Papska nepogrešivost

Papska nepogrešivost je dogma Katoličke crkve koja govori da papa ne može pogrešiti kada govori ex cathedra, o pitanjima vere i morala.

Papa Pije IX

Ova dogma je zvanično ustanovljena i prihvaćena na Prvom vatikanskom saboru, koji je održan 1869/1870, u vreme pape Pija IX i retroaktivna je.

Kao potvrdu za nepogrešivost pape, rimokatolički teolozi citiraju Jevanđelje po Mateju (28:18-21; 16:18), Jevanđelje po Jovanu (14:15-16), Prvu poslanicu Timoteju (3:14-15) i Dela apostolska (15:28), iako je jasno da se u njima uopšte ne govori o nepogrešivosti pape.

Otpor protiv te dogme bio je na saboru ispočetka veliki, ali je na kraju popustio. Sa dogmom o papskoj nepogrešivosti nije se složila sva Zapadna crkva. Posebno oštro su ustali protiv nje profesori bogoslovije i filozofije u Minhenu sa profesorom Delingerom na čelu. Među protivnicima ove dogme našao se i Josip Juraj Štrosmajer. Iz toga protesta razvio se jači pokret, te su mnogi istupili iz Rimske crkve. Tako je nastao starokatolički pokret iz koga je nastala Starokatolička crkva. Ona ima svojih sledbenika u Nemačkoj, Austriji, Švajcarskoj, Holandiji, Francuskoj i drugde, a u novije doba i u Hrvatskoj i Srbiji. Starokatolici primaju u veru za obavezno samo ono što je prihvaćeno sedam vaseljenskih sabora. To ih u dogmatici izjednačuje sa Pravoslavnom crkvom. Zadržali su uglavnom zapadni obred, ali se dozvoljava i korišćenje istočnog, zavisno od mesnih prilika. Sa Pravoslavnom crkvom održavaju veze. Poznat je starokatolički Bogoslovski fakultet u Bernu.

Spoljašnje veze

Pravoslavno - starokatolički Generalni Vikarijat Sv. Metoda - Irig, Srbija Arhivirano na sajtu Wayback Machine (29. decembar 2019)