogu u reprezentaciji imaju Emanuele Birareli, Dragan Travica, Ivan Zajcev, Filipo Lanca, Luka Vetori, Đulio Sabi...

Na (Svjetskom prvenstvu 2014). Italijani su zauzeli slabo 13. mjesto, što ukazuje na to da ovaj tim, iako veoma kvalitetan, ne posjeduje onu snagu, koja bi mu omogućila da, iz godine u godinu, kontinuirano postiže odlične rezultate.

Solidne partije u Svjetskoj ligi 2015. su im omogućile put na završni turnir, ali su tamo nastupiti u izmijenjenom sastavu, pošto su, nekoliko dana prije polaska, iz tima, zbog nediscipline, odstranjeni ključni igrači: Dragan Travica, Đulio Sabi, Ivan Zajcev i Luiđi Randaco. Osvojeno je šesto mjesto, a Mauro Beruto je mjesto selektora ustupio svom zamjeniku Đanlorencu Blenđiniju.

Zahvaljujući dobrom rejtingu, azuri su dobili poziv za učešće na Svjetski kup, na kom su, pojačani Kubancem Osmanijem Huantorenom i povratnicima (Zajcev i Sabi), osvojili drugo mjesto, čime su izborili plasman na Olimpijske igre 2016.

Na Evropskom prvenstvu, čija je završnica održana u Bugarskoj, azuri su osvojili bronzanu medalju. U četvrtfinalu su eliminisali favorizovane Ruse, ali su u polufinalu doživjeli šokantan poraz od Slovenaca.

Rezultati (1947—2015)

Nastupi na najznačajnijim takmičenjima

Olimpijske igre

Godina	Domaćin	Pozicija
1964	Tokio	nije učestvovala
1968	Meksiko Siti	nije učestvovala
1972	Minhen	nije učestvovala
1976	Montreal	8. mjesto
1980	Moskva	9. mjesto
1984	Los Anđeles	3. mjesto
1988	Seul	9. mjesto
1992	Barselona	5. mjesto
1996	Atlanta	2. mjesto
2000	Sidnej	3. mjesto
2004	Atina	2. mjesto
2008	Peking	4. mjesto
2012	London	3. mjesto

Svjetska prvenstva

Godina	Domaćin	Pozicija
1949	Čehoslovačka	8º mjesto
1952	Sovjetski Savez	nije učestvovala
1956	Francuska	14º mjesto
1960	Brazil	nije učestvovala
1962	Sovjetski Savez	14º mjesto
1966	Čehoslovačka	16º mjesto
1970	Bugarska	15º mjesto
1974	Meksiko	19º mjesto
1978	Italija	2º mjesto
1982	Argentina	14º mjesto
1986	Francuska	11º mjesto
1990	Brazil	1º mjesto
1994	Grčka	1º mjesto
1998	Japan	1º mjesto
2002	Argentina	5º mjesto
2006	Japan	5º mjesto
2010	Italija	4º mjesto
2014	Poljska	13º mjesto
2018	Bugarska Italija	5º mjesto
2022	Poljska Slovenija	1º mjesto

Evropska prvenstva

Godina	Domaćin	Pozicija
1948	Italija	3º mjesto
1950	Bugarska	nije učestvovala
1951	Francuska	8º mjesto
1955	Rumunija	9º mjesto
1958	Čehoslovačka	10º mjesto
1963	Rumunija	10º mjesto
1967	Turska	8º mjesto
1971	Italija	8º mjesto
1975	Jugoslavija	10º mjesto
1977	Finska	8º mjesto
1979	Francuska	5º mjesto
1981	Bugarska	7º mjesto
1983	Istočna Njemačka	4º mjesto
1985	Holandija	6º mjesto
1987	Belgija	9º mjesto
1989	Švedska	1º mjesto
1991	Njemačka	2º mjesto
1993	Finska	1º mjesto
1995	Grčka	1º mjesto
1997	Holandija	3º mjesto
1999	Austrija	1º mjesto
2001	Češka	2º mjesto
2003	Njemačka	1º mjesto
2005	Italija / Srbija i Crna Gora	1º mjesto
2007	Rusija	6º mjesto
2009	Turska	10º mjesto
2011	Austrija / Češka	2º mjesto
2013	Danska / Poljska	2º mjesto
2015	Bugarska / Italija	3º mjesto

Svjetska liga

Godina	Domaćin završnog turnira	Pozicija
1990	Osaka	1º mjesto
1991	Milano	1º mjesto
1992	Đenova	1º mjesto
1993	Sao Paolo	3º mjesto
1994	Milano	1º mjesto
1995	Rio de Žaneiro	1º mjesto
1996	Roterdam	2º mjesto
1997	Moskva	1º mjesto
1998	Milano	4º mjesto
1999	Mar del Plata	1º mjesto
2000	Roterdam	1º mjesto
2001	Katovice	2º mjesto
2002	Belo Horizonte	4º mjesto
2003	Madrid	3º mjesto
2004	Rim	2º mjesto
2005	Beograd	7º mjesto
2006	Moskva	6º mjesto
2007	Katovice	9º mjesto
2008	Rio de Žaneiro	7º mjesto
2009	Beograd	7º mjesto
2010	Kordoba	6º mjesto
2011	Gdanjsk	6º mjesto
2012	Sofija	11º mjesto
2013	Mar del Plata	3º mjesto
2014	Firenca	3º mjesto
2015	Rio de Žaneiro	6º mjesto

Svjetski kup

Godina	Domaćin	Pozicija
1965	Poljska	nije učestvovala
1969	Istočna Njemačka	nije učestvovala
1977	Japan	nije učestvovala
1981	Japan	7º mjesto
1985	Japan	nije učestvovala
1989	Japan	2º mjesto
1991	Japan	nije učestvovala
1995	Japan	1º mjesto
1999	Japan	3º mjesto
2003	Japan	2º mjesto
2007	Japan	nije učestvovala
2011	Japan	4º mjesto
2015	Japan	2º mjesto

Veliki kup šampiona

Godina	Domaćin	Pozicija
1993	Japan	1º mjesto
1997	Japan	nije učestvovala
2001	Japan	nije učestvovala
2005	Japan	3º mjesto
2009	Japan	nije učestvovala
2013	Japan	3º mjesto

Nastupi na ostalim takmičenjima

Mediteranske igre

Godina	Domaćin	Pozicija
1959	Bejrut	1º mjesto
1963	Napulj	2º mjesto
1967	Tunis	nije učestvovala
1971	Izmir	nije učestvovala
1975	Alžir	2º mjesto
1979	Split	4º mjesto
1983	Kazablanka	1º mjesto
1987	Latakija	3º mjesto
1991	Atina	1º mjesto
1993	Langdok-Rusijon	nije učestvovala
1997	Bari	4º mjesto
2001	Tunis	1º mjesto
2005	Almerija	5º mjesto
2009	Peskara	1º mjesto
2013	Mersin	1º mjesto

Univerzijada

Godina	Domaćin	Pozicija
1959	Torino	-
1961	Sofija	-
1963	Porto Alegre	-
1965	Budimpešta	-
1967	Tokio	-
1970	Torino	1º mjesto
1973	Moskva	-
1975	Rim	Takmičenje u odbojci nije održano
1977	Sofija	-
1979	Meksiko Siti	-
1981	Bukurešt	-
1983	Edmonton	3º mjesto
1985	Kobe	3º mjesto
1987	Zagreb	3º mjesto
1989	Duizburg	Takmičenje u odbojci nije održano
1991	Šefild	-
1993	Bafalo	-
1995	Fukuoka	3º mjesto
1997	Katanija	2º mjesto
1999	Palma de Majorka	-
2001	Peking	-
2003	Daegu	-
2005	Izmir	3º mjesto
2007	Bangkok	-
2009	Beograd	-
2011	Šendžen	-
2013	Kazanj	-
2015	Gvangžu	-

Memorijal „Hubert Vagner“

Godina	Domaćin	Pozicija
2003	Olštin	nije učestvovala
2004	Olštin, Ilava	nije učestvovala
2005	Olštin, Ilava	nije učestvovala
2006	Olštin,Ostroda	7º mjesto
2007	Olštin, Elblag, Ilava	nije učestvovala
2008	Olštin	nije učestvovala
2009	Lođ	2º mjesto
2010	Bidgošč	nije učestvovala
2011	Katovice	1º mjesto
2012	Zjelona Gora	nije učestvovala
2013	Plock	nije učestvovala
2014	Krakov	nije učestvovala
2015	Torunj	nije učestvovala

Turnir "Top 4"

Godina	Domaćin	Pozicija
1988	Japan	nije učestvovala
1990	Japan	2º mjesto
1992	Japan	nije učestvovala
1994	Japan	1º mjesto

Super Čelendž kup

Godina	Domaćin	Pozicija
1996	Japan	1º mjesto

Igre dobre volje

Godina	Domaćin	Pozicija
1986	Moskva	nije učestvovala
1990	Sijetl	1º mjesto

Selektori

#	Igrač	Od – do
1	Pjetro Bernardi	1947
2	Anđelo Kosta	1947—1949
3	Renco Del Čika	1949 – 1953
4	Ivan Trinaestić	1953 – 1966
5	Jozef Kozak	1966 – 1969
6	Odone Federconi	1969—1974
7	Franko Anderlini	1974—1976
8	Adrijano Pavlika	1976—1977
9	Edvard Skorek	1978
10	Karmelo Pitera	1978—1988
11	Mikelanđelo Lo Bjanko	1988
12	Hulio Velasko	1988—1996
13	Paulo Roberto de Freitaš Bebeto	1996—1998
14	Andrea Anastazi	1998—2002
15	Đan Paolo Montali	2002—2007
16	Andrea Anastazi	2007—2010
17	Mauro Beruto	2010 - 2015
18	Đanlorenco Blenđini	2015 -

Rekordi

Igači sa najviše odigranih utakmica

Spisak je sačinjen 12. avgusta 2012. godine.

#	Igrač	Od – do	Utakmica
1	Andrea Đani	1988 – 2005	478
2	Andrea Gardini	1986 – 2000	418
3	Luiđi Mastranđelo	1999 – ?	363
4	Samuele Papi	1993 – 2012	361
5	Marko Brači	1988 – 2002	347
6	Paolo Tofoli	1987 – 2004	342
7	Luka Kantagali	1986 – 1996	330
=	Ferdinando De Đorđi	1987 – 2002	330
=	Andrea Sartoreti	1993 – 2004	330
10	Andrea Zorzi	1986 – 1998	325

Trenutni sastav

Igrači prijavljeni za nastup u Svjetskoj ligi 2015.

№	Ime	Datum rođenja	Visina (cm)	Masa (kg)	Smeč (cm)	Blok (cm)	Klub
Srednji blokeri
15	Emanuele Birareli	8. februar 1981.	202	95	340	316	Trentino Volej
19	Simone Ancani	24. februar 1992.	204	100	350	330	Blu Volej Verona
1	Stefano Mengoci	6. jun 1985.	202	88	333	318	Porto Robur Kosta
11	Simone Buti	19. septembar 1983.	206	100	346	328	Sir Sejfti Peruđa
14	Mateo Pjano	24. oktobar 1990.	208	102	352	325	Modena Volej
24	Ajmone Aleti	28. jun 1985.	207	90	342	310	Kopra Pjačenca
22	Elija Bosi	15. avgust 1994.	202	91	343	320	Molfeta
Tehničari
13	Dragan Travica	28. avgust 1986.	200	94	335	320	Belogorje
8	Davide Saita	23. jun 1987.	182	92	320	300	Spejsers Tuluz Volej
5	Adrijano Paoluči	11. februar 1979.	190	84	310	290	Sir Sejfti Peruđa
6	Simone Đaneli	6. avgust 1996.	198	92	342	265	Trentino Volej
Korektori
4	Luka Vetori	26. april 1991.	200	95	345	323	Modena Volej
18	Đulio Sabi	10. avgust 1989.	201	92	352	325	Lube Banka Mačerata
2	Gabrijele Neli	4. decembar 1993.	210	100	355	320	Trentino Volej
Primači servisa
9	Ivan Zajcev	2. oktobar 1988.	202	92	355	348	Dinamo Moskva
10	Filipo Lanca	3. mart 1991.	198	98	350	330	Trentino Volej
12	Luiđi Randaco	30. april 1994.	198	92	352	255	Altotevere Čita Di Kastelo
16	Oleg Antonov	28. jul 1988.	198	88	340	310	Tur VB
23	Jakopo Boto	22. septembar 1987.	191	76	345	320	Vero Volej
25	Jakopo Masari	2. jun 1988.	185	79	328	310	Kopra Pjačenca
21	Andrea Galijani	6. januar 1988.	205	93	360	335	Vero Volej
3	Đakomo Rafaeli	7. februar 1995.	198	95	338	330	Klub Italija
Libero
20	Masimo Kolači	21. februar 1985.	180	75	324	308	Trentino Volej
7	Salvatore Rosini	13. jul 1986.	185	82	312	301	Modena Volej
17	Andrea Đovi	19. avgust 1983.	183	80	310	290	Sir Sejfti Peruđa
Stručni štab
Selektor	Mauro Beruto	8. maj 1969.
Tim menadžer	Stefano Šaša
1º asistent	Đan Lorenco Blenđini	29. decembar 1971.
2º asistent	Mirko Korsano	28. oktobar 1973.
Ljekar	Pjero Beneli	12. oktobar 1955.
Fizioterapeut	Davide Lama	20. oktobar 1970.

Spoljašnje veze

• Sastav tima