Opština Lovinac
Opština Lovinac se nalazi u južnoj Lici, u sastavu Ličko-senjske županije, Republika Hrvatska. Sjedište opštine je Lovinac.
| Opština Lovinac | |
|---|---|
| Osnovni podaci | |
| Država |  Hrvatska
|
| Teritorija | Lika |
| Županija | Ličko-senjska |
| Sedište | Lovinac |
| Stanovništvo | |
| Stanovništvo | 1.007 |
| Geografske karakteristike | |
| Površina | 341,92 km2 |
|
| |
| Ostali podaci | |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), ljeti UTC+2 (CEST) |
| Načelnik opštine | Ivan Miletić |
| Pozivni broj | +385 53 |
| Registarska oznaka | GS |
Geografija uredi
Opština Lovinac se nalazi na samom jugu Like, u trouglu Gospić — Udbina — Gračac. Opština se prirodno graniči na sjeveru sa Ličkim sredogorjem, na sjeveroistoku i istoku sa planinskim masivom Resnik, a sa južne, jugoistočne i zapadne strane sa Velebitom. Susjedne opštine su: Gračac, Jasenice, Starigrad i Udbina, kao i grad Gospić. Opština gravitira glavnom regionalnom centru Like, gradu Gospiću.[1] Kroz opštinu Lovinac prolazi auto-put Zagreb–Split.
Vode uredi
Područje opštine Lovinac obiluje vodom. Rijeke koje izviru u opštini Lovinac su: Ričica, Obsenica, Krušnica, Jadova, Suvaja, riječica Paša, pritoci Jadičevac, Brnčevo, Rakitovac, Radučica, Prosinjak, potoci Holjevac, Grabovac. Postoje i mnoga vrela (izvori) kao i prirodna (krška) i vještačka jezera. O tome govori i grb Lovinca. Na grbu Lovinca se na zelenom polju nalazi plava kapljica vode sa srebrnim odsjajem. Ovaj lik odabran je da pokaže bogastvo svježe prirodne vode kojom je opština bogata.[2]
Klima uredi
Modifikatorski uticaji reljefa i nadmorske visine na temperature vazduha i raspored padavina vrlo su veliki.
Niži dijelovi imaju osobine pretplaninskog podneblja, dok viši imaju osobine planinske klime. Stoga su ljeta umjereno topla, ali i vrlo ugodna, s obzirom na ostale dijelove Hrvatske. Srednje julske temperature se kreću između 18 i 22 °C u nižim dijelovima. Zime su vrlo hladne i oštre. Srednje januarske temperature niže su od 0 °C (-2 do 0 °C). Okolne planine se ističu kao hladniji „otoci” sa (2-5 stepeni) nižim srednjim temperaturama i ljeti i zimi.[1]
Lovinački kraj spada u najkišovitije u Hrvatskoj. Velebit i podvelebitski dijelovi opštine primaju najviše padavina (oko 3000 mm godišnje). Niži, sjeverniji dijelovi opštine primaju nešto manje padavina (oko 2000 mm godišnje), a zbog uticaja kontinentalnog režima padavine su učestalije u toploj polovini godine. U tim krajevima snijeg je uobičajena pojava u zimskim mjesecima i njegov udio u ukupnoj količini padavina varira između 5 i 20%. Iako po pravilu počinje padati u novembru, nije rijetkost da zaleprša i u maju.[1]
Prosječan broj snježnih dana u Lovincu je između 30 i 80 godišnje. U ravničarskim dijelovima snježni pokrivač debljine 30 i više centimetara zadržava se desetak dana godišnje, dok na planinama između 20 i 70 dana. Maksimalna visina snijega se kreće između 80 i 150 cm. Najučestaliji vjetrovi u lovinačkom kraju su iz pravca sjeverozapada i sjevera.[1]
Istorija uredi
U peridu od 1991. do avgusta 1995, naselja opštine su pripadala Republici Srpskoj Krajini. Do teritorijalne reorganizacije u Hrvatskoj opština se nalazila u sastavu bivše velike opštine Gračac, osim naselja Raduč koji se nalazio u nekadašnjoj opštini Gospić. Do 1997. godine Lovinac je bio u sastavu Zadarsko-kninske županije.[2]
Naseljena mjesta uredi
U sastav opštine ulazi deset naselja:
Stanovništvo uredi
Današnje stanovništvo opštine Lovinac čine katolički Hrvati – Bunjevci, pravoslavni Srbi i nešto Roma. Većinsko stanovništvo je hrvatsko. Prema popisu stanovništva iz 2001. godine, opština Lovinac je imala 1.096 stanovnika.[3] Prema popisu stanovništva iz 2011. godine, opština Lovinac je imala 1.007 stanovnika.[4]
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ a b v g „Lovinački kraj”. Geografija Hrvatske. 2006. Arhivirano iz originala 16. 07. 2012. g. Pristupljeno 19. 6. 2012.
- ^ a b „Opština Lovinac”. Opštine Ličko-senjske županije. 2011. Pristupljeno 19. 6. 2012.
- ^ Popis stanovništva 2001., Pristupljeno 14. 4. 2013.
- ^ „Popis stanovništva 2011.”. Državni zavod za statistiku RH. 2011. Pristupljeno 14. 4. 2013.
