Paradoks snage volje
Paradoks snage volje je ideja da ljudi deluju uspešnije usredsređujući se manje na ishod, implicirajući da direktna volja nije uvek najmoćniji način za postizanje cilja.
Istraživanja sugerišu da intrapersonalna komunikacija i održavanje upitnog uma donose promene.[1]
Ovaj fenomen je sličan onome što je ispričala Marša M. Lajnhan o dijalektičko-bihejvioralnoj terapiji i radikalnoj prihvaćenosti. Kako bi se udaljili od načina razmišljanja o preteranoj volji, koja se izjednačava sa pobunom koja izazva nemire, ka radikalnom prihvatanju, Lajnhan se zalaže za okretanje uma i dopuštanje spremnosti da se dogodi koja dovodi do radikalnog prihvatanja, što zauzvrat može uzrokovati trajnije promene.
Eksperimentalni podaci uredi
Jedan eksperiment je uporedio performanse dve grupe ljudi koji rade anagrame. Jedna grupa je razmišljala o svom predstojećem zadatku, dok je druga razmišljala o tome da li će izvesti anagrame ili ne. Druga grupa je imala bolje rezultate od onih koji su sigurno znali da će raditi na anagramima. Isti istraživač, Ibrahim Senaj (sa Univerziteta Ilinoisa u Urbana-Šampejnu), je otkrio da je više puta pisanje pitanja „Hoću li?” moćnije od pisanja tradicionalne afirmacije „Hoću”.[2]
Snaga volje i zavisnost uredi
Majkl J. Talef je pisao da je snaga volje u psihologiji paradoks. Pacijentima pogođenim zavisnošću je rečeno da je samovolja manje efikasna od volje.[3]
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ University of Illinois at Urbana-Champaign. "Will we succeed? The science of self-motivation.", ScienceDaily, 28 May 2010. Retrieved on 30 March 2012.
- ^ Wray Herbert, "The Willpower Paradox", Scientific American, 26 July 2010.
- ^ "Willpower"[mrtva veza], Counselor Magazine, 27 May 2011. Retrieved on 3 April 2012.